11 มีนาคม 2550 15:54 น.
เจน_จัดให้
จากก้าวแรกสู่รั้วพิกุลแก้ว
จวบวันนี้ 10 ปีแล้วไวหนักหนา
กระดานดำและคำสอนยังตรึงตรา
ทุกวิชายังล้ำค่าไม่ว่าวันใด...
.......................
จากเด็กน้อยด้อยความรู้...
มีคุณครูปูพื้นศึกษาให้...
คอยสั่งสอนอย่าเกี่ยงงอนงานใดใด
ทำดีไว้...ยึดมั่นในกตัญญู...
.......................
มาวันนี้ที่เติบใหญ่....
ผ่านเรื่องราวมากมายให้เรียนรู้
ยังระลึกถึงเสมอ...พระคุณครู..
ไม่ว่าอยู่แห่งหนใดไม่ลืมเลือน...
......................
ขอกราบขอบพระคุณคุณครูโรงเรียนนวมินทราชินูทิศ สตรีวิทยา 2 ทุกท่าน ที่เมตตากรุณาต่อศิษย์ทุกคน เพราะคำสั่งสอนของคุณครูที่ทำให้เด็กกะโปโลคนนี้ได้ดีในทุกวันนี้จะขอจดจำพระคุณนี้ไว้ไม่ลืมค่ะ....ลูกพิกุลแก้ว
10 มีนาคม 2550 13:53 น.
เจน_จัดให้
เหนื่อยมากไหมคนดี....
วางมือเธอบนมือฉันนี้ได้ไหม
ขอจับมือเธอ...แบบนี้ต่อไป
ส่งผ่านไออุ่นจากใจ...ไปปลอบโยน
.....................
.....ไกลกันถึงครึ่งฟ้า...ใจไปได้ไกลกว่าทะเลที่ไกลโพ้น...
"You'll never be Alone"... ...ไม่รู้คนทางโน้นจะเป็นเช่นไร...
.....................
เหนื่อยมากไหมคนดี....
อย่าลืมคำคำนี้ที่เคยบอกไว้
คำว่ารัก...เคยแน่นหนักสักเท่าไร
ขอจงจำไว้ไม่ว่าวันใด...ไม่เปลี่ยนแปลง...
7 มีนาคม 2550 10:23 น.
เจน_จัดให้
ก้าวน้อยน้อย..ค่อยเดินเตาะแตะ
ท่ามกลางสายฝนเปาะแปะ...เปียกชื้น
แต่หัวใจดวงน้อย...ยังหยัดยืน
ยังยิ้มอย่างสดชื่น...อยู่บนพื้นแผ่นดินถิ่นโลกกลม
.......................
เป็นเพียงหัวใจธรรมดา...ธรรมดา
ที่ครั้งหนึ่งในห้วงเวลา..เคยเหว่ว้า..อ่อนล้าและขื่นขม
เคยผ่านร้อน..ผ่านหนาว..กับเรื่องราวทุกข์ระทม
เคยหกล้ม...กับเงื่อนปมอารมณ์ภายใน
.......................
เคยอยากเป็นหัวใจสีลูกกวาด
ที่ใคร ใครวาดหวัง...ดั่งฝันไว้
แต่นั่นคงไม่ใช่ฉัน...ที่ฝันไป
เพราะที่เป็นได้...คงเป็นเพียงหัวใจสีใสไร้สิ่งเติมเต็ม
.......................
5 มีนาคม 2550 09:12 น.
เจน_จัดให้
เสียงขลุ่ยผิวลิ่มลมที่พรมเอื่อย
ใจแสนเหนื่อยเฉี่อยชาไม่พาฝัน
แม้สำเนียงเรียงร้องที่พ้องกัน
กลับเงียบงันเมื่อผ่านผันเข้าสู่ใจ
......................
แม้แสงจันทร์ผ่อนพรรณที่สรรสร้าง
ช่วยส่องทางให้สว่างสักแค่ไหน
แต่ไร้แสงแหล่งหลักเคยพักใจ
มองสิ่งใด...เคยสดใสกลับมืดมน
......................
เพียงหนึ่งลมหายใจเกือบไร้สิ้น
คล้ายขาดวิ่นวิญญาพาสับสน
เสมือนหนึ่งจะไร้ซึ่ง...ตัวตน
ยอมจำนนกับความวกวนในหัวใจ
.....................
1 มีนาคม 2550 19:00 น.
เจน_จัดให้
ระยับแดดแสดส่องทองอร่าม
ช่างงดงามท่ามกลางความหวั่นไหว
สายลมปลิวใบไม้พลิ้วทั่วทิวไพร
สายน้ำใสไหลรินปริ่นลำธาร
..........
นกเขาคู่คู้ขันประชันรัก
ช่างแน่นหนักในรักที่ขับขาน
ผีเสื้อน้อยบินไล้ดอกไม้บาน
สนุกสนาน...สำราญนักลานพักใจ
..........
บนเส้นทางกลางห้วงบ่วงแห่งโลก
ทั้งสุขโศกโบกพัดยากผลัดได้
สิ่งเข้ามาพารุ่มร้อนบั่นทอนใจ
คิดเพียงให้ผ่านพ้นไปในวันวัน
..........
แม้สิ่งดีมีมาพาใจชื่น
ก็กลับคืนไม่ยั่งยืนเหมือนดังฝัน
เพียงอยากมีสักนาทีที่ผูกพัน
ก็ได้คิดเพียงเท่านั้น...ไม่มีวันเป็นจริง
...........
กำมือนี้มีอะไรให้ยึดเหนี่ยว
จะมีใครแลเหลียวยามท้อยิ่ง
จะมีใครห่วงใยให้แอบอิง
เพราะทุกคนต่างวุ่นวิ่งในสิ่งที่ต้องการ
...........
คงมีเพียงลานพักใจในห้วงคิด
เมื่อเหน็ดเหนื่อยกับชีวิตที่พ้นผ่าน
มีร่มธรรมนำใจให้เบิกบาน....
เพียงหนึ่งกาล...เพื่อสอบทานในตัวตน
...........
เสียงในใจ....บอกไว้กับตัวเอง
"....ว่าไปก็เท่านี้หล่ะนะชีวิตคน.....ดำเนินไปเพียงเพราะอารมณ์และสิ่งเร้าจึงเป็นทุกข์....ถ้างั้นหากได้สัมผัสสิ่งที่ผ่านเข้ามาแล้วหยุดไว้แค่นั้นหล่ะ.....ก็จะรู้สึกว่าไม่มีอะไรให้น่ายึดถือไว้ได้เลย.....มันจะดีกว่าไหมถ้าเราเรียนรู้ที่จะทำจิตใจให้ไม่เป็นทุกข์เพียงเพราะสิ่งที่ผ่านเข้ามานั้น.....ปล่อยมันไปในตอนนี้ก่อนที่เราจะปรุงแต่งให้มันเกินเลยจนเป็นภาพที่ผิดเพี้ยน...."
Photo By : Jane...ลานพักใจ ณ.สวนสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์...ภาพนี้เมื่อ 2 ปีที่แล้วจ้า อิอิ แอบจิ๊กกล้องน้าไปใช้อ่ะจิ....
Calendar
Lovers
5 คน เลิฟเจน_จัดให้
หน้าส่วนตัว
1407
