26 เมษายน 2547 16:11 น.
เงาเมฆ
อย่ามาเสียเวลากับฉันเลย
เย็นชาเฉยเมยเนี่ย..คนอย่างฉัน
อย่างเธอหาคนดี-ดี ไดเป็นร้อยเป็นพัน
มารักฉันก็คงได้แต่..ความซ้ำใจ
ไม่เห็นมีใครทนฉันได้นาน
แค่คบกันผ่าน - ผ่าน ก็ทนไม่ไหว
แต่เธอยังคบอยู่ได้ ฉันก็ไม่เข้าใจ
เป็นไปได้ไหมว่า..เธอคือตัวจริง
พอตอนนี้..ถึงได้รู้
ว่าเธอคือผู้เปลี่ยนแปลง ทุกสิ่ง
ให้ฉันมีความรู้สึก - รักขึ้นมา จริง - จริง
รู้สึกภูมิใจในความเป็นผู้หญิง
ก็วันนี้เอง
26 เมษายน 2547 15:33 น.
เงาเมฆ
ให้ความสำคัญกับสิ่งไหน
ก็ถูกขโมย...ไปอยู่เสมอ
เหมือนให้ความพิเศษ...กับเธอ...
แล้วมาพบเจอกับความเสียใจ
ถูกหักหลังจากคนที่รักที่สุด...
ลืม !! ไปว่าหัวใจคนมันหยุดกันไม่ได้
คนที่รักที่สุด..กับคนที่ไว้ใจ..
มาร่วมมือทำร้ายฉัน..ได้ลงคอ
26 เมษายน 2547 13:30 น.
เงาเมฆ
ถ้ารู้ว่าจะปวดร้าวได้เท่านี้
จะหลีกหนีความรักตั้งแต่เริ่ม
ไม่ให้มีความผูกพันมาเสริมเติม
จะไม่เพิ่มสิ่งใด-ใดระหว่างกัน
ถ้ารู้ว่าจะอ่อนไหวได้เพียงนี้
จะไม่มีความรู้สึกที่เชื่อมั่น
ไม่มีอะไรทั้งนั้น
พบกัน..จากกัน..ผ่านเลยไป
ถ้ารู้ว่าจะอ่อนแอถึงแค่นี้
หัวใจมีรอยแผลจนหม่นไหม้
เพียงแค่รู้เท่านั้นนะ..หัวใจ
คงไม่ให้เธอผ่านมาในชีวิต
10 เมษายน 2547 20:56 น.
เงาเมฆ
ฉันรู้ว่าเพียงเพื่อน
แต่ใจกลับลืมเลือนเผลอไผล
แอบเผลอแอบให้ใจ
แอบห่วงใยใครบางคน
ขอโทษที่เกินเลย
กว่าที่เคยมาทุกหน
จิตใจช่างสับสน
จึงแอบรักเพื่อนบางคน
จนเกินเลย..
10 เมษายน 2547 20:30 น.
เงาเมฆ
ถ้าเวลานั้นย้อนกลับไปได้
ขอกลับไปในวันนั้นอีกสักครั้ง
มีคำหนึ่งที่จะบอกให้เธอฟัง
คำที่มันฝังใจว่า..รักเธอ..
แต่เมื่อย้อนเวลาไปไม่ได้
จะเก็บคำนี้..ไว้กับใจเสมอ
เพื่อเตือนว่าครั้งหนึ่ง..ฉันรักเธอ..
รักเสมอแม้..ไม่อาจเอ่ยคำ..
หน้าส่วนตัว
770
