1 พฤษภาคม 2547 20:39 น.
เงาเมฆ
เขียนรูปพระจันทร์เป็นวงโค้ง
เขียนหัวใจแล้วโยงกันเป็นคู่
เขียนดวงตาที่ดูหมือนดาว ลอยเฝ้าดู
เขียนคำนี้ให้รู้ว่า...รักเธอ
แต่รูปวาดกลับเลือนหาย
รูปหัวใจแตกกระจาย...พร่ำเพ้อ
ไม่มีแล้วรูปพระจันทร์และรูปเธอ
แต่รูปเดียวที่ได้เจอ...มีสีดำ
28 เมษายน 2547 11:32 น.
เงาเมฆ
รู้สึกใจหาย..
เมื่อเธอกลับกลายเป็นอื่น
วันคืนที่เคยหวานชื่น
มาวันนี้..กล้ำกลืนน้ำตา..
ไม่เคยรู้ว่าวานวัน
ไม่มีความสำคัญต่อเธอเลย
เสียดายความฝันวันก่อน
เสียดายความอาทรห่วงหา
เสียดายความผูกพันธ์นานมา
เสียดายน้ำตาที่หลั่งริน
หากรู้ว่าต้องร้าวราน
คงเลือกไม่พบพานกับเธอ
เพราะไม่รู้..น้ำตาจึงรินเอ่อ
ต่อแต่นี้อย่าได้ เจอะเจอกันอีกเลย
28 เมษายน 2547 11:23 น.
เงาเมฆ
รู้..หรือเปล่าว่าคิดถึงจนหมดใจ
แม้จะนานสักเท่าไร..ก็อยากขอ
ให้เธอนั้นรับรู้..ไว้ว่ายังรอ..
และอยากขอให้เธอนั้นกลับมา..
ฉันไม่รู้ว่าคิดเหมือนกันไหม ?
ว่าเมื่อไหร่เธอนั้นจะกลับมา
อยากให้รู้ว่า..ฉันยังรักเธอ
จริง ๆ แล้วไม่อยากให้เธอไป..
เพราะอะไรเธอคงรู้แล้วนะเออ
แล้วอยากขอให้ใจเธอนั้นอย่าเผลอ
เมื่อตัวเธอนั้นเจอใครอีกคน
เธอมีใครกี่คนก็ไม่ว่า..
แต่อยากขอให้เธอกลับมาหาสักหน
แม้เวลาเธอ..จะมีใครหลายคน
ขอให้สนใจ ฉันบ้างก็พอ..
27 เมษายน 2547 21:36 น.
เงาเมฆ
รู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์...
แม้แต่จะคิดรักเธอ..
ทั้งที่รู้ว่าต้องเป็นฝันเก้อ
แต่อยากเจอะเจอแม้เพียงเสี้ยวเวลา
เธอจะรู้ตัวบ้างไหม ?
ว่ามีใครคอยห่วงหา...
ทั้งที่ในใจรู้ตลอดเวลา
ว่าฉันไม่มีค่า แม้เธอจะหันมามอง...
27 เมษายน 2547 21:26 น.
เงาเมฆ
อยากเขียนคำซึ้ง ๆ
ส่งถึงคน..คนหนึ่งที่ปลายฟ้า
แต่ผลสุดท้ายที่เขียนออกมา
ไม่มีแม้คำว่า รัก เลยสักคำ
ไม่รู้จะทำยังไงดี
กลุ่มใจเต็มที..ช่างน่าขำ
ก็อะไรซึ้ง ๆ ...น่ะไม่เคยทำ
เลยไม่มีสักคำให้ซึ้งใจ..
หน้าส่วนตัว
1560
