3 ธันวาคม 2552 13:17 น.
เคเจธัญญะ
วันนี้ดีใจหนักหนา พกพาอาวุธไปสนาม
หวังจะซัดให้คำราม หย่ามใจพกไปยิ้มพลาง
พอถึงสนามเท่านั้น ฉับพลันขาสั่นสองขา
ก็เป็นครั้งแรกนี่นา ที่ได้มาทดลองยิงมัน
เปรี้ยงเปรี้ยงเสียงของอาวุธ ทำใจฉันหยุดคิดพลัน
จายิงเขาได้ไหมนั่น สมองขบคิดทันที
แต่นี่ก็เป็นครั้งแรก คงไม่แปลกถ้ายิงไม่ดี
คิดแล้วได้สติทันที จึงรี่ตรงไปส่องมัน
เจ้าเป้ากระดาษเจ้าเอ๋ย ขอให้ข้าได้ซัดเอ็งนั่น
ว่าแล้วจรดปืนเล็งพลัน ลั่นไกออกไปทันที
แต่ว่าโอ้เป็นครั้งแรก คงไม่แปลกหรอกนะพี่พี่
เป้ากระดาษก็สะอาดดี ลูกนี้มันคงจะหนีไปไกล
คิดแล้วก็ตั้งสติว่า จะต้องพาลูกสองออกไป
ข้าจะซัดเอ็งให้ได้ ฉับไวเล็งไปที่มัน
ผลลัพท์พี่พี่รู้ไหม ใครทายถูกบ้างครับท่าน
สรุปได้เลยทันควัน ผลมันเหมือนลูกแรกเลย
เจ้าเป้าสะอาดสิ้นดี หัวเราะเยาะผมพี่เอ๋ย
อย่างนี้อย่ามายิงเลย เสียดายกระสุนจริงจริง
เออนะเจอกันวันหลัง จะซัดให้พังกระดาษเอ๋ย
คิดแล้วน่าอายจังเลย โครตเชยยิงปืนไม่เป็น
พี่พี่น้องน้องทุกท่านครับ ผมจะกลับมาบอกภายหลัง
ว่าเจ้ากระดาษมันพัง อีกกี่ครั้งที่ผมไปยิง
สรุปผลงานวันนี้ ไม่ค่อยจะดีเสียเท่าไหร่
เสียดายแต่ไม่เป็นรัย ไม่ควรยิงทิ้งลูก(ปืน)เลย
2 ธันวาคม 2552 10:01 น.
เคเจธัญญะ
ทุกชีวิตเกิดมาบนโลกนี้ ย่อมจะมีทุกอย่างที่เริ่มต้น
เปลี่ยนจากศูนย์เป็นหนึ่งทุกทุกคน เพื่อหลุดพ้นไม่รู้สู่สิ่งควร
ผมก็เป็นอีกคนที่ต้องเริ่ม เพื่อเพิ่มเติมบทแรกแปลกหนักหนา
กลัวเรื่องผลที่ออกหวาดอุรา นั่นเพราะว่าบทแรกที่แต่งเติม
อย่างไรซะพี่น้องช่วยผมด้วย วานคอยช่วยคอยบอกและพร่ำสอน
แต่งจากคำให้กลายมาเป็นกลอน หวังสะท้อนลำนำคำบรรเลง
นี่ก็เป็นบทกลอนบทกลอนแรก คงจะแปลกแหวกตาของพี่พี่
ต้องแนะนำแนวทางน้องคนนี้ ขอบพระคุณพี่พี่ล่วงหน้าเอย
1 ธันวาคม 2552 14:52 น.
เคเจธัญญะ
วันนี้ ง่วงนอน ที่สุด
ขอหยุด แค่นี้ คับทุกท่าน
แล้วโอกาสถ้ามี คงเจอกัน
รบกวนท่าน คอมเมนท์ด้วย ช่วยกันชม
เฮอ!!!! เหนื่อย จะรอดไม่เนี๊ยะ
ลองเขียนก่อน
ยังงงๆอยู่
ใครก็ได้
ช่วยแนะนำผมหน่อย
ขอบคุณล่วงหน้า
หน้าส่วนตัว
1113
