2 มกราคม 2549 14:19 น.
เก่งกาจ
แต่เธอต้องอยู่ต่อไปให้ได้ สัญญากับพี่สิพี่ชายRainจับใบหน้าของRainขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา หากแต่Rainไม่กล้าสบตาพี่ชาย
หนูเคยสัญญากับจิน ว่าหนูจะไม่ทำอะไรโง่ ๆ แต่หนูก็ทำไม่ได้ เพราะงั้น ได้โปรดเถิดค่ะ อย่าขอสัญญาที่หนูไม่สามารถให้พี่ได้เลยนะคะ Rainกล่าวทั้งน้ำตา ไม่กล้าสบตาพี่ชายที่กำลังมองเธออย่างผิดหวัง
เด็กโง่!!เธอไม่รักพี่ รักตัวเองเลยใช่ไหม!!เธอมันขี้ขลาดไม่กล้าเผชิญความจริง Rainที่พี่เคยรู้จักหายไปไหน!! !!พี่ชายRainพยายามพูดให้สติ หากแต่Rainก็ได้แต่ส่ายหน้าไม่ยอมรับฟัง
ใช่หนูมันขี้ขลาด ใครจะใจร้ายเหมือนพี่ละ ทั้งที่เสียคนรักไปทั้งคน ก็ยังทำเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นพี่ชายRainตบหน้าRainไปฉาดหนึ่งอย่างแรง
เธอนึกว่าพี่ไม่รู้สึกอะไรหรือ พี่อาจจะดูเย็นชา แต่เธอรู้ไหม ข้างในนี้พี่ชายRainชี้ที่อกตนเอง
มันเจ็บ มันปวดแสนสาหัสแค่ไหน ส่วนเธอปากก็พูดว่ารู้จักความรัก แต่พี่ว่าคนที่ขลาดไม่กล้าเผชิญความจริงอย่างเธอไม่มีค่าพอที่จะรู้จักความรักเลยสักนิดพี่ชายRainตำหนิน้องสาวหวังคืนสติ และอยากให้Rainคิดได้ แต่Rainนิ่งเฉยไม่กล่าวสิ่งใด
พี่ชายRainตวาดเสียงดังและชัดเจน
ถ้าเธอเลือกที่จะตายตามนายนั่นไป ก็อย่ามาเรียกฉันว่าพี่!! จากนั้นก็เดินจากRainไป ทิ้งให้Rainสะอื้นไห้อยู่ พร้อมคิดในใจทำไมหนอไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของเธอ หรือเป็นเธอกันแน่ไม่เข้าใจความหวังดีของใคร ๆ
ค่ำคืนนั้นเป็นคืนที่ฝนดาวตกจะโปรยลงมา
ในตอนนั้นเองRainก็เห็นหิ่งห้อยตัวหนึ่งบินมา
ใช่แล้วหากเธอตามหิ่งห้อยไป เธออาจจะได้พบกับจิน ชายคนรักของเธอ เพราะหิ่งห้อยนี้เปรียบเสมือนตัวแทนความรักที่จินมีให้เธอ
เธอจึงวิ่งตามหิ่งห้อยที่บัดนี้บินนำทางเธอไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
Rainวิ่งตามไปสักพัก หิ่งห้อยก็พามาที่สถานที่แห่งหนึ่ง เป็นสวนสาธารณะที่จินเคยพาเธอมานั่นเอง
จิน จิน เธออยู่ไหนน่ะ Rainร้องเรียกชื่อจิน หากแต่ก็ไร้เงาชายคนรัก
Rainหันซ้าย แลขวา ก็ไม่พบจิน เธอจึงร้องไห้ออกมาอย่างผิดหวังเป็นที่สุด
ในเวลานั้นเอง หิ่งห้อยนับพันตัวก็มาบินล้อมรอบเธอเหมือนฝนดาวตก เธอมองมัน และหยุดมองใครคนหนึ่ง ที่กำลังเดินมาหาเธอ
เธอจำได้ดีไม่มีวันลืม เขาคือจินคนที่เธอพยายามทุกวิถีทางที่จะพบเขา
จิน Rainร้องเรียกจิน จากนั้นก็โผกอดเขาพร้อมร้องไห้ หากแต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติยินดี
เธอมารับฉันแล้ว เราจะไม่จากกันไปไหนอีกแล้วใช่ไหมจิน Rainเอ่ยอย่างยินดีพร้อมเฝ้ารอคำตอบจากจิน
ฉันไม่เคยจากเธอไปไหน ฉันยังอยู่กับเธอเสมอ Rainจินกล่าวพร้อมยิ้มให้Rain
Rain ทำไมเธอถึงผิดสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันจินเอ่ยถาม
เรื่องอะไร Rainเอ่ยถาม และเอาแต่มองจินไม่ละสายตา ในใจยินดีเป็นที่สุดที่เขากลับมา
ทำไมถึงคิดจะฆ่าตัวตายจินเอ่ยถาม เท่านั้นเองRainก็ร้องไห้ออกมาอย่างสุดที่จะฝืนกลั้นเอาไว้
ฉันขอโทษจิน ที่ผิดสัญญา ฉันผิดเองที่อ่อนแอเกินไปสิ้นคำRain จินจับมือแฟนสาวขึ้นมากุม
แต่เธอต้องอยู่ให้ได้Rain เธอต้องทำให้ได้จินพยายามเกลี้ยกล่อมRain
ไม่ ฉันทำไม่ได้ ให้ฉันไปกับเธอเถอะนะ Rainอ้อนวอนทั้งน้ำตา
ฟังฉันนะRain เราจากกันวันนี้ เพื่อมีวันที่จะพบกันอีกครั้งจินปลอบประโลมแฟนสาว
แต่ถึงกว่าวันนั้น ฉันต้องการให้เธอเข้มแข็ง และรอคอยวันนั้นอย่างมีความสุข จินกล่าวพลางกุมใบหน้าของแฟนสาว หากแต่Rainก็ได้แต่ส่ายหน้าปฏิเสธพร้อมคิดว่าตนทำไม่ได้แน่
ตามฉันมานี่สิจินกล่าวพลางดึงมือRainไปกลางสนาม
ไม่นานฝนดาวตกก็โปรยปรายลงมาเป็นสาย ในยามนี้บรรยากาศเต็มไปด้วยประกายแห่งดวงดาว เป็นภาพที่สวยงามที่สุดเท่าที่ทั้งสองเคยพบมา
สวยจังเลยนะ อยากหยุดเวลาไว้จัง Rainกล่าว ซึ่งขณะนี้อยู่ในอ้อมกอดของจิน
Rain หลับตาสิจินเอ่ยขอแฟนสาว
Rainยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ฟังเสียงหัวใจเธอเต้นสิ หากเธอได้ยินเสียงมัน โปรดรับรู้ไว้ว่ามีฉันที่รักเธอ และพร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไปจินกระซิบที่ข้างหูRainด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานยิ่งนัก พร้อมกระชับวงแขน
จากนั้นก็ส่งหิ่งห้อยตัวหนึ่งให้กับRain
ทั้งสองโอบกอดกันอย่างมีความสุข หากเป็นไปได้ทั้งสองคงอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ และไม่อยากพรากจากกันไปไหน
ไม่สิเราสองคนไม่พรากจากกันไปไหน เพราะตราบที่ยังมีแสงดาว ความรักของเราทั้งสองยังคงอยู่ แม้ร่างกายไม่อาจใกล้ชิดกันอีกแล้ว แต่ใจยังสื่อถึงกันได้ แม้ในยามสุข หรือทุกข์
RainRain!!มีเสียงหนึ่งเรียกRain
Rainค่อย ๆลืมตาขึ้นพบว่าตนนอนอยู่ที่ห้องแห่งหนึ่ง มันเป็นห้องพิเศษในโรงพยาบาล
พี่คะ Rainทักพี่ชายเมื่อเห็นหน้า
จากนั้นเธอจึงรู้ว่าตนเองฝันไปนั่นเอง และเป็นฝันที่เธอไม่อยากตื่นเหลือเกิน
เธอค่อย ๆลุกจากเตียง มุ่งตรงไปที่ระเบียงของโรงพยาบาล รู้สึกว่าในมือมีสิ่งหนึ่ง
มันคือหิ่งห้อยนั่นเอง แสดงว่าการที่เธอพบกับจินเมื่อครู่ก็เป็นความจริง
เธอค่อย ๆปล่อยมัน พร้อมหันมายิ้มกับพี่ชายแล้วเอ่ยว่า
พี่คะ ขอโทษนะคะ ต่อไปหนูจะไม่ทำอะไรโง่ ๆอีกจากนั้นเธอก็กล่าวต่อไป
หนูเพิ่งรู้ ว่าพี่เข้มแข็งแค่ไหนกว่าจะผ่านวันโหดร้ายนั้นมาได้พี่ชายเอ่ยถามอย่างสงสัย
เพราะ ความรักไงRain ความรักมีแต่สิ่งสวยงาม และความสุขเสมอ เมื่อได้สัมผัส หากก่อเกิดทุกข์เมื่อไร เขาไม่เรียกว่าความรักหรอก พี่ชายRainเอ่ยพร้อมยิ้มให้
Rainยิ้มตอบพี่ชาย พร้อมมองหิ่งห้อยที่บินเข้าไปท่ามกลางฝนดาวตกที่กำลังโปรยปรายลงมา
เธอเข้าใจแล้วว่าตราบใดที่ยังมีแสงดาว และเธอยังสัมผัสความรักของจินได้ เธอจะได้พบเขา แต่กว่าจะถึงวันที่เธอจะได้พบกับเขาอีกครั้ง เธอต้องเข้มแข็งและรอจนกว่าวันนั้นจะมาถึง
จบ
2 มกราคม 2549 14:16 น.
เก่งกาจ
รู้ไหมจิน ฉันกลัวอะไรที่สุด.เธอถามผมทั้งที่ยังโอบผมอยู่
อะไรหรือ?ผมถามเธอพร้อมจับมือไว้เหมือนจะถ่ายทอดความรักภายในใจทั้งหมดไปให้เธอได้รับรู้
การสูญเสียเธอไง... Rainเอ่ยช้า ๆแต่ชัดเจนในความทรงจำผม
ตราบใดที่ลมหายใจผมยังมีอยู่ วันนั้นไม่มีทางมาถึงแน่ผมกล่าวพร้อมหันหน้ามาทางเธอ จากนั้นก็ก้มลงจูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบาด้วยความรักที่เปี่ยมล้นหัวใจ เธอหลับตาพริ้มรับจูบนั้นอย่างเต็มใจ
จากนั้นผมก็รวบร่างเธอมากอดแน่นเหมือนไม่ยอมให้เธอจากไปไหน
ทันใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
เข้ามาได้ค่ะ Rainกล่าวพลางรีบผละจากผม
รถพร้อมแล้วครับบุรุษพยาบาลคนหนึ่งกล่าว พลางพาRainขึ้นรถเข็นแล้วพาออกจากห้อง
จังหวะนั้นก็มีแม่ลูกคู่หนึ่งกำลังวิ่งไล่ลูกตนเองที่กำลังวิ่งเล่นโดยไม่ฟังคำทัดทานของแม่ที่สั่งให้อย่าซนมากนัก
จุนอย่าซนสิลูก!!หญิงคนนั้นพยายามปรามลูก แต่บุตรชายไม่ยอมฟัง พลางวิ่งไปชนบุรุษพยาบาล
ปืนหล่นลงมาจากบุรุษพยาบาลที่โจรที่เคยจับRainไว้ปลอมตัวมานั่นเอง เพราะต้องการแก้แค้นRainและผม
ปืนนี่!! Rainอุทานออกมาอย่างตกใจ
โจรเห็นดังนั้นจึงจับเด็กเป็นตัวประกัน พร้อมยิงปืนหนึ่งนัดเป็นการบอกให้ลูกน้องล้อมคนในโรงพยาบาลเป็นตัวประกันให้หมด
ยัยตัวแสบ!! ถ้าไม่เพราะเธอ เมียฉันคงไม่ต้องตาย!!มันกล่าวพร้อมเล็งปืนไปที่Rain
จังหวะนั้นผมเข้าไปขวาง
อย่าทำอะไรเธอนะ!!ผมตวาดมันเสียงดัง ไม่ยอมปล่อยให้มันทำอะไรRain
รักกันมากเหรอ.. ดี ฉันจะทำให้แกลิ้มรสของการสูญเสียว่ามันเป็นยังไง!! จากนั้นมันก็ยิงไปที่ร่างของแม่เด็กน้อยที่ถูกจับเป็นตัวประกัน เธอล้มลงตามแรงกระสุน
แม่!!เด็กน้อยนั่นตะโกนร้องเรียกแม่เสียงหลงอย่างน่าสงสาร
แลกเอา!! ถ้าไม่อยากให้นัดต่อไปเป็นไอ้เด็กคนนี้ ยิงคนรักของแกซะ!!โจรมันหมายถึงผม
พวกแกส่งปืนให้มันมันสังลูกน้องให้ส่งปืนให้Rainเพื่อปลิดชีวิตผมแลกกับเด็กน้อย
Rainได้แต่ร้องขอว่าเธอไม่สามารถทำได้ ก็ใครจะสามารถปลิดชีวิตผู้ชายที่เปรียบเสมือนหัวใจของเธอได้ โจรเห็นดังนั้น มันยิงไปอีกนัดไปที่คนแก่คนหนึ่ง เป็นการบีบคั้นRainให้รีบทำในสิ่งที่มันต้องการ
แก อยากลองดีกับฉันใช่ไหม!!มันกล่าวพร้อมทำท่าจะยิงเด็ก
ทันใดนั้นเอง
เปรี้ยง!! เปรี้ยง!!กระสุนนัดแรกโจรปลิดชีวิตผม หากแต่กระสุนนัดที่สองปลิดชีวิตโจรโดยตำรวจที่บุกเข้ามา แต่ก็สายเสียแล้ว สายไปเพียงนิดเดียว แต่กลับเปลี่ยนชะตาความรักของผมและRainไปตลอดกาล
จิน!!เธอกอดร่างจินร้องเสียงหลง พร้อมคร่ำครวญอย่างเจ็บปวดกับความจริงนี้เป็นที่สุด
จิน!!! ไม่จริง คุณต้องไม่เป็นไร.เธอปฏิเสธความจริงอันร้ายกาจต่อจิตใจเธอ พร้อมจับใบหน้าชายคนหลับที่แน่นิ่งไม่รับรู้สิ่งใด
อย่านิ่งอย่างนี้สิ!!!จิน ตื่นนะ!!! บอกให้ตื่น!! Rainร้องเรียกอันไร้วิญญาณของจิน พร้อมส่ายหน้าไปมาเหมือนอยากให้เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนี้เป็นเพียงฝันร้าย
ภาพเหตุการณ์ในอดีตผุดขึ้นมาในความทรงจำของRain
ภาพเหตุการณ์ที่จินร้องเพลงให้ รวมถึงเหตุการณ์ที่จินสร้างฝนดาวตกเทียมให้เธอ
คำพูดแสนหวานต่าง ๆที่จินเคยกล่าวกับเธอ ยังก้องอยู่ในหัว
หิ่งห้อยตัวนี้เสมือนหัวใจดวงเล็ก ๆของฉัน รักษามันให้ดีนะ เจ้าหญิงของฉัน
จากนั้น เธอนึกถึงวันแรกที่เธอเจอจิน เธอยังจำประโยคสุดท้ายที่เธอพูดกับเขาได้ดี เป็นประโยคที่เธอไม่คิดมาก่อนว่ามันจะเป็นจริง
ฝันไปเหอะ ต่อให้ฉันเห็นนายตายไปต่อหน้าฉันก็ไม่มีวันเสียน้ำตาให้คนอย่างนายหรอก
บัดนี้เธอตระหนักแล้วว่าจินมีความสำคัญกับชีวิตเธอแค่ไหน ไม่มีจินแล้วชีวิตเธอจะอยู่ต่อไปได้อย่างไร
เธอมองปืนที่อยู่ในมือ ใช่สิหากเธอตายคงหลุดพ้นจากความทรมานใจอันร้ายกาจนี้
Rainไม่รอช้าจ่อปืนที่ขวับเธออย่างรวดเร็ว แต่ตำรวจคนหนึ่งดึงปืนในมือเธอไปอย่างรวดเร็วพร้อมตวาดเธอว่า
อย่าทำอะไรโง่ ๆสิคุณ!!! ชีวิตคนเรามันมีค่านะ..
ส่งปืนมาให้ฉันเถิด!! ส่งมาสิ.. Rainพยายามยื้อแย่งปืนจากตำรวจคนนั้นหากแต่ไม่สำเร็จ
ให้ฉันตายเถอะ!!! ไม่มีเขาฉันไม่รู้จะอยู่ไปทำไม ส่งปืนมาสิ Rainทรุดนั่งสะอื้นไห้อย่างหมดแรง เธออยากตายเหลือเกิน ไม่ว่าใครพยายามทัดทานอย่างไร เธอก็ไม่รับฟัง เธอรู้แต่ว่า เธอไม่สามารถทนมีชีวิตต่อไปโดยไม่มีจินได้ หัวใจเธอกำลังแหลกสลาย และอ่อนล้าเหลือเกิน
ณ.ห้องที่เก็บร่างของจิน Rainที่บัดนี้เดินเข้ามาหาจินพร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมา เธอมองมาที่ร่างของจินเหมือนอยากเก็บภาพนี้ไว้เป็นความทรงจำ ในใจไม่เลิกที่จะตามจินที่บัดนี้เป็นเพียงร่างไร้วิญญาณ เธอคิดในใจจินจะรู้ถึงความเจ็บปวดอันแสนสุดบรรยายนี้ในใจเธอหรือไม่ เธอจะทำอย่างไรดีละที่จะสลัดความเจ็บปวดนี้ออกไปจากอกได้ เธอคิดไปคิดมาก็คงมีแต่วิธีนี้วิธีเดียวที่เธอจะได้อยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง นั่นคือตายตามเขาไปนั่นเอง
เธอนึกถึงเรื่องที่เคยเล่าให้จินฟัง ณ สวนสาธารณะที่เคยเด็ทกับจิน พร้อมประโยคที่จินเคยถามเธอ
ถ้าเธอเป็นเจ้าชาย เธอจะตายตามเจ้าหญิงไหม
โง่เหรอ ใครจะยอมตายตามละ สำหรับฉัน คนที่ฉันรักไม่จำเป็นต้องมอบชีวิตทั้งชีวิตมาให้ แต่ขอแค่ใจทั้งใจมาให้ฉันคนเดียวก็พอ
Rainหยุดตรงร่างไร้วิญญาณนั้นพร้อมกล่าวทั้งน้ำตาว่า
ขอโทษนะจินที่ฉันไม่อาจรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ ฉันน่ะ ไม่เข้มแข็งพอที่จะทนการสูญเสียเธอไปได้หรอกนะ
Rainหยิบยานอนหลับในมือพร้อมกินหมดทั้งขวดนั้น
จากนั้นก็ค่อย ๆนอนเคียงข้างร่างอันแน่นิ่งไม่รับรู้สิ่งใดของจิน มือกุมมือจินไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
แต่....
ก็มีพี่ชายของRainมาพบเธอเข้า จึงรีบพาเธอเข้าห้องฉุกเฉินเพื่อทำการล้างท้อง
ไม่นานเธอก็สามารถล้างท้องเธอและช่วยชีวิตเธอได้สำเร็จ
Rainรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าเธอ อยู่ที่ห้องพิเศษโดยพบว่ามีชายคนหนึ่งกุมมือเธอไว้ เธอยิ้มอย่างยินดี พร้อมอุทานชื่อออกมา
จิน!!
หากแต่ชายคนนั้นคือพี่ชายRain
แววตาของRainสลดลงอย่างผิดหวัง
Rain ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม พี่เป็นห่วงเธอแทบแย่พี่ชายRainกล่าว พลางมองมาที่เธอที่น้ำตาเริ่มไหลริน ในใจคิดว่าทำไมเธอยังมีชีวิตอยู่ เธออยากตายทำไม ทำไมจึงไม่ปล่อยให้เธอทำในสิ่งที่ตนเองปรารถนา
พี่คะ Rainโผกอดพี่ชาย พร้อมสะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น เธอรู้สึกว่าหากมีคนนำมีดกรีดกลางอกเธอยังไม่เจ็บปวดเท่ากับที่เธอต้องตายทั้งเป็นเพราะสูญเสียจินไปได้เลยแม้แต่น้อย มันเทียบไม่ได้สักนิดเดียว
พี่รู้ว่าเธอเจ็บแค่ไหน และพี่ก็รู้ว่าเธอเกลียดโลกใบนี้มากจนไม่อยากมีชีวิตอยู่พี่ชายRainกล่าวพลางลูบผมRainอย่างปลอบประโลม พร้อมเข้าใจความรู้สึกของน้องสาวดี เพราะตนก็เคยเจ็บเพราะการสูญเสียคนรักมาก่อน
เขาคิดในใจว่าสิ่งที่เขากลัวมาตลอดมันก็จะเป็นความจริงจนได้ เขารู้ดีว่าในยามนี้ไม่ว่าเขาจะทำอย่างไรคงไม่สามารถทัดทานความคิดที่จะฆ่าตัวตายของRainได้
หากแต่เขาต้องทำ และต้องทำให้ได้ไม่ว่าจะยากเพียงไรก็ตาม
แต่เธอต้องอยู่ต่อไปให้ได้ สัญญากับพี่สิพี่ชายRainจับใบหน้าของRainขึ้นมาเผชิญหน้ากับเขา หากแต่Rainไม่กล้าสบตาพี่ชาย
2 มกราคม 2549 14:12 น.
เก่งกาจ
หลับตาทำไม?เธอถามพร้อมไม่ยอมทำตามผม
หลับตาก่อนสิ เดี๋ยวก็รู้เอง..ผมกล่าว Rainไม่รู้จะทำอย่างไรได้ทำตามผมอย่างว่าง่ายในใจเธอนั้นคงตื่นเต้นและแอบลุ้นว่าผมจะทำอะไร
ผมพาเธอมาที่ที่หนึ่งจากนั้นผมก็บอกให้เธอค่อย ๆลืมตา ทันทีที่เธอลืมตา เธอก็เห็นหิ่งห้อยพันตัวบิน พร้อมส่งแสงสว่างในตัวออกมา ยามที่มันบินมารอบ ๆตัวเธอ เปรียบเหมือนสายฝนหลั่งลงมา ภาพเบื้องหน้านี้สวยงามจับใจเธอยิ่งนัก
ผมจับหิ่งห้อยมาหนึ่งตัวพร้อมยื่นให้เธอและพูดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนหวานยิ่งนัก
หิ่งห้อยตัวนี้เสมือนหัวใจของฉัน รักษามันให้ดีนะ เจ้าหญิงของฉันเธอรับมันไว้พร้อมยิ้ม ไม่กล่าวสิ่งใด แต่โผกอดผมแน่น เหมือนรับรู้ความรักทั้งมวลที่เอ่อล้นของผม เช่นกันผมก็กอดเธอด้วยหัวใจแสนสุข
โอ้ความรักหากเกิดกับใครแม้แต่คนที่หัวใจแข็งกระด้าง ก็สามารถหลอมละลายด้วยอานุภาพของมันโดยง่าย จนยากที่จะทัดทาน
จากนั้นสามเดือนต่อมา ผมกับเธอก็เตรียมสอบเข้าเรียนต่อในชั้นอุดมศึกษา ผมต่อเข้าโรงเรียนเตรียมทหาร ส่วนRainสอบเข้าวิทยาลัยพยาบาลทหารกองทัพบก
เราเรียนจนกระทั่งวันหนึ่งทั้งสองสถานศึกษาต้องไปออกค่ายที่ชายแดนร่วมกัน ผมกับเธอจึงพบกันหลังจากที่ต้องแยกย้ายไปกันไปเรียนตามสถานศึกษาของตน
แต่ละกลุ่มของนักเรียนเตรียมทหารจะต้องมีนักศึกษาจากวิทยาลัยพยาบาลโดยเธออยู่กลุ่มเดียวกับผม
แต่และกลุ่มจะถูกส่งไปช่วยชาวบ้านตามชายแดนบูรณะซ่อมแซมโรงเรียนของชาวบ้าน ส่วนนักศึกษาพยาบาลก็จะถูกส่งไปช่วยแพทย์รักษาชาวบ้าน
วันหนึ่งมีโจรมาปล้นยา และเวชภัณฑ์แถวเขตที่Rainรักษาการณ์อยู่
ในระหว่างนั้นเป็นจังหวะที่Rainกำลังนั่งเช็คชื่อคนไข้
กรุณาบอกชื่อด้วยค่ะ Rainกล่าว
ขอตรวจชีพจรหน่อยนะคะ Rainเลิกเสื้อผ้าของชายฉกรรจ์คนนั้น ขณะนั้นเองเธอก็เห็นสิ่งหนึ่ง
ปืนนี่!!เธอเห็นอย่างนั้นก็ตกใจ จะสู้ก็สายไปเสียแล้วเพราะชายคนนั้นชักปืนออกมาพร้อมประกาศกร้าวว่า
ถ้าไม่อยากให้นังนี่เป็นศพ!! เอายาและเวชภัณฑ์ทั้งหมดมาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!มันสั่งเสียงดังทุกคนในที่นั้นวิ่งเตลิดกันไปคนละทิศละทาง มันจึงยิงปืนขู่หนึ่งนัด ผู้คนจึงได้แต่นั่งสั่นเทาด้วยความกลัวไม่กล้าหลบหนี
เมื่อผมได้ยินเสียงปืนที่นั่นจึงวิ่งไปหาRainด้วยความเป็นห่วง ในใจได้แต่ภาวนาขออย่าให้เธอเป็นอะไร ผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่หากไม่มีเธอ....
หลังจากที่มันได้เวชภัณฑ์ทั้งหมดไป มันก็จับRainไปเป็นตัวประกัน
ผมไปถึงที่นั่น Rainส่งสายตาเหมือนขอความช่วยเหลือ ผมคิดอะไรไม่ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่
ปล่อยผู้หญิงไป!! แล้วจับฉันไปเป็นตัวประกันแทน..ผมบอกมัน
ปล่อยผู้หญิงไปสิ เอาผู้หญิงไปด้วยจะเป็นตัวถ่วงแกเสียเปล่าผมพยายามหว่านล้อม มันคิดอยู่พักหนึ่งจากนั้นมันก็ยอม แต่ทันใดนั้นเองRainก็ใช้เท้ากระทืบไปที่เท้าของมันเต็มแรงพลางใช้ศอกตีไปที่ใบหน้ามันเต็มแรง เธอพ้นจากการจับกุมของมัน
เธอวิ่งมาหาผมโดยที่ไม่รู้ว่าโจรกำลังเล็งปืนพร้อมจะยิงมาที่ร่างของเธอ ผมเห็นดังนั้นจึงรวบร่างของเธอพร้อมหมุนเพื่อรับลูกกระสุนแทน แต่Rainเห็นว่ามันกำลังจะยิงผมแทน เธอจึงผลักผมล้มลงอย่างแรง ชั่วเวลานั้นเองกระสุนก็ถากไปที่แขนเธออย่างจัง
โอ๊ยเธอร้องอย่างเจ็บปวด พร้อมล้มลงตามแรงกระสุน
Rainผมร้องเรียกชื่อเธอเสียงหลงพร้อมรับร่างเธอที่ล้มลง
ทำไมมารับกระสุนแทนผมละ ไหนบอกว่า ต่อให้รักผมแค่ไหน ก็ไม่ยอมสละชีวิตตัวเองไงละผมกล่าวทั้งน้ำตา ในใจเป็นห่วงเธอแสนห่วง กลัวว่าสิ่งที่แสนรักจะหลุดลอยไปจากชีวิต
เพราะฉันไม่เข้มแข็งพอที่จะมีชีวิตต่อไปโดยไม่มีเธอนะสิเธอกล่าวจากนั้นก็สลบไปเพราะร่างกายเสียเลือด ผมได้แต่กอดเธอแน่นน้ำตาไหลริน ได้แต่เรียกรถพยาบาลให้พาเธอไปรักษาโดยเร็ว
ไม่นานRainก็ถูกส่งมาที่โรงพยาบาลผมได้แต่รออยู่ที่หน้าห้องอย่างกระวนกระวายใจ ผมทำอะไรไม่ได้เลยนอกจาก รอแล้วรออีก การรอคอยมันทรมานใจผมเสียยิ่งกระไร ยิ่งรู้ว่าเวลาแห่งการรอคอยนั้นเป็นเวลาแห่งชีวิตของคนที่ผมรัก ผมยิ่งใจเสียเหลือเกิน กลัวเธอจะเป็นอะไรไป หากเธอเป็นอะไรไปผมคงอยู่ต่อไปไม่ได้แน่ ผมได้แต่เอามือทั้งสองข้างกุมศีรษะเหมือนพยายามข่มสติตนเอง ในใจได้แต่ปลอบตัวเองว่าเธอคงไม่เป็นอะไร
หลังจากเวลาแห่งการเฝ้ารออันแสนทรมานผ่านไป แพทย์ก็ออกมา
เธอเป็นยังไงบ้างครับผมถามพร้อมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล หมอเข้าใจผมดี
ใจเย็นนะครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วสิ้นประโยคหมอ ผมก็ยิ้มออกมาอย่างยินดี คงไม่มีเรื่องใดในโลกทำให้ผมยินดีไปมากกว่ารู้ว่าคนที่ผมแสนรักปลอดภัย
จากนั้นไม่นานRainก็รู้สึกตัวพร้อมพบว่ามีมือใครคนหนึ่งกุมมือเธอไว้ เธอจำได้ทันทีว่าเป็นผม แต่ตอนนั้นผมเฝ้าเธอจนเผลอหลับไป มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเธอบีบมือผม
ฟื้นแล้วหรือ?ผมโผเข้าหาเธออย่างยินดีที่เห็นเธอฟื้น พร้อมถามเธอ
อือ..เธอพยักหน้า
รู้ไหม.. ผมกลัวเหลือเกิน กลัวคุณจะจากผมไป..ผมกล่าวกับเธอ มือยังกุมมือเธอไม่ยอมปล่อย เธอได้แต่ยิ้มไม่กล่าวสิ่งใด
Rainผมเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
อะไรเธอเอ่ยถาม พร้อมมองมาที่ผมอย่างรอฟังบางอย่าง
สัญญากับผมได้ไหมผมนิ่งก่อนตัดสินใจเอ่ยถามออกไป
สัญญาอะไรเธอถามอย่างสงสัยพร้อมยิ้มให้ผม
คุณต้องสัญญา หากวันใดไม่มีผม คุณจะไม่คิดสั้น..ผมกล่าวพร้อมรอคำตอบของเธออย่างตั้งใจเพราะคำตอบเธอนั้นสำคัญสำหรับชีวิตผมมาก
สัญญาทำไม ?คุณไม่ได้จะตายไปจากฉันเสียหน่อย..เธอกล่าวพร้อมทำหน้าทะเล้นใส่ผม หากแต่ผมก็กล่าวจริงจังกับเธออีกครั้ง
สัญญากับผมสิ
สัญญาครับผม...เธอทำวันทยหัตถ์ตามแบบลูกเสือพร้อมทำสีหน้าทะเล้นอีก
ขณะนั้นเอง ก็มีพยาบาลมาเคาะประตูห้องเป็นการขัดจังหวะการสนทนาของผมและเธอ
ได้เวลาทานอาหารและยาแล้วค่ะพยาบาลนำอาหารและยามาวางที่โต๊ะ
ขอบคุณค่ะ/ครับผมตักข้าวให้เธอ
ทางด้านโจรที่เคยมาปล้นเวชภัณฑ์ที่ชายแดนครั้งที่Rainและผมเคยออกค่าย
มันกำลังรอหมอชาวบ้านที่กำลังรักษาเมียของมันอยู่อย่างใจจดใจจ่อ
และแล้วหมอออกมา
เมียฉันเป็นยังไงบ้างหมอ?เจ้าโจรคนนั้นถามหมอด้วยท่าทีมีกังวลเป็นที่สุด
เสียใจด้วยนาย เมียนายเสียแล้วหมอคนนั้นกล่าวพร้อมถอนใจออกมา
ทำไม ทำไมละหมอ ยาและเวชภัณฑ์ที่หมอต้องการ ฉันก็เอามาให้แล้ว แล้วทำไมหมอยังช่วยเมียฉันไม่ได้โจรถามหมอ พร้อมน้ำตาที่หลั่งรินออกมาอย่างสุดที่กลั้นเอาไว้
ใช่ แต่ยาและเวชภัณฑ์มาช้าไป ข้าสุดปัญญาจริง ๆหมอกล่าวอย่างไม่กล้าสบตานายของเขา
เจ้าโจรนั้นไม่ฟัง รีบวิ่งไปยังร่างอันไร้วิญญาณของเมียตน สะอื้นไห้อย่างปวดร้าวใจที่ต้องสูญเสียคนรัก
ถ้าไม่ใช่เพราะพวกแก!! ฉันคงไม่ต้องสูญเสียเมีย!!เจ้าโจรนั่นสบถอย่างเคียดแค้น
พวกแก!! ฉันจะตามจอมล้างจอมผลาญแกถึงที่สุด!!เจ้าโจรเอ่ยจบ ก็ทุบหมัดไปที่โต๊ะอย่างแรงเหมือนจะระบายความแค้นทั้งมวลภายในใจ
ในวันนั้นเป็นวันที่ผมจะรับRainออกมาจากโรงพยาบาล ในระหว่างที่เก็บของ
Rainก็เข้ามาโอบกอดผมทางด้านหลัง
รู้ไหมจิน ฉันกลัวอะไรที่สุด.เธอถามผมทั้งที่ยังโอบผมอยู่
อะไรหรือ?ผมถามเธอพร้อมจับมือไว้เหมือนจะถ่ายทอดความรักภายในใจทั้งหมดไปให้เธอได้รับรู้
2 มกราคม 2549 14:11 น.
เก่งกาจ
คนที่หัวใจเธอรอคอยมาแสนนานไงผมตอบเธอมือยังคงกุมมือของเธอไว้ที่หน้าอก
Rainไม่ตอบได้แต่ยิ้มอย่างเขินอาย ผมรู้สึกว่ายามนี้Rainน่ารักเป็นที่สุด
ที่บ้านRain ในยามนั้นRainร้องเพลงที่ผมพึ่งร้องให้เธอฟังอย่างมีความสุข พี่ชายของได้ยินจึงเคาะประตูเรียกเธอ
Rain พี่เข้าไปได้ไหมพี่ชายเธอถาม
ได้ค่ะเธอตอบ เมื่อเห็นพี่ชายเธอก็ยิ้มให้อย่างมีความสุข
อยู่ ๆก็ร้องเพลงเสียดัง เป็นอะไรมากหรือเปล่า?พี่ชายเธอเอ่ยถามพลางมองเธอแล้วยิ้ม
ไม่มีอะไรนี่คะเธอตอบพลางหลบตาพี่ชายเหมือนไม่อยากให้รู้ความในใจ
ไม่อย่างนั้นหรือ? กำลังมีความรักหรือเปล่า?พี่ชายเธอถามจี้จุด
เธอไม่ตอบ ได้แต่ยิ้มให้พี่ชาย พี่ชายเธอจึงถามต่อ
กับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า??พี่ชายเธอถามพลางมองRainเหมือนต้องการสังเกตบางอย่าง
พี่เห็นเค้าหรือคะ?เธอถามอย่างตกใจเล็กน้อยที่พี่ชายเธอเห็น พี่ชายเธอพยักหน้ายอมรับ
รู้ไหมทำไมพี่ถึงเลิกเป็นนักเลงพี่ชายของRainเดิมที เป็นนักเรียนที่เป็นนักเลงที่อันธพาลคนหนึ่งก็ว่าได้ แต่วันหนึ่งเมื่อเขาได้รู้จักกับสิ่งหนึ่งชีวิตเขาก็เปลี่ยนไป
ไม่รู้ค่ะ Rainตอบในใจเริ่มสนใจว่าพี่ชายจะกล่าวสิ่งใด
ความรักไง ตอนนั้นเมื่อพี่เจอพี่สะใภ้ของเธอพี่รู้แต่เพียงว่าตัวเองต้องดีกว่าที่เคยเป็น เพื่อคนที่เรารักพี่ชายเธอเล่า
และพี่ก็ทำได้.. Rainกล่าวพลางยิ้มให้พี่ชาย ในยามนี้หากใครคุยกับเธอเรื่องความรักเป็นอันต้องถูกคอเธอเป็นที่สุด
แต่เธอรู้ไหม?อานุภาพของความรักมันรุนแรงพอ ที่จะทำให้พี่คิดอยากจะตายตาม เพราะทนที่จะต้องสูญเสียพี่สะใภ้ตลอดกาลไม่ได้พี่ชายเธอเล่าต่อด้วยหน้าตาเศร้าหมอง
แล้วทำไมพี่ถึงคิดเลิกฆ่าตัวตายล่ะคะ Rainถามพี่ชายถามด้วยสีหน้าจริงจังเช่นกัน
เพราะความรักไงพี่ชายเธอตอบพร้อมยิ้มให้เธอ หากแต่Rainไม่ยิ้มตอบ
หนูไม่เข้าใจ Rainเอ่ย
เธอคงสงสัยว่าพี่มาเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟังทำไมพี่ชายRainหันมาถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง
Rainส่ายหัวปฏิเสธ แต่ในใจตั้งใจสิ่งที่พี่เธอต้องการจะกล่าวต่อไปนี้
ความรักมันน่ากลัวนะRain เธอจะทนได้จริง ๆหรือในวันที่เธอต้องสูญเสียสิ่งที่เธอรักไป...
และแล้วRainก็เข้าใจว่าพี่ชายเธอไม่ต้องการให้เธอเจ็บปวดในยามที่สูญเสียคนรัก เพราะมันเป็นสิ่งที่ทรมานทั้งร่างกายและใจเป็นที่สุด แต่เธอก็ยังต้องการที่จะรักใครสักคนอยู่ดี อย่างยากที่ใครจะทัดทานได้ หากแต่ในใจก็ยังสงสัยว่าเมื่อวันที่น่ากลัวนั้นมาถึง เธอจะทนได้จริงหรือ
วันหนึ่งหลังจากเลิกเรียนRainเดินคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนมาถึงประตูหน้าโรงเรียน ทันใดนั้นผมก็ขี่รถมอเตอร์ไซต์ ขวางหน้าเธอ เธอสงสัยว่าผมเป็นใคร เพราะขณะนั้นผมสวมหมวกกันน็อค
ทันทีที่ผมถอดหมวกกันน็อค เธอจำได้ทันทีว่าเป็นใคร
จากนั้นเธอก็ยิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวานที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นเธอมา
ผมพาเธอมายังที่ที่หนึ่ง ที่แห่งนั้นเป็นสนามกว้างใหญ่ รอบ ๆมีต้นไม้ปลูกเป็นแนวรั้ว
ผมชอบมาที่นี่ ผมเป็นเด็กกำพร้ามาแต่เด็ก ทุกทีที่เศร้าใจ ผมจะมานอนดูดวงดาวในสนามนี้ ทุกทีที่มองดวงดาว มันทำให้ผมรู้สึกว่ายังมีคนที่ผมรักอยู่เป็นเพื่อนผมที่นี่
เค้าว่ากันว่า ปีหน้าจะมีปรากฏการณ์ฝนดาวตกเธอกล่าวลอย เหมือนต้องการให้ผมเลิกคิดถึงเรื่องที่เศร้าหมองในใจทั้งหมด
ปีหน้าเรามาดูฝนดาวตกด้วยกันไหมผมเอ่ยปากชวนเธอ
พูดถึงเรื่องฝนดาวตก ทำให้นึกถึงนิทานเรื่องหนึ่งเธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนา แต่ไม่ยอมสบตาผม
ยังไงหรือ?ผมหันไปถามเธออย่างสนใจขึ้นมา
สมัยก่อนมีเจ้าหญิงทรงต้องการเลือกคู่ แต่มีข้อแม้ว่าคนที่ต้องการเป็นคู่ครองของพระองค์ต้องบันดาลฝนดาวตกมาให้ เจ้าเมืองต่าง ๆ ต่างถอดใจว่าตนเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาจะสามารถนำดวงดาวมาทำเป็นฝนดาวตกได้อย่างไร แต่วันหนึ่งเนื้อคู่ของเจ้าหญิงก็มาถึง และสามารถบันดาลฝนดาวตกตามความปรารถนาของพระองค์
เจ้าชายทรงบันดาลฝนดาวตกได้อย่างไร?ผมถามเธออย่างสนใจทันทีเมื่อเห็นเธอเงียบไป
เจ้าชายทรงจับหิ่งห้อยพันตัว และมาปล่อยในที่รโหฐานของเจ้าหญิงในเวลากลางคืน เจ้าหญิงเห็นอย่างนั้นทรงถูกพระทัยมาก และรับรักเจ้าชายในที่สุด ทั้งสองครองรักกันอย่างมีความสุข
จบแล้วหรือผมถามเธอทันทีที่เห็นเธอเงียบ
เรื่องไม่จบลงง่ายๆ จากนั้นเจ้าชายก็ทรงต้องออกไปรบกับ ในระหว่างที่เจ้าชายออกไปรบ เสด็จพ่อของเจ้าหญิงก็นึกว่าเจ้าชายทรงสิ้นพระชนม์ไปแล้ว เลยต้องการให้เจ้าหญิงทรงแต่งงานใหม่กับคนที่พระองค์หาให้
เจ้าหญิงทรงทำยังไงต่อไปละผมถามเธอต่อทันที
เจ้าหญิงทรงเลือกที่จะตายตามเจ้าชายไปด้วยการเสวยยาพิษ หลังจากนั้นหนึ่งปีเจ้าชายก็ทรงกลับมา แต่ทรงต้องเสียพระทัยเพราะทราบว่าพระชายาของพระองค์สิ้นพระชนม์ ดังนั้นทรงชักกริชออกมาและแทงที่ดวงใจของพระองค์ ทรงสิ้นพระชนม์ทันทีข้างๆกายเจ้าหญิง จากนั้นฝนดาวตกก็โปรยลงมาเหมือนรับรู้ในความรักของทั้งสองพระองค์
แล้วยังไง?ผมถามต่อ
จบแล้วเธอตอบพลางนอนมองดวงดาว ผมนอนโดยหันหัวทางเดียวกับเธอ แต่ปลายเท้าไปอีกข้างหนึ่ง
ถ้าเธอเป็นเจ้าชาย เธอจะตายตามเจ้าหญิงไหมผมถามเธอ
โง่เหรอ ใครจะยอมตายตามละ สำหรับฉัน คนที่ฉันรักไม่จำเป็นต้องมอบชีวิตทั้งชีวิตมาให้ แต่ขอแค่ใจทั้งใจมาให้ฉันคนเดียวก็พอเธอกล่าวพร้อมมองผมด้วยสีหน้าจริงจัง
ถ้านายคิดว่าตัวเองทำได้ พรุ่งนี้ก็ไปรับฉันด้วย แต่ถ้าคิดว่าตนเองทำไม่ได้ก็อย่าให้ฉันเห็นหน้าอีกเธอกล่าวจบก็เดินจากไปทันทีและไม่รอฟังคำตอบจากผม
ผมได้แต่ยิ้ม คิดในใจคนที่โรแมนติกเห็นจะเป็นเธอเสียมากกว่า และคิดจะทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อเธอ
จากวันนั้นไม่นาน ก็เป็นวันแสดงไวโอลีนเดี่ยวของRain
บทเพลงที่เธอเล่นนั้น เป็นเพลงเดียวที่ผมร้องให้เธอผมจำได้ดี
ผมรู้สึกว่าบทเพลงนี้พอนำมาเล่นกับไวโอลีน ช่างไพเราะที่สุด ที่ผมรู้สึกอย่างนั้นคงเป็นเพราะเจ้าความรักที่เริ่มก่อขึ้นในใจอย่างเงียบ ที่ทำให้ผมเห็นหรือฟังอะไรก็สวยงามและดีไปหมด
Rainเห็นผมเธอยิ้มจากนั้นก็บรรเลงเพลงต่อ ผมรู้สึกว่าทุกคนที่มาชมการแสดงของเธอนิ่งฟังอย่างตั้งใจ
ทันที่การแสดงของRainจบทุกคนปรบมือดังสนั่นด้วยความชื่นชมรวมทั้งตัวผมด้วย
หลังจากที่เธอแสดงเสร็จเธอก็เดินมาหาผม
ว่างไหมวันนี้ผมถามเธอพลางยิ้มให้เธอ เธอยิ้มทันทีที่เห็นผม การที่เห็นผมในวันนี้เท่ากับว่าผมยอมรับเงื่อนไขของเธอทั้งหมด ผมยอมรับเธอเข้าไปในใจแล้ว และเธอละจะเป็นอย่างผมบ้างไหม
จะพาฉันไปไหน?เธอถามอย่างสงสัย
เดี๋ยวก็รู้เอง...ผมกล่าวพลางฉุดมือเธอวิ่งไป ในใจRainคงสงสัยว่าจะพาผมไปไหน
เมื่อมาถึงที่ที่หนึ่ง
พาฉันมาที่นี่ทำไมดึกดื่นอย่างนี้?เธอถามอย่างสงสัย ผมไม่กล่าวสิ่งใดแต่ยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น
หลับตาก่อนสิผมกล่าว
หลับตาทำไม?เธอถามพร้อมไม่ยอมทำตามผม
2 มกราคม 2549 14:09 น.
เก่งกาจ
เอามือสกปรก ๆของนายออกไปเดี๋ยวนี้นะ!! Rainเตือนช้า ๆ แต่ชัดเจน เมื่อไม่เห็นว่าพี่ชายขิมไม่ยอมทำตามที่เธอสั่ง เธอจึงหักมือพี่ชายขิมทันที
โอ๊ยพี่ชายขิมร้องอุทานอย่างเจ็บปวด
ยัยบ้า !!กล้าทำฉันเจ็บหรือ อย่าอยู่เลย!!พี่ชายขิมคำรามพลางใช้มือจะตบหน้าRain หากแต่Rainก็อาศัยความว่องไวหลบได้ทัน พร้อมหันซ้ายแลขวา เมื่อเห็นขวดเหล้าเธอก็ใช้ฟาดไปที่ศีรษะของพี่ชายขิมอย่างรวดเร็วพร้อมผลักพี่ชายขิมล้มลง
ใครอยากจะลองดีอีกไหม!! Rainท้า พร้อมกำหมัดขึ้นเตรียมพร้อม พวกสมุนของพี่ชายขิมเข้าโผเข้ามาจะชกRain หากแต่Rainก็หลบได้ทัน
ในจังหวะนั้นเอง พี่ชายขิมก็เอาอาวุธลับออกมา คือปืนปากกา มันยิงไปที่ขาของRain ลูกดอกปากกาที่ยิงนั้นถากขาRain Rainล้มลง
จากนั้นพวกลูกสมุนของพี่ชายขิมก็ไปดึงRainขึ้นมาเผชิญหน้ากับพี่ชายขิม
เก่งนักหรือแก!!สิ้นคำพี่ชายขิมชกไปที่ท้องน้อยRain Rainได้แต่จุกทำอะไรไม่ได้
ทันใดนั้นเองขณะที่Rainกำลังจะโดนพี่ชายขิมตบ ก็มีมือของใครคนหนึ่งจับเอาไว้
รังแกผู้หญิงอย่างนี้ มันไม่ใช่ลูกผู้ชายนี่หว่า!?!จินเข้าไปขวาง ผมตวัดแขนของชายคนนั้นไม่ด้านหลังพร้อมหักมันเต็มแรง
ลูกสมุนของพี่ชายขิมกระโจนเข้ามากอดรัดผมไว้ทางด้านหลัง ผมใช้ศอกกระทุ้ง ไปที่ท้องน้อยของมัน มันจุก ผมจึงต่อยมันจนหน้าหงายไป
ไปตามพวกเรามา เร็ว!!พี่ชายขิมสั่งพลางกุมแขนที่หักอย่างเจ็บปวด
ผมเห็นลูกน้องของพี่ชายขิมมีมากมายจนไม่อาจต่อกรได้ จึงอุ้มRainและวิ่งหนีออกทางด้านหลังร้านอย่างรวดเร็ว แต่พวกนั้นยังตามมาติด ๆ
ทันใดนั้นเองผมก็เห็นซอกตึกแห่งหนึ่ง จึงเข้าไปหลบอยู่ในนั้น
นึกว่าจะแน่ หนีหางจุกตูดเลยนะนายเธอหันมาแขวะผม
ไม่หนีได้ไง ถ้าฉันสู้ไม่ได้แล้วเธอจะเป็นยังไงละผมกล่าวพร้อมสบตาคู่นั้นของเธอ
แผลเป็นยังไงบ้าง?ผมถามเธออย่างเป็นห่วงเพราะแผลเลือดออกมาก
ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!!เธอตวาด พลางสะบัดหน้าไปอีกทางเหมือนไม่แยแสผม
นี่ฉันช่วยเธอนะ!!ผมดุเธอ หากแต่ในใจห่วงเธอไม่น้อย
ใครเค้าขอให้ช่วยละเธอบ่นอ่อย ๆ พร้อมไม่ยอมหันหน้ามามองผมเหมือนเคย
พูดอย่างนี้หรือ? รู้อย่างนี้ไม่เสี่ยงเข้าไปขวางก็ดีผมกล่าว พร้อมมองเธออย่างไม่พอใจ
ไม่ต้องมาทำพูดดีเลยนะ เพราะนายนั่นแหละเธอหันมาแขวะผม หาว่าผมเป็นต้นเหตุทั้งหมด
ฉันนะหรือ?ผมกล่าวพลางชี้มาที่ตนเอง อย่าง ๆงง
ก็ใช่นะสิ!! ถ้าไม่เพราะใบสนเท่ห์ของนาย ยัยนั่นกับพี่ชายคงไม่มาตามราวีฉันขนาดนี้หรอกเธอกล่าว พร้อมมองผมอย่างเอาเรื่อง
อีกอย่างนะ ฉันไปเป็นแฟนนายตอนไหนไม่ทราบ?!?เธอกล่าวอย่างไม่พอใจ
ถามได้ ก็ตอนที่เธอยอมให้ฉันหอมแก้มตั้งฟอดใหญ่ไง..ผมตอบเธอพร้อมทำหน้าระรื่น เธอหน้าแดงจัดด้วยความอาย พร้อมมือที่ถูบนใบหน้าที่ถูกจูบเหมือนอยากจะลบเลือนรอยที่เขาฝากไว้นั้น
ถูแรง ๆอย่างนั้น ระวังหน้าใส ๆของเธอมันจะช้ำนะจ๊ะผมกวนประสาทเธอต่อทันที
นายนี่มันน่าจะ...โอ๊ยเธอกำหมัดจะชกผม แต่เกิดอักเสบที่แผล ได้แต่กุมแผลไว้อย่างเจ็บปวด
ไปหาหมอกันเถอะผมกล่าวพลางหันหลังให้เธอ ย่อตัวลงเพื่อให้เธอขึ้นขี่หลัง
ขึ้นหลังฉันสิผมชวนเธอ
ไม่เธอยังดื้อ
อย่าดื้อสิผมพยายามหว่านล้อมเธอ
ไม่ฉันไม่อยากเป็นหนี้บุญคุณนายเธอกล่าวพลางจะผละจากไป ผมสุดจะทน เลยอุ้มเธอไปโดยไม่ฟังคำทัดทานเธอสักคำ ไม่นานเราสองคนก็มาถึงคลินิกแถวนั้น แรก ๆเธอไม่ยอมเข้าไป
ผมจึงมารู้คำตอบทีหลังว่าเป็นคลินิกของพี่ชายเธอ
ไปมีเรื่องกับใครอีกละ?พี่ชายเธอถามขณะที่ล้างแผลให้เธอ
โอ๊ย!เธออุทานด้วยความเจ็บ
พวกกวนประสาทเธอตอบ
ชีวิตพี่ตอนนี้เหลือแต่เธอ จะทำอะไรคิดถึงพี่ให้ดีละพี่ชายRainสอนด้วยน้ำเสียงเรียบมองมาที่Rainเหมือนต้องการขอคำสัญญา
ค่ะเธอรับคำอย่างว่าง่าย
หนูกลับก่อนนะคะพี่ Rainกล่าวทันทีหลังทำแผลเสร็จพี่เธอพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้
เมื่อRainเดินออกมาก็พบว่าผมรออยู่ จึงถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ
นี่นายยังไม่กลับหรือ?
ไม่ ฉันรอดูเธอก่อน ว่าแต่แผลเธอเป็นอย่างไรบ้าง?ผมถามเธออย่างเป็นห่วง
ก็ดี ไม่เป็นไรมากแล้วเธอตอบพลางดูแผลตนเอง
ว่าแต่ เธอรีบกลับไหม?ผมเปลี่ยนหัวข้อสนทนา ในใจคิดพาเธอไปสถานที่แห่งหนึ่ง
ไม่ทำไม?เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย
ไปเป็นเพื่อนฉันไปที่หนึ่ง ได้ไหม?ผมชวนเธอ
ไปที่ไหน?เธอถามอย่างสงสัย ผมได้แต่ยิ้มไม่ตอบสิ่งใด
จากนั้นผมก็พาเธอมาที่คาราโอเกะแห่งหนึ่ง
เธอได้แต่นั่งฟังผมร้องเพลง ด้วยน้ำเสียงสุดจะทนว่า
สองใกล้ชิดกัน ผูกสัมพันธ์ฝากหัวใจ สร้างสรรค์ ชีวิตใหม่ ชีวิตสดใส ใครเทียมทัน...(เพลงประกอบละครสองเรานิรันดร)
นี่นายเปลี่ยนเป็นเพลงทันสมัยกว่านี้ได้ไหม?!?เธอเอามือปิดหู พร้อมบอกผมอย่างอารมณ์เสีย
ทำไมละ? เพลงนี้เนื้อหาดีมากเลยนะผมกล่าวพลางทำท่าจะร้องต่อ
ฉันรู้ แต่ขอเพลงที่ทำนองมันทันสมัยกว่านี้หน่อยได้ไหม? Rainขอร้องผม
แหมเธอ ทำนองมันอาจจะเก่า แต่เนื้อร้องมันคลาสสิคมากเลยนะผมออกความเห็นหวังจะเปลี่ยนความชอบของเธอ
ไม่ ฉันชอบฟังเพลงสมัยใหม่มากกว่า เปลี่ยนเพลงเถอะเธอยังคงยืนยันดังเดิม
ก็ได้ แต่คุณต้องหลับตาก่อนสิผมต่อรองกับเธอ
หลับตาทำไม?เธอเอ่ยถามอย่างสงสัย
ไม่ต้องถาม หลับตาเดี๋ยวนี้ผมขอเธอ น่าแปลกที่เธอยอมทำแต่โดยดี
ผมค่อย ๆเดินเข้าไปหาเธอ จากนั้นก็หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ
จากนั้นผมก็เปิดเพลงนี้ขึ้นมา ผมร้องเพลงตามทำนองด้วยความรู้สึกว่าร้องเพลงได้ไพเราะเหมือนไม่เคยเป็นมาก่อนมันคงเป็นความรู้สึกพิเศษบางอย่างที่ก่อขึ้นในใจผม ที่ทำให้ผมร้องเพลงได้ดี
เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง เหมือนลมหนาวเดือนเมษา เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง เหมือนคนกำลังมีรัก เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีได้ เหมือน.....ที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ ชีวิตฉันจึงได้เจอจากนั้นผมก็จับมือของRainขึ้นมากุมที่หัวใจของผม
ผมได้แต่คิดในใจเธอจะรู้สึกมีความสุขเช่นเดียวกับผมหรือไม่ในยามนี้ ปากของผมยังร้องเพลงต่อไป
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งควรค่าพอ ที่ฉันได้จากเธอ ได้รับโดยไม่ต้องขอ ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ลืมตาสิผมบอก Rainยอมทำตามอย่างว่าง่าย
เธอเห็นใครบางคนไหม?ผมถามเธอด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานยิ่งนัก
ใครหรือ...เธอถามทั้งที่หัวใจก็รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร
คนที่หัวใจเธอรอคอยมาแสนนานไงผมตอบเธอมือยังคงกุมมือของเธอไว้ที่หน้าอก
Lovers
0 คน เลิฟเก่งกาจ
หน้าส่วนตัว
1330
