24 สิงหาคม 2550 21:06 น.
เก็จถะหวา
อันสุขใดไหนเท่าเราอิ่มท้อง
สมบัติกองแต่ป่วยไข้ใช่สุขสันต์
โลกสดใสใจดีมีประกัน
ไม่ต้องหวั่นเกรงภัยใครรังแก
เพราะไม่มีสิ่งใดให้เขาปล้น
ต่างยากจนเหมือนกันนั้นของแน่
จึงเห็นใจช่วยเหลือเอื้อดูแล
เกิดมาแต่ร่างกายไม่ผูกพัน
คือนิยามความรักประจักษ์แท้
เหมือนดังแม่รักลูกเฝ้าปลูกขวัญ
ไม่คิดหวังสิ่งใดเป็นรางวัล
แม้ลูกนั้นเป็นอย่างไรใจอาวรณ์
อิสระแห่งหัวใจคลายยึดมั่น
ร่วมสานฝันสิ่งดีดีมีมาก่อน
ชีวิตคนหวังความสุขทุกบทตอน
เฝ้าวิงวอนใขว่คว้าหาทางไป
ได้สมหวังตั้งใจยังไม่พอ
ยังเกิดก่อด้วยพลังมีหวังใหม่
แล้วจะเป็นอย่างนั้นนานเท่าใด
จวบเข้าวัยชรามาไตร่ตรอง
24 สิงหาคม 2550 02:17 น.
เก็จถะหวา
ป่าไม้ปกปฐพีที่ชุ่มฉ่ำ
รินรินน้ำไหลร่วมรวมธารใส
ฝูงส่ำสัตว์อาศัยร่มพงไพร
คนจึงได้หากินสิ้นกังวล
อารยธรรมหลั่งมาอย่างถาโถม
เข้าจู่โจมผืนป่าทำถนน
เสียงเลื่อยไม้ทุกที่ทุกตำบล
โค่นล้มจนเขาโล้นเหลือแต่ตอ
ธรรมชาติเสียดุลย์ทุนแห่งชาติ
คงพินาศหากพงไพรไม่เหลือหลอ
ฝนไม่ตกตามฤดูชาวนารอ
จนกล้าฝ่อแห้งตายแดดไหม้ลาม
มีโรงงานก่อตั้งกลางท้องทุ่ง
ยอดผักบุ้งเซาซบพบคำถาม
น้ำขุ่นข้นเหม็นเน่าเข้าเขตคาม
ชนล้นหลามทะลักมาหางานทำ
น้ำใจงามทรามวัยเคยไหว้กราบ
ช่างเป็นภาพประทับใจให้ดื่มด่ำ
พุทธศาสตร์สงบเย็นเห็นชี้นำ
โลกลือล้ำกษัตริย์ตราทรงบารมี
แสนเสียดายป่าใหญ่ให้ชีวิต
เหลือน้อยนิดพงไพรไม่สดศรี
ธรรมชาติเสื่อมไปภัยมากมี
ขอน้องพี่ต่างร่วมใจปลูกใหม่แทน
23 สิงหาคม 2550 20:26 น.
เก็จถะหวา
ได้ข่าวเธอ คนดี มีความเศร้า
ถูกใครเขา ประณาม หยามศักดิ์ศรี
ทั้งที่เธอ จงรัก มั่นภักดี
เขาไม่มี น้ำใจ ทิ้งให้ตรม
เธอคงเหนื่อย ทุกข์ท้อ รอคอยหา
ด้วยน้ำตา รินไหล ใจขื่นขม
ขาดคนเคียง เข้าใจ ให้ระทม
เศร้าอารมณ์ มิวาย รักคลายคลอน
อนิจจา อาดูร สูญสิ้นรัก
เธอคงหนัก ในใจ เกินถ่ายถอน
ยังคิดถึง อาลัย ห่วงอาวรณ์
จะหนาวร้อน อย่างไร ใครบรรเทา
ฉันคนนี้ มีใจ เธอไม่เห็น
อยากจะเป็น เพื่อนใจ ให้คลายเหงา
พักเถอะนะ คนดี อย่าซบเซา
ฉันคอยเฝ้า ดูแล แต่นี้ไป
23 สิงหาคม 2550 20:07 น.
เก็จถะหวา
รู้สึกดีที่มาทักรู้จักกัน
รู้สึกดีกับความฝันอันพิสมัย
รู้สึกดีกับความรักจากในใจ
รู้สึกดีที่ให้สายสัมพันธ์
ความรู้สึกดีดีที่มีให้
สุดซึ้งใจคนเหงาเขาปลอบขวัญ
เอื้ออาทรห่วงใยคล้ายสำคัญ
จึงไหวหวั่นเผลอใจไปยินดี
ความรักเอยเริ่มต้น ณ หนไหน
รู้ว่าใจเริงรื่นชื่นสุขี
รู้ว่ามีใจตอบมอบไมตรี
ขอบคุณที่ได้อุ่นรักจากใจเธอ
แม้แค่เศษเสี้ยวใจที่ให้มา
นั้นมีค่ายิ่งนักรักเสมอ
อาจจะยุ่งยากใจที่มาเจอ
เพราะฉันเพ้อพร่ำไปให้รำคาญ
ขอจดจำเวลาถ้าจำจาก
รักแล้วพรากลาไกลใจอาญหาญ
ใช่หมดสิ้นเยื่อใยในวันวาน
ใช่พ้นผ่านลืมรักหักอาวรณ์
ความรู้สึกดีดียังมีให้
ยังอาลัยห่วงหาเหมือนคราก่อน
ฝากคำรักจากใจในบทกลอน
ทุกบทตอนส่งไปให้คนดี
21 สิงหาคม 2550 21:19 น.
เก็จถะหวา
อะไรหนอ กำหนดใจ ให้เราคิด
ภวังค์จิต วกวน จนเผลอไผล
จักทำงาน ก็เหม่อลอย เหมือนคอยใคร
เป็นอะไร นะเรา เฝ้าละเมอ
ตั้งสติ ให้ตรง ดำรงมั่น
อย่าไหวหวั่น ได้ไหม ใจยังเผลอ
ณ วันนี้ แปลกจัง ยังเบลอเบลอ
ฝันฝันเพ้อ เหมือนมีมนต์ มาดลใจ
นะจังงัง ใครเป่า ทำเอาป่วน
อยากตีรวน กวนโมโห น่าสงสัย
เพื่อนเพื่อนบอก ว่าเรา แปลกเปลี่ยนไป
ทำอย่างไร ดีเล่า ใจเจ้ากรรม
ก็คิดถึง คะนึงหา เขาทำไม
เขามีใคร เคียงคู่อยู่ ดูดื่มด่ำ
คงหัวร่อ หยอกเย้า อยู่ประจำ
คิดก็ช้ำใจเปล่า ไม่เข้าการ
หน้าส่วนตัว
626
