23 กรกฎาคม 2547 21:18 น.
เกย์เซอร์
ไม่มีทางที่เราจะรู้ซึ้งถึงใบไม้ร่วงยามค่ำคืน
ใครเล่าจะบอกได้ว่ามันจะลอยไปที่ใด อิสระไปตามสายลม
สักวันหนึ่งก็ได้แต่หวัง ว่าฉันจะได้เรียนรู้ว่า ทำไมสายน้ำจึงไม่ไหลกลับมา
ไม่มีทางที่เราจะรู้ซึ้งถึงชีวิต เหมือนกับความฝันยามค่ำคืน
ใครเล่าจะบอกได้ว่า เราจะฝันถึงอะไร
สักวันหนึ่งก็ได้แต่หวังว่า ฉันจะได้เรียนรู้ว่า ทำไมสายน้ำจึงไม่ไหลกลับมา
...ชีวิตก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้
ด้วยความกล้าที่ฉันมี ด้วยทุกสิ่งที่ฉันมี
ฉันจะทำให้เธอหันมามองฉันให้ได้ อยากปลดปล่อยอารมณ์
ไม่มีเหตุผลใด ๆ ฉันก็แค่อยากให้เธอหันมาสนใจฉันบ้าง
ฉันยินดีจะทำทุกสิ่งทุกอย่าง
เพราะฉันจะทำให้เธอได้เห็น ว่าฉันไม่เหมือนใคร ฉันพิเศษกว่าใครทุกคน
ฉันอยากให้เธอสนใจฉันบ้าง มองมาที่ฉันบ้าง ได้โปรดสนใจฉันเถอะ
17 กรกฎาคม 2547 11:51 น.
เกย์เซอร์
เสียงร้องของนกพิราบ ช่างเหมือนกับมันกำลังขับขานเสียงเพลงแห่งเสรีภาพอยู่...
วันเวลาเหล่านั้นผ่านไปแล้ว ผ่านไปเหมือนกับใบไม้ใบหญ้าที่ล่องลอยไปกับสายลม
แต่เหมือนว่าฉันยังติดอยุ่กับวันวาน อีกครั้งที่ฉันบอกกับเพื่อน ๆ ว่า...ช่างมันเถอะ
ชั่วขณะที่ฉันจ้องมองเขา ดูเหมือนว่าเขามีบางสิ่งบางอย่างเจ็บปวดอยู่ในใจ เขา...ผู้อยู่ในวัยเปลี่ยนผ่าน
เสียงเพลงที่คุ้นเคยยังล่องลอยหลอกหลอน ฉันเห็นเธอทำในสิ่งที่ฉันพยายามทำให้ตัวฉันเอง
ด้วยถ้อยคำในบทกวี ด้วยเสียงเพลง ด้วยท่วงทำนอง แต่ช่างมันเถอะ...มันไม่สำคัญหรอก
เมฆไม่เคยรู้ว่า เมื่อไรฝนจะตก ทะเลเปลี่ยนได้แค่สี แต่ทะเลเองไม่เคยเปลี่ยน
อายุฉันเคลื่อนไปข้างหน้าทุกวัน ฉันปรารถนาที่จะรักษาความรู้สึกแบบนั้นไว้...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี
ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกเหมือนว่า ไม่มีใครอยู่ตรงนี้ น้ำตาไหลเป็นสายน้ำ แต่กลับไม่มีใครได้ยิน
ฉันพยายามที่จะหาคำตอบจากทุก ๆ ที่ แต่ก็ไม่เคยพบ ได้ยินเพียงเสียงร้องเรียกของนกแห่งค่ำคืน
ฉันได้ยินเสียงคุณในตอนเช้า ฉันได้ยินเสียงคุณในกลางคืน บางครั้งฉันก็อยู่ใกล้คุณ แต่กลับไม่ได้ยิน ในที่สุดฉันก็รั้งมันไว้ไม่ได้ ...ความรู้สึกในวันที่หัวใจยังเสรี
หน้าส่วนตัว
701
