6 มกราคม 2547 22:01 น.

มันเป็น...ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก [1]

เรื่องนี้อาจดูน้ำเน่าในสายตาของคนอื่น
ถ้าไม่อยากอ่านก็ไม่เป็นไร............นะ
แต่ฉันอยากจะเล่าให้ฟัง

เรื่องนี้คงไม่เกิดขึ้นหากวันนั้นฉันไม่ได้รู้จักเธอ
ในวันศุกร์ที่ 16 พฤษภาคม พ.ศ.2546
เป็นวันแรกของการเปิดเทอมอย่างไม่เป็นทางการ
วันนั้นเป็นวันที่เปิดโอกาสให้ครูกับนักเรียนได้รู้จักกัน
เมื่อฉันเห็นหน้าเธอเป็นครั้งแรก
ฉันรู้สึกแปลกๆกับเธอ
มันเป็น...ความรู้สึกที่บอกไม่ถูก
แต่ฉันก็รู้สึกดีเมื่อได้อยู่ใกล้เธอ...

ยิ่งเวลาผ่านไปนานเท่าใด
ฉันก็ยิ่งรู้สึกผูกพันกับเธอมากเท่านั้น
แต่มันก็ยังคงเป็น...ความรู้สึกที่บอกไม่ถูกอยู่ดี

ฉันกับเธอนั้นต่างกันมากนัก
ทั้งเรื่องสิทธิ หน้าที่ และอื่นๆอีกมากมายในโรงเรียน
โดยเฉพาะ...
เรื่องอายุ
เธอนั้นอายุมากกว่าฉันตั้ง 16  ปี 
เธอแทบจะเป็นแม่บุญธรรมของฉันเลยก็ได้
มีอยู่อย่างนึงที่เหมือนกัน
...เพศไง...
แต่ฉันก็ยังคงยืนยันว่าจะยังคงรู้สึกแปลกๆกับเธอเหมือนเดิม

จนกระทั่งวันนั้น
วันพุธที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ.2546
เป็นวันที่ฉันได้ไปทัศนศึกษาที่จังหวัดชลบุรี
นักเรียนทั้งหมดเดินทางโดยรถทัวร์ปรับอากาศ
ในขณะที่นักเรียนส่วนใหญ่กำลังสนุกสนานร้องเพลงเฮฮาอยู่นั้น
รถทัวร์ก็ได้เขย่า สั่นและเหวี่ยงอย่างรุนแรง
ทันใดนั้น...
.......โครม!!!.......
ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าพื้นรถมันเอียงๆชอบกล
มองไปรอบๆด้านพบว่ากระจกบางบานแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
ประกอบกับได้ยินเสียงร่ำไห้และโอดครวญของเพื่อนๆในรถ
...มันคืออุบัติเหตุ...
ฉันยังคงนึกอยู่ในใจเสมอว่าสิ่งที่ตอนนี้ควรทำที่สุดคือ...
ออกจากรถทัวร์ที่เอียงตกลงไปในคูน้ำข้างทางให้เร็วที่สุด
ฉันพยายามมองหาทางออก
และพบว่าประตูที่มีอยู่ 4 บานนั้น
ตอนนี้ใช้ได้เพียง 2 บาน เพราะอีก 2 บานจมน้ำไป
ประตูฉุกเฉิน 2 บานสุดท้ายมันเล็กมาก..
เมื่อเทียบกับนักเรียน 44 คน
ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนตะโกนขึ้นมาจากชั้นล่างของรถทัวร์
ลงมาข้างล่าง มาออกทางนี้
ฉันจึงรีบเดินลงไปตามทางของเสียงเรียกนั้นโดยไม่สนว่าจะเป็นเสียงของใคร
เมื่อฉันเดินลงบันไดไปถึงชั้นล่างของรถทัวร์แล้ว
ก็พบว่า...
ทางด้านซ้ายของรถทัวร์นั้นมีน้ำซึมเข้ามาในตัวรถบ้าง
...แต่ในไม่ช้ามันคงจะมีมากขึ้น...
ส่วนบานกระจกทางด้านขวาถูกทุบให้แตกเป็นรูพอที่คนจะออกไปได้
ฉันจึงปีนข้ามกระจกออกไป
ตอนนี้ฉันปลอดภัยแล้ว
แต่ยังมีนักเรียนอีก 20 คนได้ที่ยังติดอยู่ในรถ
ในนาทีนั้น
ฉันเห็นเธอวิ่งลงมาจากรถทัวร์ที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง
มายังฝั่งที่ฉันยืนอยู่
เธอวิ่งลงมายังพื้นหญ้าที่ชื้นแฉะ
มาช่วยพยุงนักเรียนออกจากรถทีละคนๆ
โดยไม่ใส่ใจว่าตนเองจะเป็นอย่างไร
จะสกปรกมอมแมมแค่ไหน
หรืออาจจะบาดเจ็บจากเศษกระจกก็ได้
เพราะเธอถอดรองเท้าออก
วันนั้นเธอใส่ชุดฟอร์ม
เสื้อสีชมพูอ่อนและกระโปรงสีน้ำตาล
...เธอเป็นครู...
ผู้ที่สามารถสะท้อนบทบาทของความเป็นครูได้อย่างแท้จริง
ไม่ได้เป็นเพียงคำบรรยายในหนังสือ
ที่สรรเสริญพระคุณครูไว้มากมาย...

จนกระทั่งวันนี้
ฉันไม่ได้มีเพียงความรู้สึกแปลกๆกับเธอเท่านั้น
มันเป็น...ความรู้สึกที่บอกได้
แต่พูดไปก็คงไร้ความหมาย
เพราะบอกไปก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก
ดังนั้นฉันจึงขอเก็บความรู้สึกนั้นไว้
...แต่เพียงผู้เดียว...