24 ตุลาคม 2545 18:12 น.
ฮัตคุง
ฉันคงตกเป็นทาสของความล้มเหลว
อยู่ใต้ก้นเหวของความขี้ขลาดตาขาว
เป็นเบี้ยล่างของความทรงจำและเรื่องราว
โดยการถนอมความปวดร้าวไว้ในใจ
ความคิดถึงและคราบน้ำตา
ยังคงเป็นสิ่งที่ปฎิบัติมา...แล้วตอบแทนกันและกันไว้
ก้มหน้าแบกรับอดีตและก้าวที่เดินอย่างไม่มั่นใจ
เธอคงไม่รู้ว่ามันแย่ขนาดไหน
ในการที่น้ำตาไหลจนท่วมใจ
กับการก้าวจากไปของเธอ.
23 ตุลาคม 2545 18:36 น.
ฮัตคุง
ในวันที่บอกลาเธอไป
เพราะคิดว่าเธอดูแลหัวใจไม่เต็มที่
สรุปว่าวันนั้น...กลายเป็นการกระทำของคนอวดดี
ไม่รู้ความสามารถที่มีของหัวใจ
วันนี้...วันที่ใจร่ำร้อง
อยากให้เธอกลับมาครอบครองหัวใจใหม่
เป็นไงล่ะ..คนอวดเก่งโกรธตัวเองทุกครั้ง
ที่หันหลังมองกลับไป
แล้ววันนี้จะบอกขอโทษใครได้...นอกจากใจตัวเอง
18 ตุลาคม 2545 16:36 น.
ฮัตคุง
ถอดหน้ากากใสซื่อบริสุทธิ์ออก
แล้วเอาตัวตนจริงๆมาบอกกันดีกว่า
ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำฉันก็พอผ่านมา
ทำอินโนเซนไร้เดียงสา
เสียเวลาเปล่าๆเธอ
ก็ขุดหลุมกันอยู่เห็นๆ
แล้วแค่ฉันก็แกล้งทำเป็นพลั้งเผลอ
ลองเล่นกับไฟสักทีก็ดีนะเออ
เกมนายพรานผู้ร้อนแรงกับกวางน้อยแกล้งเหม่อ
ใครจับ...ใครเก้อ
ลงท้ายใครเป็นฝ่ายนั่งเพ้อเดี๋ยวรู้กัน
15 ตุลาคม 2545 20:36 น.
ฮัตคุง
อารมณ์ดีก็ทำตาซื่อหน้าใส
พอฟิวส์ขาดก็แว้ดๆเข้าใส่คนโน้นคนนี้
อารมณ์เย็นลงก็อ่อนละมุนในท่าที
พอเผลออีกที...แม่ก็วีนขาดใจ
โอ้ยๆๆๆๆ...อยากจะบ้า
เก็บหน่อยนะเธอจ๋า...กิริยาท่าที
อย่าทำบ่อยๆได้ไหมอาการแบบนี้
ไม่พอใจก็ตามราวี
ตะเบงชเวงตี้กลับมาเกิดหรือไง
ปรับปรุงตัวหน่อยแล้วกัน
หากอยากรักกันต่อไปไกลๆ
ไม่สายนะ...ถ้ายังคิดกลับตัวกลับใจ
ไม่งั้นต่อให้พระเวสสันดรกลับชาติมาเกิดใหม่
ก็คงครบ 10 ชาติไม่ได้...คงฆ่าตัวตายเพราะเธอ
15 ตุลาคม 2545 20:24 น.
ฮัตคุง
เคยบ้างมั้ย
เวลามองที่ใครแล้วรู้สึกเปราะบาง
แล้วเริ่มกลัวกับบางสิ่งบางอย่าง
ก่อนที่จะปล่อยวาง...ดูเขาเดินจากไป
มันไม่ใช่ความกล้าและยะโส
แต่คือความขี้ขลาดที่โผล่เกินจะรักใคร
กลัวกับความเสี่ยงระแวงกับความเสียใจ
ลงท้ายด้วยไม่กล้าที่จะรู้จักกับใครเลย
ยังจะรู้สึกดีๆกับเขาอีกไหม
เพราะเขาจะไม่ว่าอะไร....
หากเธอก้าวจากไปแล้วเมินเฉย
รู้อยู่กับสิ่งสุดท้ายที่จะลงเอย
เพียงต่างกันอย่างที่เคย
เธอเป็นคนแรกที่ฉันเอ่ยเฉลยความในใจ
หน้าส่วนตัว
536
