23 กันยายน 2558 09:18 น.
อ.วรศิลป์
วันนี้ ครูบอกกับนักเรียนในชั้นว่า
" ต่อไปนี้ ครูจะไม่ทำโทษด้วยการตีอีกแล้วนะ "
.........................
จบคำพูดของครู นักเรียนพากันนิ่งเงียบ
หลายคนนึกแปลกใจกับคำพูดของครูวันนี้
..........................
" การทำโทษของครู ไม่ได้ทำให้นักเรียนดีขึ้นเลย "
" ครูตัดสินใจแล้ว ต่อไปนี้ครูจะไม่เฆี่ยน ไม่ตีอีก "
" เพราะว่าไม่เกิดประโยชน์อะไร "
........................
จบคำพูดของครู นักเรียนยิ่งพากันนิ่งเงียบ
นักเรียนบางคนเริ่มคิดอะไรบางอย่างในสมอง
" พวกเราแย่ จนครูไม่อยากตีเลยหรือ "
" วันนี้ เราไม่ถูกครูตี แต่คำพูดของครูมันเจ็บกว่าถูกครูตีอีกนะ "
........................
นักเรียนยังคงนิ่งเงียบ
ในขณะที่ครูก็สอนไปจนหมดชั่วโมง
บรรยากาศในชั้นเรียนดูอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
จนกระทั่งเสียงกร่ิงสัญญาณบอกเวลาหมดคาบเรียนดังขึ้น
ครูเดินออกจากชั้นเรียนไป โดยไม่พูดอะไร
และนักเรียนยังคงนั่งกันนิ่งเงียบ
.........................
หัวหน้าห้อง เริ่มพูดคุยกับเพื่อน ๆ ในชั้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น
มีการกล่าวโทษกันไปมาอยู่สักพัก
จนในที่สุด นักเรียนทั้งชั้นก็พากันเดินไปที่ห้องพักครู
..........................
" มีอะไรหรือ " ครูเอ่ยถาม
" พวกเรามาขอโทษครูครับ " หัวหน้าห้องกับนักเรียนสองสามคนกล่าวตอบ
" ขอโทษเรื่องอะไร ? พวกเธอทำอะไรผิดหรือ ? " ครูเอ่ยถาม
" พวกเราขอโทษที่ทำให้ครูโกรธและเสียใจ " หัวหน้าห้องตอบ
" ผมขอโทษที่ไม่ตั้งใจเรียน "
" หนูขอโทษที่ไม่ทำการบ้าน "
" ผมขอโทษที่..........."
" หนูขอโทษที่..........."
...........................
" เอาล่ะ ๆ ครูดีใจนะที่พวกเธอคิดได้ "
" ครูดีใจนะที่พวกเธอเข้าใจคำพูดของครูในวันนี้ "
" แสดงว่า พวกเธอเริ่มโตเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว "
..............................
บรรยากาศการพูดคุยระหว่างครูกับศิษย์เริ่มผ่อนคลาย
" ถ้าอย่างนั้น ครูขอถอนคำพูดนะ " ครูกล่าวต่อ
" พรุ่งนี้ ใครไม่ส่งงาน คนละ 3 ที "
" ครับ ค่ะ....." เสียงขานรับของนักเรียนดังเซ็งแซ่
" เอาล่ะ ไปพักกันได้แล้ว ขอบใจพวกเธอนะ "
..........................
นักเรียนทะยอยออกไปจนหมด
แต่ครูยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
หัวใจครูกลับมาพองโตด้วยความหวังและความสุข อีกครั้ง
15 กันยายน 2558 09:27 น.
อ.วรศิลป์
เพราะมีภาพที่เราไม่อยากเห็นอยู่เบื้องหน้า....เราจึงหลับตา
เพราะเราหลับตา เราจึงไม่เห็นภาพที่อยู่เบื้องหน้านั้น
ทั้งที่จริงแล้ว ภาพเบื้องหน้าเรานั้นยังคงอยู่ที่เดิม
เพียงแต่เปลือกตาที่ปิดลง ที่ทำให้ภาพนั้นหายไปจากการรับรู้
มีความจริงบางอย่าง บางเรื่องราวในชีวิต
ที่ทำให้เราเจ็บปวดและขมขื่น
และหลายคนเลือกที่จะปฏิเสธ หรือ ไม่ยอมรับ
หากแต่การไม่ยอมรับความจริงที่เกิดขึ้นแล้วนั้น
หาได้ทำให้ความจริงกลับกลายเป็นความไม่จริงไม่
หาได้ทำให้ความจริงที่เกิดขึ้นนั้นสูญหายไปจากชีวิตไม่
ความจริงนั้น ยังอยู่ และ ยังคงรบกวนจิตใจเราเรื่อยไป
จนกว่าจะถึงวันที่เรากล้าพอที่จะเผชิญหน้าความจริงอันเจ็บปวดและขื่นขม
มันก็เหมือนกับการบ่งหนามนั่นแหละ
เจ็บนะ แต่เจ็บไม่นาน
เอาออกเสีย ดีกว่าปล่อยให้มันค้างคาและทิ่มตำ
จนอาจก่อให้เกิดพิษร้ายมากมายตามมา
จนเกินต้านทานและเยียวยา
14 กันยายน 2558 11:45 น.
อ.วรศิลป์
3 โล 100 จ้า โลเดียว 35
ลังเลอยู่สักครู่
ตัดสินใจซื้อ 3 โล
จ่ายเงินไป 100 เพราะคิดว่าคุ้มกว่า
กลับถึงบ้าน ล้างจนสะอาด
จัดวาง 3 โล 100 ใส่กระจาดวางไว้บนโต๊ะ
คนทั้งบ้าน แต่หยิบกินกันไปไม่กี่ครั้ง ไม่ถึงครึ่ง
จึงเก็บ 3 โล 100 ที่เหลือใส่ตู้เย็น
ผ่านไป 1 สัปดาห์
3 โล 100 เริ่มหมดสภาพ
หยิบกินเพราะเสียดายไปอีกหน่อย
ที่เหลือก็ลงถังขยะ
พร้อมกับนึกตำหนิตัวเองอยู่ในใจ
3 โล 100
จริง ๆ แล้ว ใครฉลาด ใครเขลา
จริง ๆ แล้ว ใครได้กำไร ใครขาดทุน
ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เป็นเช่นนี้
แต่ก็ไม่เคยจะเข็ด ไม่เคยจะจำ
" แปลกดี "
5 กันยายน 2558 16:16 น.
อ.วรศิลป์
ในชั่วโมงวิชาภาษาไทย ป.1
ครูพูดคุยกับนักเรียนเรื่องคำตรงข้าม
หร้อมทั้งยกตัวอย่างประกอบอยู่หลายคำ
ก่อนจบ ครูจึงเริ่มทดสอบความเข้าใจของนักเรียน
ด้วยการซักถามแบบปากเปล่า
ให้นักเรีนตอบพร้อม ๆ กัน
ครูถาม " สีขาว " นักเรียนตอบ " สีดำ "
ครูถาม " ใหม่ " นักเรียนตอบ " เก่า "
ครูถาม " สูง " นักเรียนตอบ " ต่ำ "
ครูถาม " ขยัน " นักเรียนตอบ " ขี้เกียจ "
ครูถาม " อ้วน " นักเรียนตอบ " ผอม "
ครูถาม " น้ำขึ้น " นักเรียนตอบ " น้ำลง "
ครูถาม " ข้างขึ้น " นักเรียนตอบ " ข้างลง "
ครู ?????? (งงไปชั่วขณะ ก่อนอธิบายให้ศิษย์ตัวน้อยเข้าใจเพิ่มเติม)
นักเรียนของคุณครูคงคิดว่า
ในเมื่อน้ำขึ้นตรงข้ามกับน้ำลง
ข้างขึ้น ก็น่าจะตรงข้ามกับ ข้างลง ไม่ใช่หรือ
ความผิดพลาดเล็ก ๆ น้อย ๆ ประสาเด็กในครั้งนี้
น่าจะให้อะไร ๆ มากกว่า " รอยยิ้ม "
เพราะบางทีเราก็เข้าใจผิดเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้เหมือนกัน
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอ.วรศิลป์
หน้าส่วนตัว
12787
