" แม่ของลูก...ทุกภพเอย "

อ.วรศิลป์

โอละหนอ โอละเห่	
แม่เคยกล่อมและไกวเปลให้หลับใหล
ถ้อยคำร้องคือลำนำรักจากใจ	
อันยิ่งใหญ่ที่ให้ลูกด้วยผูกพัน
	
โอ้ละหนอ โอละเห่	
ลูกเลยวัยไกวเปลมิเหหัน
แม่ยังรักยังห่วงทุกห้วงวัน	
โดยมิหวั่นหรือย่อท้อต่อสิ่งใด
	
งานจะหนักจะเบาแม่ไม่ว่า	
ด้วยสองบ่าของแม่นั้นแบกไหว
จะหนักหนาสาหัสสักเพียงใด	
เหงื่อที่ไหลก็คือรักอันหนักทรวง
	
จวบจนวันลูกลืมตาและอ้าปาก	
แม่ยังยอมลำบากก็เพราะห่วง
ให้มากมายแต่ไม่เคยคิดทวง	
เลือดในทรวงแม่พลีให้ไม่เอาคืน
	
แต่เคราะห์ซ้ำกรรมซัดต้องพลักพราก
แม่ด่วนจากลับไปยากใจฝืน
สำนึกรักแม่ฟูมฟักให้หยัดยืน	
อยากหยิบยื่นคืนรักให้พักสบาย
	
วันนี้ลูกมาส่งแม่สู่ฟ้า	
ร้องเพลงกล่อมแม่นิทราให้เหนื่อยหาย
นับแต่นี้ถึงวันที่ม้วยมลาย	
จารึกไว้แม่ของลูกทุกภพเอย
	
(ขอร่วมไว้อาลัยกับการจากไปของคุณแม่เสงี่ยม    มณฑาพงษ์)