สวรรค์มีตา

อ.วรศิลป์

ครั้งหนึ่งนานมา   มีหญิงชรา            อยู่เพียงลำพัง
พินิจคิดไป          เหมือนไม้ใกล้ฝั่ง   ชีวิตอยู่ยั้ง       เพียงลมหายใจ

ฉันเคยเอ่ยถาม    จึงได้รู้ความ        ตามแจ้งแถลงไข
แกเคยมีลูก          พันผูกหัวใจ        สามคนหญิงชาย   พร้อมด้วยสามี

วันเดือนผันผ่าน    ชีวิตร้าวราน       ผัวกลายเป็นผี
สาเหตุโรคร้าย       ย่างกรายราวี      ล่วงสิบสี่ปี            ที่ตายจากไป

นับจากวันนั้น        ชีวิตก็พลัน          เปลี่ยนจากสดใส
กลับกลายทุกข์เศร้า  เงียบเหงาหัวใจ   น้ำตาพลันไหล   เอ่อท้นดวงตา

ฉันเอ่ยถามยาย     ลูกเต้าทำไม        ไม่เลี้ยงดูหนา
ยายตอบสะอื้น        กล้ำกลืนน้ำตา     พวกเขาทิ้งข้า        บ่นว่ารำคาญ

โอ้อนิจจา                ยายจ๊ะยายจ๋า      ช่างน่าสงสาร
ชีวิตยามนี้              มีแต่ร้าวราน       ไร้ซึ่งลูกหลาน        จะคอยดูแล

ฉันคิดสงสัย           เป็นเพราะเหตุใด   ลูกจึงทิ้งแม่
ผู้ให้กำเนิด            ประเสริฐดวงแด    ยิ่งยามท่านแก่      ไม่แลเหลียวดู

สักวันผลกรรม      ที่ได้กระทำ            คงหันมาสู่
ลูกไร้น้ำใจ            ไม่กตัญญู              สักวันคงรู้              รับผลแห่งกรรม

ชีวิตเช่นยาย         มีอีกมากมาย          ไร้ผู้อุปถัมภ์
คนแก่เดียวดาย     อยู่ไปตามกรรม      คิดแล้วให้ช้ำ       ปวดร้าวในทรวง

ลูก ๆ ทั้งหลาย        พ่อแม่นั้นไซร้         พระคุณใหญ่หลวง
รักมีแต่ให้             ไม่เคยคิดทวง         มีแต่เป็นห่วง        ทุกเมื่อเชื่อวัน

ฉะนั้นวันนี้             วันที่ยังมี               แม่คอยปลอบขวัญ
จงกตัญญู                จงรู้คุณท่าน          สุดท้ายสวรรค์          จะตอบแทนเอง