1 สิงหาคม 2551 10:36 น.
อิมกุดั่น
โอละเห่ เห่โหยหา เพลาดึก
นิ่งหลับลึก ในอ้อมฝัน อันแผ่วไหว
อ้อมอกแม่ โอบลูกรัก พักตรงใจ
อบอุ่นไอ สวาทสาย พรายฝันงาม
.
เหม่อมองดาว สกาวผ่อง ละอองฟ้า
จรัสจ้า แจ่มจันทร์ หวั่นจิตหวาม
แน่ะ! ดาวตก ติดยอดตอง สองดวงงาม
อธิษฐาน ผสานความ ข้ามแดนไกล
.
จรดจิต จารถ้อย ณ ท้องฟ้า
บอกแม่ว่า คิดถึงล้น ก่นร่ำไห้
ลูกอยู่เดียว เหลียวหาแม่ แลใกล้ไกล
มีเพียงจันทร์ เจิดแสงใส โลมใจตรอม
.
โอละเห่ โอ้อ้อมรัก เคยพักจิต
เพียงขอชิด ตักอุ่น หนุนอกหอม
น้ำค้างพรม ข่มน้ำตา ดาราล้อม
รำพันผ่าน กลีบพะยอม สะพรั่งบาน
.
ฝากใจโหย โรยตามฝัน คืนจันทร์เสี้ยว
ส่งถึงแม่ ด้วยรักเดียว ดวงใจหวาน
มอบใจรัก ระรินไหล ฝากสายธาร
เถอะ...ไม่นาน รักที่หวัง คงดังใจ
...............
.......เถอะ...ไม่นาน ได้กลับไป ซุกอกนอน...
สักวัน...สองวัน.....
กลอนป้าอิมไม่ยอมจบเลย วันนี้ อิอิ
31 กรกฎาคม 2551 11:41 น.
อิมกุดั่น
แว่วดุเหว่า เว้าวอน ก่อนรุ่งสาง
นกเขาคู เคล้าหมอกจาง กลางไอฝน
ยะเยียบหนาว คราวมืดหมอง ครองใจตน
น้ำตาพราว พร่างพรายปน ไอฝนเย็น
.
ผ่านลับหาย จริงหรือเจ้า เงาใจรัก
เคยหวังพิง ฤทัยหนัก พักทุกข์เข็ญ
เพียงพึ่งพา ซับน้ำตา คราลำเค็ญ
กลับมิเห็น เจ้าเร้นหาย คล้ายมีมนต์
.
โอ้ฟ้าเอย กระหน่ำหนัก อีกสักหน่อย
เพื่อซ่อนรอย รวงน้ำตา ในฟ้าฝน
มืดนักแล้ว ดวงใจร้าว เศร้าอับจน
หวังเมฆหม่น ละลายธาร ม่านน้ำตา
.
ก้าวย่างแผ่ว ผ่านแนวน้ำ คลำทางมืด
ไอชีวิต วาบเย็นชืด เกินจักหา
อุ่นไอรัก จากดาวใด ไล้วิญญา
ธารน้ำตา หมดดวงมาน สุดทานทน
.
หมดธารใจ หมดแรงกาย สลายสิ้น
เถอะ...น้ำตา จงหลั่งริน รวมสายฝน
เพื่อวันหน้า จักไม่เห็น เจ้าร่วงหล่น
หมดวันนี้ เพื่อหลุดพ้น ทุกข์ท้นใจ
.
หวังพรุ่งนี้ มีตะวัน บรรเจิดแสง
จะรุ่งแจ้ง พระพายรื่น ชื่นสดใส
รุ้งสดสี ทายทักมา จากฟ้าไกล
นะ...ดวงใจ หวังสิ้นฝน คงพ้นตรอม
....
29 กรกฎาคม 2551 13:12 น.
อิมกุดั่น
เย็นเอย...เย็นใจจริง ยิ่งเย็นฉ่ำ
เย็นน้ำคำ จำน้ำจิต ติดดวงขวัญ
พร่างอุษา ปลุกผกา วิลาวัลย์
กำจายหอม สุวคันธ์ ชโลมมาน
.
สว่างแล้ว แก้วใจจ๋า ฟ้าสางแล้ว
สกุณา เจื้อยแจ้ว ส่งเสียงหวาน
เริ่มวันใหม่ พ้นมืดมน อนธการ
น้ำค้างพรม ลมผสาน ซ่านสุขใจ.
.
โอ้ฟ้าเอย ฟ้างาม ด้วยน้ำมิตร
หยาดจากจิต ระรินหลั่ง ดั่งธารใส
หมู่ภมร วอนรักฝาก จากฟ้าไกล
สานพลัง ร้อยดวงใจ ส่งให้กัน
.
หนึ่งชีวิต มีหนึ่งใจ มอบให้โลก
มีสองมือ ลบรอยโศก เสกสุขสันต์
มีสองเท้า ก้าวชิด จิตคงมั่น
มีสองตา สื่อสัมพันธ์ ฉันและเธอ
15 กรกฎาคม 2551 13:36 น.
อิมกุดั่น
ฉันเก็บ ใบไม้ มามอบให้
เขียวสดใส ชื่นตา คราได้เห็น
ปิดใบบาง กลางดวงใจ ให้ฉ่ำเย็น
หวังให้เป็น เพื่อนกัน วันเธอเหงา
.
ฉันเก็บ ดอกไม้ มามอบให้
หอมชื่นใจ ฉันได้มา จากเชิงเขา
เชยชิดชม ดมประทิ่น กลิ่นบางเบา
แม้ยามเฉา เพ่งภาพเงา ยังงดงาม
.
ฉันเก็บ แสงตะวัน มามอบให้
หนทางไกล เธอเดินเดี่ยว เฉี่ยวคมหนาม
ให้ตะวัน ฉายส่อง ครรลองราม
แทรกส่งความ อุ่นใจ มอบให้เธอ
.
ฉันเก็บ หยาดน้ำค้าง มามอบให้
ชโลมไล้ ใจดวงงาม ยามเธอเผลอ
ปล่อยจิตแล้ง แห้งเฉา เฝ้ามองเหม่อ
สงสารใจ จักพร่ำเพ้อ ละเมอลม
.
ฉันเก็บ ดวงดาว มามอบให้
วิบวับวาว พราวไสว ไล่ขื่นขม
แสงสกาว น้าวสวาท บาดอารมณ์
ทุกข์ระทม ทอดถอน ช่วยผ่อนคลาย
.
แต่ใจฉัน พลัดหล่น บนหนทาง
ใจโรยร้าง รานป่นเปลี้ย แหลกเสียหาย
คงเพียงรัก สลักอยู่ คู่เคียงกาย
รักไม่คลาย หากเธอชอบ.....มอบให้เธอ
10 กรกฎาคม 2551 08:51 น.
อิมกุดั่น
จรแดนไกล พกใจรัก มาพักฝาก
ฝ่าหนามขวาก คมระคาย บาดสายฝัน
เป็นริ้วราย คล้ายเรียงร้อย ถ้อยรำพัน
มธุสร อ้อนจำนรรจ์ จำเนียรกาล
.
เหนือพิภพ จบเขตแคว้น แดนใจครอง
รังสีรัก เรื่อรังรอง ผ่องพิศาล
พิมลจิต จำหลักโลก โศลกสราญ
พิลาสรัก พิไลจาร จรุงจินต์
.
เกินโลกกว้าง จักโอบอุ้ม คลุมพิศวาส
เกินพิสุทธิ์ พจนารถ พาทศิลป์
เกินกลอนกานท์ พิธานศัพท์ สดับยิน
เกินพิสดาร พิสูจน์สิ้น ณ ภพไตร
.
พิรามพจน์ พิรี้พิไร ส่งใจอุ่น
แทนอกกรุ่น ละมุนจิต พิศสมัย
อ้อมโอบรัก รัดรวบแล้ว แก้วกลอยใจ
ท่วมฤทัย ทวีรัก ซบตักซาน
.
ทุกเยื้องกราย ทุกหยดพราย สายน้ำเนตร
ทุกสรวลสันต์ ทุกพิเศษ พิษฐาน
ทุกพราวฝัน ทุกพรายขวัญ ทุกผันวาร
ทุกกัปกาล ปราณชีวิต ปลิดมอบเธอ
หน้าส่วนตัว
1666
