เหงา..จนได้เรื่อง

อินสวน

       	น้องครับ น้องชื่ออะไรครับ ผมเอ่ยปากถามน้องเขาขณะที่เธอกำลังก้มหน้าก้มตากับ

การผสมเครื่องดื่ม ... หนูหรือคะ  น้องเขาเงยหน้าและสบตากับผม ครับก็หนูนั่นแหละ

หนูชื่อพลอยค่ะ มีอะไรก็เรียกหนูนะคะ เธอเดินห่างออกไปเพื่อดูแลโต๊ะอื่นๆอีก2-3 โต๊ะ ที่เป็น

โซนรับผิดชอบของเธอ   มาธุระที่จังหวัดอุดรครานี้ผมมาคนเดียว ทานอาหารที่โรงแรมทุกมื้อก็เบื่อ

ครับ เย็นวันนั้นผมจึงออกไปนั่งร้านอาหารตามลำพัง  เลือกริมด้านนอกติดกับถนน เพลงเพราะมาก

ครับอาหารอร่อย บรรยากาศในร้านคึกครื้น ผู้ชายหล่อผู้หญิงสวยเต็มร้านเลยครับ ใครๆที่ติดภาพ

คนอีสานดั้งแบนมาร้านนี้เปลี่ยนความคิดแน่นอนครับ... เอาอะไรเพิ่มเติมไหมคะ แหมตกใจ

ครับกำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่ เธอนั่นเองพนักงานสาวไม่ถึงกับสวยคนเดิม เธอรูปร่างดีครับ หน้าตา

ก็พอดูได้ครับแนวหมวยๆแต่ไม่อึ๋มนะครับ.. ตกลงเอาอะไรเพิ่มไหมคะ โห..เร่งรัดกันจังจะรีบ

อะไรนักหนาเนี้ย  ยัง..ยังครับยังไม่เพิ่มอะไร ผมนั่งอยู่ในร้านนานนับชั่วโมงนั่งมองดูความ

เลื่อนไหวของคนในร้านสลับกับการมองขึ้นไปบนเวที..ไม่วายที่จะเหงาครับ อยากมีเพื่อนพูดคุย 

อยากมีใครสักคน..อีกแล้วหรือนี่ ...เหลือเวลาอีก 2 วันที่จะต้องอยู่ที่จังหวัดอุดร ความคิดบางอย่าง

วูบขึ้นมามันคือแผนการหนีประชุมไปเที่ยวครับ
	
น้องพลอยครับตามปกติเลิกงานกี่ทุ่มครับ ผมลืมเล่าไปครับว่าเวลาที่ผ่านไป1-2 ชั่วโมงทำให้ผม

เริ่มมีความคุ้นเคยกับน้องพลอยในระดับหนึ่งแล้วครับ... เธอบอกเวลาเลิกงานพร้อมถามกลับว่า มี

อะไรหรือเปล่าคะ... เปล่าครับ.เออ.พรุ่งนี้ว่างรึเปล่าครับ..อยากจะชวนไปเป็นเที่ยวหน่อยครับ  

น้องพลอยหัวเราะ. เที่ยวที่ไหนหรือคะ..ตามปกติช่วงกลางวันหนูรับจ้างช่วยป้าขายของค่ะ
 
โห...มามุกนี้เลย..ผมพอเดาออกว่าเธอคงไม่อยากเสียเวลา เวลาเป็นเงินเป็นทองว่างั้นเถอะ พี่มา

จากต่างจังหวัด..พี่อยากได้ไกด์พาเที่ยวหน่อยอยากไปแถวๆหนองคายครับ เพราะพี่ชอบนั่งมอง

แม่น้ำโขง..ถ้าตกลงพี่ให้ค่าขนมนะครับ เข้าประเด็นโชะเดะเลยครับน้องพลอยยิ้ม

พี่ให้หนูเท่าไหร่ล่ะ..ป้าหนูจ้างวันละ 250 ค่ะ...  แหมหนูพลอยไม่ค่อยงกเลยนะผมคิดในใจ... 

แล้วตกลงจะไปรึเปล่าครับ..พี่ให้ 4 เท่า เลยนะว่าไง น้องพลอยยิ้มกว้าง..ตกลงอยู่ในที แล้วหนู

ต้องทำอะไรบ้างคะ.พี่จะไปกี่โมง กลับกี่โมงแล้วให้หนูไปหาที่ไหนบ้าง..มาเลยคำถามมาเป็นชุด

เลยโถแม่คุณชวนง่ายจัง      หนูไม่ต้องทำอะไรมาก พรุ่งนี้ 9 โมงพี่จะมารับหนูที่หน้าร้านนี้แหละ 

หนูนั่งรถแล้วบอกทางไปหนองคายให้พี่  พาพี่ไปเลาะชายโขง หาอาหารอีสานรสแซ่ปๆกิน พอบ่ายๆก็กลับ 
		พี่คะหนูยังไม่ได้กินอะไรมาเลยนะคะพี่..หนูกะว่าพี่จะมารับสายๆกว่านี้ซัก

หน่อยพี่เล่นมาตรงเวลาเปะ...ตอนพี่โทรหา..หนูเพิ่งตื่นค่ะพี่ น้องพลอยกึ่งเล่ากึ่งบ่นขณะที่ผมก็ทำ

หน้าที่ขับรถบ่ายหน้าสู่หนองคาย....ออกจากอุดรหน่อยเดียวผมเลี้ยวเข้าปั๊มน้ำมันจอดรถหน้ามินิ

มาร์ทหยิบแบงค์ 100 บาท 2 ใบส่งให้น้องพลอย เอาลงไปซื้อขนมมารองท้องซะไป แล้วเอานมกับ

ชาเขียวมาเผื่อพี่ด้วย แป๊บเดียวเธอก็กลับมาพร้อมขนมถุงใหญ่ยื่นเงินทอน 2 บาท มาให้   พี่รู้

เปล่าว่าหนูก็เป็นคนหนองคาย...บ้านหนูน่าอยู่นะพี่ ติดอันดับ 1 ใน 7 ของเมืองน่าอยู่ระดับโลกเชียว

นะคะ  โม้เปล่านี่..ก็ดูเหมือนจะเป็นแบบนั้นนะครับรู้สึกเหมือนผมเคยอ่านเจอในนิตยสารอะไร

ซักอย่างนี่แหละ ถึงหนองคายไปตลาดอินโดจีนมองข้ามฟากฝั่งลาว..เหงาอีกละ อยากข้ามฟากไปฝั่งลาวใจจะขาด
	จากนั้นก็วกขึ้นทางเหนือขับรถเลาะชายโขงขึ้นไปทางแคบมากเลยครับเวลารถสวนต้อง

แอบเลยครับ แล้วก็เจอร้านถูกใจบนชายโขง เบรกรถจนน้องพลอยหัวคะมำ .. อะไรกันพี่..พี่จะ

แวะร้านนี้หรือคะ   ผมเป็นคนจัดการเรื่องสั่งอาหารเอง อ่อมปลาคัง ส้มตำปลาร้ารสดั้งเดิม ปลา

ทับทิมเผาเกลือ ไก่บ้านคั่วเกลือ คอหมูย่าง และข้าวเหนียว โห....พี่กินหมดหรือคะ..ทำไมสั่งเยอะ

จัง  แล้วพี่ไม่ดื่มเบียร์หรือคะ ตกลงมื้อนั้นน้องพลอยเมาอยู่คนเดียว...ไม่เมาได้ไงก็เธอล่อเบียร์

สิงห์ไปตั้งครึ่งโหล เชื่อแล้วว่าเธอเป็นคนหนองคาย...โต๊ะไหนเข้ามานั่ง เธอรู้จักหมด ทักทายคุ้นเคย

ชนแก้วไปทุกโต๊ะ ยิ่งนานยิ่งเลอะเลยครับ พี่ขาเดี๋ยวไปต่ออีกร้านหนึ่งนะพี่รับรองแซ่ปสุดๆ เดี๋ยว

หนูชวนเพื่อนไปด้วยได้เปล่าพี่....นะพี่นะ...นา..นะ... อ้อน...อ้อนขึ้นมาเชียว อะไรกันเนี้ยเราหนอ

เราเหงาจนได้เรื่องแล้วไง.. พลอยครับพี่ว่าเรากลับอุดร ...กันเลยดีกว่ามั๊ย... เธอมองหน้าหรี่ตา

ทำถ้ากวนๆ เฮ้ยพี่จะรีบกลับทำไมยังไม่บ่ายเลย..หนูเข้างานก็ 6 โมงเย็นโน่น 

	ตกลงวันนั้นผมจ่ายเงินให้น้องพลอย 1,000 บาท ไปส่งเธอที่หน้าร้านที่เธอทำงาน ก่อนถึง

ร้านผมจอดรถให้เธออ๊วก 4 ครั้ง โห...รถผมเต็มๆครับ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นอ๊วกของเธอ..เซ็งเลย

ครับรู้งี้อดทนนั่งประชุมซะก็คงดีกว่าเป็นไหนๆ