บนทางแยกที่แตกต่าง

อินสวน

	   บนเส้นทางอ้างว้างในวันนั้น
คนรักกันเหหันหายห่างเหิน
จากจุดแยกแตกต่างทางส่วนเกิน
จำก้มหน้าดุ่มเดินอย่างเดียวดาย

	   ต่างพกพาความฝันอันแตกต่าง
เป้าประสงค์ที่วางต่างจุดหมาย
ต่างกล้าแกร่งแสวงหาความท้าทาย
ความเชื่อมั่นคือส่วนคล้ายที่เรามี

	   เส้นกราฟความสัมพันธ์เริ่มผันแปร
จุดรักแท้ที่วางเริ่มห่างหนี
เส้นความชันผกผันไม่คงที่
จุดแห่งความพอดีจึงเลือนราง

	   บนเส้นทางกลางไพรไม่ร้างฝัน
มีความสุขแบ่งปันไม่หายห่าง
มีขวัญดินดอกหญ้าสองข้างทาง
ทุกก้าวย่างไม่จางความสุขใจ

	   ริมเฉลียงระเบียงในวันนี้
ฉันหัดทำบราวนี่เผื่อเอาไว้
จิบกาแฟแลหาคนแดนไกล
เผื่อเพื่อนใหม่คนเก่าเขามาเยือน
				

พลังรัก

อินสวน

	  แม้สิ้นแสงสุรีย์ที่ยิ่งใหญ่
แม้ร้างไร้ดวงโคมแสงโสมส่อง
เหล่าดาราล้าลับดับละออง
สิ้นแสงส่องชีวินนิลกาล

	    แม้สมุทรเหือดหายละเหยแห้ง
แม้ฝนแล้งระแหงทุกแห่งหน
ไร้พฤกษานานาทั่วสากล	
เฉาซากป่นหม่นไหม้สิ้นไอดิน

	    จะยังมีแสงฉายประกายรัก
ส่องทายทักเทียบทันถวัลถวิล
เป็นพลังจากห้วงแห่งดวงจินต์
ไม่สร่างสิ้นสว่างโปรดวางใจ

	    น้ำจากใจไหลหล่อมากพอเพียง
ได้โลมเลี้ยงโลกาพนาไสว
พลังรักภักดีบันดาลได้
เพียงสองใจรักมั่นไม่หวั่นเกรง
				

อยากย้อนเวลา

อินสวน

  หากย้อนรอยถอยหลังครั้งเยาว์วัย
จะกลับไปกอบโกยความสุขสันต์
ความทรงจำสวยงามยามผูกพัน
เด็ดดอกฝันวันวารบานกลางใจ

	   มีเพื่อนเล่นวิ่งไล่ลานชายป่า
ริมท้องนาต้นกล้างามไสว
วันแดดจ้าสุริยาฟ้าอำไพ
สายลมไล้โลมล้อช่อผกา

	   เก็บดอกบัวกลางหนองจับจองแย่ง
ว่ายน้ำแข่งข้ามคลองล่องหนหา
เล่นไล่จับเผลอเพลินเกินเวลา
กลัวแม่ด่ากลับมารีบช่วยงาน

	   ยามค่ำแลงสิ้นแสงตะวันส่อง
หนังขายยาพานทองสนุกสนาน
เห็นหนุ่มหนุ่มกรุ้มกริ่มยิ้มเบิกบาน
สาวตาหวานควงคู่คนรู้ใจ

	   เมื่อถึงคราวหน้าหนาวหมอกลงหนา
ข้าวในนาสุกผ่องสีทองไสว
ร่ายคมเคียวเกี่ยวกอต่อเติมไทย
ประทับใจไออุ่นกรุ่นกลิ่นฟาง

	   เด็กบ้านนอกคอกนาในวันนั้น
แต้มแต่งฝันก้าวไปจนไกลห่าง
บนถนนการเรียนเปลี่ยนเส้นทาง
หวังชีวิตแตกต่างอย่างชัดเจน

	   บนวิถีชีวีที่อ้างว้าง
ยังยืนยันความต่างอย่างที่เห็น
ในยามนี้สิ่งมีและที่เป็น
ล้วนแล้วแต่ยากเย็นทุกย่างเดิน

	อยากย้อนกลับนับเริ่มลำดับใหม่
จะถามใจเลือกทางไม่ห่างเหิน
ตามประสาบ้านป่าพนาเนิน
ดีกว่าเดินบนทาง....ร้างคุณธรรม
   				

กลอนกระด้าง..ในทางฝัน

อินสวน

ร้างรอยใจ

อินสวน

   เธอเคยบอก แววตา ฉันอบอุ่น
ยามว้าวุ่น ชิดใกล้ หายเหน็บหนาว
ประกายตา เธอฉาย คล้ายแสงดาว
หายปวดร้าว ทุกคราว ที่ฉันมอง

   เคยบอกว่า วาจา ฉันอ่อนโยน
คลายกังวล หม่นหมาง ร้างรอยหมอง
วาจาเธอ เสมอดั่ง ระฆังทอง
เสียงดังก้อง กังวาน หวานซ่านใจ

   เคยบอกว่า ฉันยิ้ม อิ่มรอยรัก
สุดจะหัก ห้ามได้ ไม่หลงใหล
รอยยิ้มเธอ สวยจริง ยิ่งสิ่งใด
กำลังใจ แฝงไว้ ไม่เคยจาง

   เคยบอกว่า วงแขน ฉันเข้มแข็ง
หายระแวง ปลอดภัย ในทุกอย่าง
 พร้อมเกาะเกี่ยว เผชิญ เดินร่วมทาง
ทางรกร้าง ถากถาง เป็นทางใจ
  
     มาบัดนี้ มีแต่ แววเย็นชา
จากสายตา มองกัน เจือหวั่นไหว
ถ้อยวาจา ปร่าแปร่ง เปลี่ยนแปลงไป
ยิ้มฝืนใจ แฝงนัย สิ่งปิดบัง
  
   ในอ้อมแขน อบอุ่น เริ่มอึดอัด
เหมือนภาระ ผูกมัด รัดกักขัง
เส้นทางใจ เลอะเทอะ ดูเกรอะกรัง
ไม่กล้าหวัง ร่วมทาง ร้างรอยใจ