5 เมษายน 2554 21:59 น.
อินทรีทะเล
๑
ลมกระโชกโยกไกวไหววายุ
ก็ปะทุ มหิทธา ดลป่าลั่น
มวลแมกไม้พฤกษานานาพรรณ
ล้วนมีอันโค่นล้มถั่งถมไป
กลางซากปรักสัพพะระเนระนาด
ดอกหญ้ากลับผงาดผุดผาดใส
เพียงน้อมกิ่งผ่อนโอนโยนก้านใบ
เคลื่อนตามพายุใหญ่ไร้บีฑา
เกิดมาเป็นคนจนต้องทนสู้
ยอมอดสูยากแค้นราวแร้นค่า
ย่อมหลอมตนก่อศักดิ์ศรีมีราคา
ล้วนสง่าใจกายจนวายปราณ
๒
ดอกเอยเจ้าดอกหญ้าค่าต่ำศักดิ์
ไร้คนรักคนหลงน่าสงสาร
สู้อดทนคนย่ำไปในสาธารณ์
จนเนิ่นนานแสนช้ำต้องจำทน
หวังสักวันดอกหญ้าน้อยเต็มดอยใหญ่
แผ่ดอกไปถึงดาวและหาวหน
ทั้งผืนดินผืนฟ้าอ่าอำพน
เป็นมิ่งขวัญคนจนช่วยผ่อนคลาย
แม้นว่าเราจักด้อยน้อยคุณค่า
ปานดอกหญ้าเพียงใดไม่แหนงหน่าย
หากรู้ทนฝ่าข้ามความยากกาย
หวังย่อมพรายสักวันฝันเป็นจริง
หน้าส่วนตัว
2126
