30 กันยายน 2547 10:29 น.
อายเพื่อนเธอ
เกิดมาเป็นวณิพกพเนจร
ชีวิตเร่ร่อนหากินอยู่ขอบถนน
ต้องหาสตางค์ด้วยความดิ้นรน
ชีวิตดั้นด้นดั่งคนติดดิน
เกิดมาเป็นวณิพกทั้งที
พเนจรทุกวี่ทุกวันไม่เหนื่อย
หาค่ำกินเช้าไม่รู้จักเมื่อย
พเนจรหาเรื่อยๆเพื่อเลี้ยงตัวเอง
ถึงแม้ตาจะบอดจะมองไม่เห็น
แต่มันก็เป็นความมืดในใจเท่านั้น
คนอย่างวณิพกอย่างฉัน
ต้องเร่หาสตางค์อยู่ทุกวันคืน
ใครเล่าจะเห็นใจตัวฉันบ้าง
สงสารคนอย่างตาบอดเช่นฉัน
ไม่มีเท่าน้ำใจของคนหมื่นพัน
ขอความปรานีจากคนอย่างฉัน
...เท่ากับให้ฉันมีชีวิตที่ดีนั้นเอย...
23 กันยายน 2547 16:14 น.
อายเพื่อนเธอ
ชีวิต....ไม่ใช่ปัจจัยสี่
แต่ชีวิต...คือสิ่งที่อยู่รอบตัวเรา
ชีวิต...นั้นไม่เคยจะเงียบเหงา
หากชีวิต...ของๆเรารักษาไว้ให้ดี
ชีวิต...ไม่ใช่สิ่งที่ไร้ค่า
แต่ชีวิต...ขึ้นอยู่ว่าใจพร้อมไหม?
ชีวิต...เราไม่มีวันพรากจากไปไหน
หากชีวิตเรา...ให้พวกเขาไป
....ย่อมให้หัวใจเขามาใส่ใจเรานั่นเอง
หน้าส่วนตัว
1322
