30 สิงหาคม 2545 14:17 น.
อายะ
ฉันอายุได้ 15 ปีพอดี ได้เรียนที่โรงเรียนรัฐบาลธรรมดาๆ แต่วันหนึ่งรู้สึกเหมือนโดนสวรรค์แกล้งยังไงยังงั้น วันนั้นเป็นวันเกิดแม่ของฉัน คุณลุงกับคุณป้ามาที่บ้านของฉันเพื่อที่จะฉลองวันเกิดให้กับคุณแม่ แม่ของฉันใช้ฉันให้ไปหยิบจานมาตัดเค้กในห้องครัว " นี่ เธอยังไม่บอกเด็กคนนั้นอีกเหรอว่าไม่ใช่ลูกเธอ " ฉันได้ยินเสียงคุณป้ากับคุณแม่พูดกันโดยบังเอิญ " เด็กคนนั้นมันไม่ดีเองที่ทำตัวเนรคุณพ่อกับแม่มัน" ฉันซึ่งยืนอยู่ด้านหลังประตูทำอะไรไม่ถูก ฉันรู้สึกช็อคมากที่พ่อแม่ที่ฉันรักกลับไม่ใช่พ่อแม่ที่แท้จริง ฉันยืนฟังคำพูดเสียดแทงใจอยู่สักพักหนึ่ง แต่แล้วคำพูดที่แม่กับพ่อพูดออกมาทำให้ฉับแทบร้องไห้ " พวกฉันก็ไม่ได้อยากเอามาหรอกนะ แต่เพราะเงินที่พวกพ่อแม่มันเอาเงินมาให้เลยรับมา " ฉันทำอะไรไม่ถูกได้แต่รอให้พวกพ่อเลิกพูดกันเรื่องนั้แล้วเดินเข้าไป ฉันเดินเข้าไปโดยทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น แล้วยกจานมาตัดเค้กแบ่งให้กับพวกคุณพ่อทาน ฉันในตอนนั้นรู้สึกเหมือนกับว่ายืนอยู่บนเหวลึก แล้วในขณะเดียวกันก็มีคนพยายามจะผลักฉันตกลงไป พอตกหัวค่ำ พวกคุณลุง คุณป้า ได้เตรียมตัวจะกลับ ฉันได้นั่งคุยอยู่กับพวกคุณลุงคุณป้า สักพักหนึ่งพี่ชายของฉันก็กลับมาบ้านพอดี พอพี่กลับมา ฉันก็เหมือนกับตัวไร้ค่าทันที พ่อกับแม่ก็เอาใจพี่ชายโดยที่ไม่สนใจฉันแม้แต่น้อย ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นอย่างนี้ ทั้งที่เมื่อก่อนเคยคุยกันสนุก แต่ทำไมเรื่องกลับกลายเป็นอย่างนี้ ฉันเดินขึ้นห้องไปพร้อมกับหันมามามองข้างล่างแล้วคิดว่า " ถ้าไม่มีฉันสักคนคงไม่เป็นไร พวกเขาคงสบายใจกว่านี้ " ฉันเดินขึ้นมาบนห้อง แล้วเอนตัวห่มผ้าห่มบนเตียง แต่ทำไมรู้สึกเย็นวาบถึงในอกก็ไม่รู้ ฉันไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อน เมื่อคืนฉันนอนไม่หลับ ได้แต่คิดว่าคำพูดเรื่องเมื่อวานไม่เป็นจริง ฉันเดินลงมาข้างล่างแล้วนั่งทานข้าวเช้าที่โต๊ะ แม่เตรียมข้าวเช้าให้พี่ชายกับฉันทานเสมอ พี่ชายฉันใจดีกับฉันมาก อายุห่างกับฉัน 2 ปี เขาเป็นที่พึ่งได้เสมอทั้งสำหรับฉันแล้วก็คนอื่น ฉันเดินออกไปเรียนพร้อมกับพี่ชาย พี่ชายยังใจดีกับฉันอยู่ ฉันเดินคุยกับพี่ชายไปเรื่อยๆจนถึงโรงเรียน พอเลิกเรียนพี่ชายก็จะมารอรับฉันกลับบ้านทุกวัน ทั้งๆที่ฉันโตพอแล้วที่จะกลับบ้านเอง แต่พี่ชายฉันก็ยังดื้อดึงว่าจะมารับ " เพราะเธอเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่เลยเป็นห่วง" พี่ชายฉันมักพูดแบบนี้เสมอ แต่ฉันก็ดีใจที่ยังมีพี่อยู่ ฉันกับพี่เดินไปถึงซอยบ้าน ได้ยินเสียงดังมาจากข้างใน ฉันกับพี่รีบเดินเข้าไปดู เห็นสภาพที่น่าตกใจ เพราะไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ในบ้านเหมือนมีการทะเลาะกันยกใหญ่ แจกันที่พ่อซื้อมาให้แตกกระจายเต็มพื้น คราบน้ำผลไม้หกเต็มพื้นบ้าน กลิ่มเหม็นจากห้องครัวทีแม่ทำกับข้าวไหม้ บรรยากาศในบ้านแย่มาก ทำให้สมองฉันตื้อไปหมด พี่ชายฉันถามพ่อกับแม่ว่า " พ่อกับแม่ เกิดอะไรขึ้น " แม่ยังไม่ทันตอบก็เดินตรงมาหาฉันแล้วตบหน้าฉันทันที ฉันไม่รู้จะทำยังไง แม่ว่าฉันว่า " เธอมันลูกไม่มีพ่อแม่ออกไปจากบ้านฉัน " ฉันทำอะไรไม่ถูก ในสมองตื้อไปหมด ฉันควรจะออกไปจากบ้านหลังนี้รึเปล่า.............ยังมีใครต้องการฉันไหม..........
โปรดติดตามตอนต่อไป
9 สิงหาคม 2545 14:00 น.
อายะ
ฉันอยากจะบอกเธอมานานแล้วว่า ฉันน่ะชอบเธอมานับตั้งแต่ที่ฉันได้เจอหน้าเธอครั้งแรก เป็นความรู้ที่ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน วันนั้นเป็นวันที่ฉันมีความสุขมาก วันนั้น ฉันได้ไปสมัครทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน เป็นพนักงานในร้านขายไอศครีม ฉันเจอเธอได้ เพราะเป็นช่วงเวลาพัก ฉันได้เดินออกไปกินข้าวที่ร้านขายอาหาร เป็นร้านขายอาหารตามสั่ง ย่านนั้นส่วนมากมีแต่ต่างชาติมากินกัน ฉันได้พบกับเขาที่นี่ เพราะเขาเป็นพนักงานเสริฟ์ของที่ร้านนี้ ฉันเห็นเขาแว็บแรกฉันก็ชอบเขาทันที ตอนเขาเดินมาที่ฉัน ใจฉันเต้นรัว ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้ ตอนนั้นฉันอยากจะเดินออกจากร้านไปเลย แต่ทำไม่ได้ ขาฉันแทบจะไม่มีแรงที่จะขยับออกจากร้าน พอฉันมีปฎิกิริยาเขินอาย เขาก็เดินมาตามแบบว่าถามว่าจะสั่งอะไร แล้วเขาเข้ามาใกล้ๆแล้วพูดกับฉันว่า "ไม่ต้องเกร็งก็ได้ทำตัวตามสบาย" ตอนนั้นทำให้ฉันเริ่มผ่อนคลายได้บ้าง ตั้งแต่เมื่อไรนะที่ฉันเข้ามาในร้านแล้วไม่อาจจะละสายตาจากเขาได้เลย ทำไมรู้สึกแบบนี้นะ ตั้งแต่นั้นมาเกือบเดือน ฉันได้ไปทานข้าวร้านนั้นประจำ แม้เงินจะไม่มีฉันก็อดข้าวแล้วมากินที่นี่ ฉันอยากให้เธอรู้ว่าใจฉันปั่นป่วนเพราะเธอ ตอนนี้ฉันก็ยังไปมาหาสู่กับเขาอยู่ แล้วได้มีโอกาสถามเขาว่า "งานเลิกกี่โมง" มีโอกาสถามชื่อ ถามบ้านแล้วก็แน่นอนว่าเรื่องคนรักด้วย เขาบอกกับฉันว่า"เขายังไม่คึดจะมีคนรัก จนกว่าเขาจะมีฐานะดีพอที่จะมีคนรัก สามารถทำให้คนนั้นมีความสุข" ตอนที่เขาพูดนั้น ฉันจำได้ติดตา สีหน้าเขาดูจริงจังและน่าหลงใหลมาก ฉันจะห้ามใจตัวเองต่อไปได้ไหมนะ วันนี้ ฉันได้กลับบ้านพร้อมเขา เราพูดคุยกันสนุกมากจนฉันไม่อยากกลับ แล้วตอนนั้นเองฉันก็ห้ามใจไม่อยู่ ฉันจึงสารภาพกับเขาว่า "ฉันชอบเธอ ชอบเธอตั้งแต่เห็นครั้งแรกแล้ว" ตอนนั้นฉันตกใจตัวเองมากฉันรู้ว่า คำตอบที่เขาจะรักฉันไม่มีแม้แต่น้อย แต่ฉันกลับได้คำตอบว่า "เธอชอบฉันจริงเหรอ" เขาถามฉันด้วยสีหน้าเหมือนคนอมทุกข์ แล้วฉันก็ตะโกนใส่เขาว่า "ฉันชอบเธอจริงๆแต่รู้อยู่แล้วว่า เป็นไปไม่ได้" ต่อจากนั้นฉันวิ่งหนีเขามา แล้วก็ 2 อาทิตย์ถัดมา ฉันได้ยื่นใบลาออกแล้วขอโทษเจ้าของร้าน วันนั้นฉันไม่คึดว่าจะเจอเขา ฉันได้เดินกลับไปอีกทางหนึ่งที่ไม่ผ่านร้านที่เขาทำงาน เขาตะโกนมาหาฉันว่า "ในเมื่อเธอรักฉันแล้ว เธอจะหนีฉันทำไม" ตอนนั้นฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ทำได้เพียงแต่ร้องไห้ ฉันเสียใจมาก แต่เขากลับมากอดฉันแล้วบอกว่า "ฉันก็ชอบเธอนะ ฉันไม่ทิ้งเธอไปไหนแล้ว ฉันจะปกป้องเธอเอง" ฉันดีใจมาก ดีใจจริงๆที่เขารักฉันเหมือนกัน เขาบอกกับฉันว่า "เขาก็รักฉันตั้งแต่แรกพบเหมือนกัน"
หน้าส่วนตัว
927
