24 กรกฎาคม 2545 02:48 น.
อามามิยะ
วันหยุดติดต่อกันหลายวันอย่างนี้ เรากับเพื่อนๆ กลุ่มที่สนิทกันมาตั้งแต่ชั้นประถมรวมได้ 10 คน วางแผนโครงการว่าเราจะไปทำบุญทำกุศล (ซึ่งเป็นคำที่พวกเราต่างก็คลับคล้ายคลับคราว่าเคยได้ยินคำนี้เมื่อครั้งสมัยเรียนวิชาพุทธศาสนาสมัยมัธยมต้นนั้นเอง)
เป็นการรวมตัวที่ค่อนข้างจะวุ่นวายน่าดู เพราะเพื่อนๆที่แยกย้ายกันไปเกือบ 10 ปี ได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง. คนนั้นทักคนนี้ ตบหัว โอบไหล่ หอมแก้ม แลกเบอร์โทรศัพท์กันให้วุ่นวาย แต่ก็น่าเห็นใจเพราะเราเจอกันครั้งสุดท้ายก็ในสมัยยังเป็นกระโปรงบาน-ขาสั้น.....สันติสุขและความเงียบสงบจบลงแล้ว
เราเดินทางออกจากกรุงเทพ กันในเวลา 17.00 น ของวันที่ 23 กรกฏาคม 2545 มุ่งสู่ อรัญประเทศ เพื่อทำพิธีกรรมทางศาสนาบางอย่างที่ไม่อาจเปิดเผยสู่สาธารณะชนได้ รถทั้งคันเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ หนุ่มแซวสาว สาวด่าหนุ่ม เพลงโดเรมี และคุณลำไย กลายเป็นเพลงฮิตประจำรถบัสคันนี้
03.00 น เสียงเอ๊ะอะเอ็ตตะโร ก็เงียบลงฉับพลันเมื่อรถบัสที่เรานั่งมาวิ่งผ่านสี่แยกที่จะไปสระบุรี-โคราช ทุกคนนิ่งเงียบ และโดยไม่ได้นัดหมายทุกสายตาก็มาจับจ้องอยู่ที่ตัวเรา ยังเหลือแต่เราคนเดียวที่เปิด notebook ขึ้นมาประหนึ่งว่ามีงานค้างคามากมายที่ต้องรีบทำให้เสร็จ แต่เปล่าเลย เราแค่ต้องการจะหลบหน้าให้พ้นจากทุกสายตาที่มองมา และอยากจะหนีจากความรู้สึกอ้างว้าง สับสน ในตอนนี้และอยากระบายความในใจให้ใครก็ได้สักคนได้รับรู้ถึงความรู้สึกสำนึกผิดภายในใจที่เราต้องแบกรับมานานนับปี
ในวันนี้ของเมื่อ 7 ปีที่แล้ว บนถนนสายนี้ เราได้สูญเสียคนที่รักเรามาก และเราก็รักเขามากไปอย่างไม่มีวันกลับ ไม่รุ้ว่าตอนนี้เขาคนนั้นอยู่ที่ไหน แต่อยากให้ได้รับรู้ไว้ว่าใจของเรายังอยู่ที่นี่ ความทรงจำทุกอย่างเรายังเก็บบันทึกมันไว้ในใจอย่างดี ผ่านมากี่เดือน กี่ปี ก็ยังมีเธอคนนี้ในหัวใจ
ในวันที่เขาจากเราไป เราทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง เป็นเพราะเราใช้ทิฐิกับความรักมากเกินไป เขาจากเราไปในขณะที่เราสองคนไม่เข้าใจกัน...อุบัติเหตุรถคว่ำ ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว
ในวันนี้ที่เรากับมายืนตรงนี้อีกครั้ง เราได้รับรู้แล้วว่า ความรักไม่ได้เลือนหายไปกับกาลเวลา ภาพความทรงจำของเธอ ยังติดตรึงอยู่ในใจฉันเสมอ ฉันจะได้เจอเธอทุกครั้งยามลับตา
กลับมายืนตรงนี้เพื่อจะบอกเธอว่า ขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่ผ่านมา คำทุกคำที่เธอเคยเตือนเคยสอน แล้วฉันไม่เคยทำ คนๆที่เธอเคยให้ฉันระวังตัว วันนี้ทุกอย่างเป็นอย่างที่เธอเคยพร่ำบอกอย่างห่วงใย ฉันรักเธอนะ และจะรอเวลาที่เราจะได้กลับมาพบกัน...อีกครั้ง.......