20 เมษายน 2547 16:46 น.
อาภาภัส
.......... วันมึนๆ....
....อยู่ดีๆบางทีฟ้าผ่ากลางวัน ฝนก็ไม่ตก มันไม่ได้ผ่าจริงหรอกนะ แต่คนไทยมักจะใช้เอ่ยยามที่เราได้รับรู้เรื่องที่เราคาดไม่ถึง มันอึ้งนะ
เสียงอึกทึกของผู้คนที่พูดอยู่รอบตัว มันฟังยึกยัก จึ๊ก จั๊ก จะว่า หนวกหูก็ใช่นะ จะว่าไม่ใช่ก็ได้ อยากรู้กันหรือเปล่าล่ะ ว่าคุณเปรี้ยวหวาน เธออยู่ที่ไหนตอนนี้ ให้เดา ๓ นาที เท่ากับฟัง เพลงอะไร ที่รัก หรือ แบบไม่เต็มใจฟังน่ะ สักเพลงก็ได้ เอ้า เดี๋ยวก่อน ขอรู้บ้างนะจ๊ะ ว่าจะฟังเพลงอะไรกัน แฮ่ะๆ น่าสักนิด
ไม่บอกเหรอ ไม่เป็นไรเลย เปรี้ยวสตูดิโอ หรือ เปรี้ยว เรดิโอ เสนอ
เพลง ..แฟนฉัน..แล้วกัน คือไม่ใช่อะไร มันกลางๆดีนะ ตอนรุ่นเก่าก็รู้จัก
รุ่นใหม่ก็รู้จักอีกเหมือนกัน
แต่ ..เดี๋ยวก่อน.. วันนี้แต่เยอะเนาะ คือ เอ้อ .. แฮ่ะๆ มีแฟนกันหมดทุกคนแล้วเหรอ.. แล้วอีตอนเริ่มปิ๊ง มันเหมือนเพลงหรือเปล่าละคะ
จิตใจตรงกัน..ผูกพันรักใหม่ สุขใจเหลือเกิน รักเพลินสดใส..มอบรักให้เธอ ใจฉันเหม่อลอย..
ถามหน่อย เร็ว ยกมือหน่อย ใครกำลังเหม่อลอยกี่คนคะ ..
เบรคนิดนึงให้มันเข้าหัวเรื่องนะ เดาได้ยังว่าคุณเปรี้ยวอยู่ที่ไหน
พ่อขุนเลย.. พ่อขุนรามคำแหง มหาวิทยาลัยสำหรับชนทุกชั้น ทุกระดับ ประทับใจ เสียงแจ้วๆที่ดังแทรกการพิมพ์ตอนนี้นะ คนพูดเสียงหวานพอใช้ จ้ะ คุณเปรี้ยวถูกส่งมาอบรม ไม่รู้ตัวไง ... ตอนนี้อยู่ในห้องที่รอบข้างมีแต่เครื่องคอมพิวเตอร์ ชั้นหนึ่งม่าก ดีหมดทุกอย่างเลย แต่ไอที่ไม่ดีตอนนี้คุณเปรี้ยวเอง
กำลังเปรี้ยวจี๊ดเลย
ไม่ได้ฟังเขาพูดจริงๆ แต่แอบพิมพ์เรื่องให้คนที่กำลังทำงานหนัก และอาจเครียด จากการพักผ่อนน้อย ฟังเพลง..นั่นคุณ แต่ข้าพเจ้าตอนนี้ ได้ยินผู้ที่
เป็นองค์ปาฐก พูดเรื่อง ซี เอ ไอ .. แบบเขาไม่ได้ฟัง
ลองฟังแบบทะเล้นของคุณเปรี้ยวนะ
ซี... เป็นเรื่องที่ปวดหัวของข้าราชการทุกระดับชั้น ทำดีได้ซีสูง หรือ ทำแบบเดินตามช่วยลากช่วยจูง แล้ว ..เจริญมาก.. ขอโทษนะ กำลังมึนนะอยู่ท่ามกลางนักวิชาการทั้งนั้นเลย แล้วก็ไม่รู้ใครกำลังดักดูหรือเปล่า เอาเป็นว่าซีดูเป็นวิชาการนะ..... เติม ไม้โทเข้าไป อาจมาเยือนทุกคน ในระบบเร็วหรือช้าแล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิตแล้วกัน ... แฮ่ะๆใครอยากไปเร็วบ้างละจ๊ะ ออกไปข้างนอกที่ทำงานนะ เลือกมองรถคันที่สวยหน่อย เดินเข้าไปหา ขณะที่มันกำลังพุ่งตรงมายังคุณอย่างรวดเร็ว คุณได้ไปเที่ยวสบายเลย แต่ตอนกลับมา ..ไม่รู้นะ ยังไม่เคยมีใครบอกเลยว่า เวลาไปเยี่ยมสวรรค์.. แล้วอินเตอร์เน็ตกลับมาได้ แล้วจะมีใครต่อใครไปรอรับ
ตัวที่สอง เอ... เอคิดถึงนะ จริงๆค่ะ เป็นคำใช้ง่ายมาก เวลาคุณอยากบอกความจริงใจกับใครสักคน ไม่ได้คิดหลอกนะนา เอ มันมีนิยามการใช้เยอะมาก
เริ่ม เอ.... แล้วคุณเติมกันเอง แต่ถ้า เอ...คุณใช้หนี้ผมแล้วยัง อย่างนี้ หนาวนะ
ขอลากมาให้เกี่ยวกับแฟนฉัน เสียหน่อย เอ..ผมคิดถึงทุกคนครับ..
เอ...ใครเป็นแฟนคุณนะ ผม หรือใครหนอ แล้วคุณยิ้มไปด้วยนะ เรี่ยมเลย
เหลือตัวสุดท้ายแล้ว ไอ.. เติมดี ก็ดี แต่อยากจบเรื่องแล้วละ เอาแบบ
คำที่ ทุกคน ต่อประโยค เสมอๆ I love you ... ให้คุณทุกคน พูดกับใครสักคนที่ คุณรัก
แล้วตอนนี้คุณนั่งใกล้ใครกันอยู่ละ ..มองซ้าย.. ใช้ตาส่งภาษาก็พอ
มองขวาอีกสิ ..สบตานิ่งไว้ ..ยิ้มนิดๆ จ้องตาเลย ส่งภาษาเร็ว
....จะจบแล้วนะ... ปฏิบัติ ตามแล้ว ใครช่วยเมล์มาที คุณได้แผลที่กระหม่อมคนล่ะกี่แผล .. ปะโธ่ ตามใจรัก ..มันยาก ตรงที่ ต้องรู้ ว่า ใจมันจิจ๊ะ กันหรือเปล่า
โอย...เขาพูดจบแล้ว แล้วเขาพูดว่า ขอบคุณที่ตั้งใจฟัง.....
ขอโทษนะท่าน.... ฟังไป แล้วก็ฟังมา ..สนุกมากเลย พิมพ์เรื่องนะ...
บ๊าย บาย ต้องไปก่อนนะทุกคน ฟังเพลงเผื่อมั่งนะคะ
...............อรุโณทัย อาภาภัส เปรี้ยวจี๋
20 เมษายน 2547 10:36 น.
อาภาภัส
จิ๊บๆๆๆ เสียงนกเล็กๆยามเช้าร้องกันระงม เว๊ว เว๊า เสียงเจ้านกกาเหว่า เปล่งเสียงแทรกมา สายลมอ่อนๆกลางเดือนมีนายังพอมีไอเย็นแทรกมาประปราย ฉำชื่นหัวใจอย่างที่สุด
ธรรมชาติช่วยหล่อหลอมความละมุน ความอุ่นในหัวใจ
ของเด็กหญิงนำหวานให้มีรอยยิ้มปรากฏ ชอบที่สุดหากเป็นเช้าวันเสาร์ ไม่ต้องไปโรงเรียน ... ดวงตาของหนูน้อยยามนี้เปล่งประกายสดใส นิ่งคิดอย่าง ฝันๆ จะได้ทำอะไรสนุกๆอีกแล้วล่ะสิ แต่วันนั้จะเริ่มอะไรก่อนดีนะ หนูน้อยชอบหาเรื่องตื่นเต้นให้ตัวเองเสมอ จะเข้าไปในสวนดี หรือว่าจะแอบลงไปย่ำดินในคลองดีนะ
ยามน้ำลงคลองหน้าบ้านของเจ้าหล่อนใครจะเล่นที่ไหน เล่นอย่างไรเด็กหญิงมิใส่ใจ แต่หนูน้อยมักจะแอบมานั่งที่เพิงพักริมน้ำเพียงผู้เดียว จ้องดูสายน้ำ ที่ไหลหลง ยามสายน้ำไหลลงมันช่างเร็วจี๋ หลายครั้งที่เด็กหญิงคิดอยาก เป็น ปลาจะแหวกว่ายตามสายน้ำ เอ๊ะเอ๋หรือปลาต้องว่ายทวน ความคิดของเด็กหญิงยังไม่ค่อยเข้าใจในธรรมชาติความเป็นไปของโลก แต่ความอยากเรียนรู้มีอยู่ในใจของหนูน้อยมากกว่าเด็กในวัยเดียวกัน
โตขึ้นสิ่งที่หนูน้อยฝันหวานไว้ จะมีแต่ความรักความเข้าใจอบอวลในแวดวงของชีวิตบ้านจะมีคุณปู่ คุณย่า พ่อและคนอื่นๆที่เด็กน้อย รัก ณ วัยยามนี้อะไรๆก็เป็นสิ่งรักของหนูน้อยไปเสียหมด
สายตามองไปยังนกน้อยบนกิ่งไม้ ชอบที่สุดชอบอีกแล้วอยากเป็นนกอยากมีเสรีที่จะโบยบินไปในโลกกว้าง เพียงแค่คิดที่จะโบยบินอยู่บนฟากฟ้าความสุขและรอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นมาอีกครั้ง ตาช่างฝันเป็นประกายกล้า
สักวันเถอะนะ
ฉันต้องมีโอกาสไปไกล หากอญู่บนฟ้าฉันจะมองลงมาดูเบื้องล่างมันจะเป็นอย่างไรวันนี้หนูน้อยเพียงแต่จินตนาการ
... เอ ..แต่วันนี้อะไรคือความสนุกๆที่เจ้าหล่อนจะหามาเพิ่มมาเติมชีวิตดีนะ
... ได้การละ เจ้าหล่อนวิ่งตื๋อกลับขึ้นไปบนบ้านกลับออกมาพร้อมกับกระดาษและดินสอ ขวดเล็กๆติดมาในมือของหล่อน เจ้าหล่อนนั่งแหมะลงไปกับพื้นที่ว่างของเพิงชายนำ มือถือดินสอเจ้าหล่อนจรดปลายดินสอลงไปในกระดาษ
ถึงท่านพระอินทร์ ท่านพระพรหม แหละเหล่าเทพยดาทั้งหลาย วันนี้วันหยุดนะเจ้าคะ
หนูฝากข้อความกราบถวายแด่องค์สมเด็จพระนเรศวรว่า อย่าทรงเป็นห่วงในโลกมนุษย์นี้หนูจะเขียนหนังสือแทรกความเข้าใจ ความรักให้เด็กๆได้อ่าน ในวันหนึ่งหนูจะทำให้ทุกคนไม่ลืมว่าพระองค์ท่านคือผู้กอบกู้อิสรภาพให้คนไทยได้มีลมหายใจที่อิสระเงยหน้าประกาศก้องไนโลกว่าเราเป็นชาติไทยที่ยิ่งใหญ่ในความรักและช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ในโลก
ปล. อย่าลืมบอกช้างของพระองค์ท่านด้วยว่า เดี๋ยวนี้ลูกหลานพวกท่านแสดงละครช้างกันเยอะ เที่ยวบนถนนในกรุงจนหามรุ่งหามคำก็แยะ อย่าได้กังวล
...... ตุ๋ม ต๋อม ...เสียงวัตถุบางอย่างหล่นลงในนำ ยามที่เห็น ณ เวลานี้...ขวดแก้วใบน้อยไหลลอยเร่งจี๋ไปตามสายนำภายในมีกระดาษที่ลายมือขยุกขยิกของหนูน้อยเขียนข้อความตามวัยแห่งฝัน
......คำลงท้ายจดหมายบอกว่า
หนูเอา #FF0033 = หัวใจผูกโบว์
ใส่มาเป็นของขวัญในความรักอันยิ่งใหญ่ความเสียสละขององค์ท่านอยู่ในหัวใจหนูตลอดกาล
อรุโณทัย อาภาภัส
บ้านพระประแดง
๒๐ เมษายน ๒๕๔๗
นำลงที่ไทยโพม
ข้าพเจ้าคือผู้เขียนเอง เขียนที่บ้านพระประแดงเพื่อกราบขอบพระคุณมหาวิทยาลัยนเรศวรที่มีเวบบอร์ดหน้าที่ข้าพเจ้าเล่าไปแล้วให้ข้าพเจ้าได้เติมฝันและเพิ่มฝันให้เด็กน้อยๆที่จะเติบโตขึ้นมาทั้งหลายว่าจะต้องรักและเคารพต่อบรรพบุรุษและแผ่นดิน......ขอให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านจงมีแต่ความสุขในชีวิต ยิ้มชื่นบานยามเช้าแล้วเราจะดีไปเอง ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...รักทุกคน...นะคะ
20 เมษายน 2547 10:33 น.
อาภาภัส
#FF0033 = หัวใจผูกโบว์
ใส่มาเป็นของขวัญในความรักอันยิ่งใหญ่ความเสียสละขององค์ท่านอยู่ในหัวใจหนูตลอดกาล
อรุโณทัย อาภาภัส
บ้านพระประแดง
๒๐ เมษายน ๒๕๔๗
นำลงที่ไทยโพม
ข้าพเจ้าคือผู้เขียนเอง เขียนที่บ้านพระประแดงเพื่อกราบขอบพระคุณมหาวิทยาลัยนเรศวรที่มีเวบบอร์ดหน้าที่ข้าพเจ้าเล่าไปแล้วให้ข้าพเจ้าได้เติมฝันและเพิ่มฝันให้เด็กน้อยๆที่จะเติบโตขึ้นมาทั้งหลายว่าจะต้องรักและเคารพต่อบรรพบุรุษและแผ่นดิน......ขอให้ทุกท่านที่เข้ามาอ่านจงมีแต่ความสุขในชีวิต ยิ้มชื่นบานยามเช้าแล้วเราจะดีไปเอง ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ...รักทุกคน...นะคะ
20 เมษายน 2547 10:11 น.
อาภาภัส
#FF0033 = หัวใจผูกโบว์
ใส่มาเป็นของขวัญในความรักอันยิ่งใหญ่ความเสียสละขององค์ท่านอยู่ในหัวใจหนูตลอดกาล
อรุโณทัย อาภาภัส
บ้านพระประแดง
19 เมษายน 2547 13:37 น.
อาภาภัส
ธรรมชาติยามเช้าช่างฉุ่มฉำเสียจริงๆ นกเล็กๆกระโดดย๊อกแย๊ก
แล้วก็บินล่อง แล้วก็บินลง แล้วก็โผขึ้น แล้วก็บินวน อื้อหือ สนุกจริงนะเจ้านกน้อย
บริเวณที่มองเห็นเช่นนี้เป็นธรรมชาติริมรั้วบ้าน ฝูงนกกระจิบ มันร้องจิ๊บจิ๊บ
ฟังดูดีนะ เพลินไปกับความรู้สึกของนก
ณ ภาพที่เราได้เห็นว่ามันเริงร่า นกอาจตอบมาว่า พวกฉันทำงานอยู่นะ
ฉันบินไปบินมาเพื่อให้หัวใจคนไม่จนเฉา ฉันกระโดดไปกระโดดมาเพื่อรู้ว่า
มีเวลาของการเติบโตและการเปลี่ยนแปลง ฉันเป็นผู้สร้างเสริมให้หัวใจคนมีพลัง โลกในธรรมชาติก็มีธรรมชาติเป็นเพื่อน
ลมเย็นพัดมาเบาๆ กิ่งไม้ไหว ใบไม้พลิ้ว เหมือนมันมีความสุขดุจเดียวกับนก
ที่ลานหน้าบ้านคุณเปรี้ยวเธอยืนมองความหฤหรรษ์ของเหล่านก และรับรู้ความแผ่วบางเบาของสายลม กลิ่นควันไฟอ่อนๆเจือจางลอยมากระทบจมูก สูดดมโดยมิตั้งใจ มันหอมนิดๆ ธรรมชาติที่เคยคุ้นเคยเมื่อครั้งยังเป็นเด็กกระตุกหัวใจให้ทวนความจำ แต่ขอคิดถึงฉากนั้นประเดี๋ยวหนึ่งก็พอ มีสิ่งอื่นที่อยากคิดถึงมากกว่าสำหรับเช้าวันนี้ ไม่บอกก็คงทายกันถูกกระมัง คิดถึงหัวใจกับความหวานไหวในความคำนึง คงอยากรู้รายละเอียดกันสินะ
ทุกวันที่ผ่านมานี่ มักจะนั่งอยู่แต่หน้าจอคอมพิวเตอร์คอยติดตามทำงานที่เพิ่งจะรุ้ว่าคงจะพอทำประโยชน์ได้บ้างให้กับส่วนรวม โดยผ่านโลกที่เรียกว่าอินเตอร์เน็ต คุณเปรี้ยวเธอรู้ว่าเธอมิเคยมีความเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องเครื่องไฟฟ้าสักเท่าไหร่ แต่ถ้ามันดูคล้ายเครื่องพิมพ์ดีดแล้วมันดีกว่าไปอีกหลายชั้นคือ มันกลายเป็น สื่อ..หัวใจ อย่าคิดมากไปเชียวนะ หมายความว่า คุณเปรี้ยวเธอได้ผ่อน และ หย่อน เวลาที่ไร้สาระ ขึงให้ตึงกลับมา ด้วยการเขียนบทกลอนลงใน เว็บกลอนที่ ชื่อว่า ไทยโพม และ เขียนเรื่องสั้นลงในที่แห่งเดียวกัน
สื่อ ..หัวใจตรงนี้ บางครั้งทำให้คุณเธอขำคนเดียว ยิ้มคนเดียว ก็เธอชอบอ่านเกือบทุกผลงาน และเกือบทุกคน ถ้าพอใจมาก และดูมีความคิดเดินอยู่ เธอก็ตอบ แล้วเธอก็ตอบสนุกๆถ้าเธออยากทำ เธอเฝ้าสังเกตว่าในช่วงวันหยุดบางครั้งอาจมีคนส่งผลงานเข้ามาเยอะ แต่ในบางครั้งไม่เห็นวี่แววว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลง ความรู้สึกของคุณเปรี้ยว เธอสงสาร คนที่ต้องนั่งคุมงานอยู่ข้างหลัง คนที่ต้องเสียสตางค์ลงทุนให้หลายๆคนส่งผลงานมาลงที่นี่ แต่ก็คงได้แต่เห็นใจ เพราะคุณเปรี้ยวก็แค่คนธรรมดา ยังเสกสิ่งศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้
แต่มีสิ่งหนึ่งที่คุณเปรี้ยวเธอช่วยเสกสร้างได้ ......คือเธอพยายามที่จะขีดเขียนส่งไปร่วม มีบางวันและหลายวัน และหลายครั้ง ที่เธอตอบกลอนโต้ไปทันที กับคนที่เพิ่งส่งงานเข้ามาเป็นระยะๆ เธอตอบทุกผลงาน และพยายามเขียนเป็นกลอนที่ให้ผู้ที่ได้อ่านได้รู้สึกว่าน่าสนใจ แต่บางทีเธอก็ต้องขำคนเดียว เหมือนถูกรุมไงไม่รู้ ....อย่างเมื่อวาน เธอเขียนตอบ นายกระต่ายเพลิง เสียจนเธอรู้สึกว่า เขาอ่านทุกชิ้นที่เธอส่งเข้าไป แล้วเขาก็ตั้งหัวข้อใหม่ มาต่อตี แรกๆก็พอไหว ไอ้หยา พอดีเขามีพลพรรคเพิ่มเป็น ต่วยตูน โอ ถึงเย็น .. เอ็นกระตุก
ที่เธอเคยทำอย่างนี้ไม่ใช่วันเดียวนะ เธอทำแบบนี้ บ่อยมาก มันสนุก แล้วก็เธอ ก็ได้ช่วยให้โลกภาษาดูมีชีวิตชีวา เธอรู้สึกว่าคนที่ส่งผลงานมาล้วนรักและชื่นชอบและมีความสุขเช่นเดียวกับเธอ แต่คุณเปรี้ยวอาจแตกต่างกว่าคนเหล่านั้นตรงที่ว่า ......เธอตามใจตัวเอง ไม่มีเวลา และขอบเขตแน่นอนของการทำงาน พอใจทำ ก็ทำ พอใจเขียนก็เขียน พอใจอ่านก็อ่าน แต่คนอื่นๆ เขาดูน่าชื่นชมและน่าสรรเสริญมาก คุณเปรี้ยวเธอรู้ว่าคนเหล่านั้น มีความมุ่งมั่นและมีความตั้งใจที่จะส่งผลงาน ตรงเวลา และสม่ำเสมอ
มีบางครั้งที่คุณเปรี้ยวเธอไม่ได้ไปเว็บไหนเลย คอยเฝ้าแต่นั่งอ่านว่ามีอันใหม่มาแล้วยัง เขียนว่าอย่างไร แต่คุณเธอก็ไม่ตอบ ก็อีกนั่นแหละ ความทะลึ่งสุดแสบของคุณเธอ บางทีเธอ ก็ปลอมตัว ฮ่ะๆ สนุกดี 007 ก็นี่ละ อิสระหัวใจน่ะ ไม่รู้ว่าเธอจะช่วยให้พวกเขารู้สึกว่าเธอเป็นคนหนึ่งนะที่พยายามจะช่วยก่อแรงให้พวกเขามีกำลังใจ ทำไมเธอต้องกล่าวเช่นนี้ ก็นี่มันโลกยุคใหม่ คนรุ่นใหม่เขาจะเล่นเน็ต เฉพาะเกมส์ คนรุ่นเก่าที่เก่งแล้วเล่นคอมได้ก็คงมีไม่มาก
ลองสมมุติว่า คนรุ่นเก่า เป็นพวกที่จบวิศวะ เขาก็อาจใช้ คอมพิวเตอร์ แต่ก็เพื่ออาชีพที่ทำรายได้ให้เขา ฮื่อแค่คิดก็เหนื่อยนะ พูดไปพูดมาต้องบอกไว้ก่อนว่าคุณเปรี้ยวนะคนรุ่นเก่าเลย แต่ชอบกับการที่ได้เรียนรู้ในสิ่งใหม่
คราวนี้เรามาเปลี่ยนความรู้สึกหวานแหววบ้างไหม .สื่อ..หัวใจใครที่ติดตามอ่านมาถึงตรงนี้ ต้องอมยิ้มนิดๆก่อนนะ จะได้คลายเครียด แถมตาหวานอีกสักหน่อยก็จะดีมาก อะฮึ ความรู้สึกตรงนี้ไม่จำกัดวัย ไม่เลือกเพศ ชายหญิงนะ ก็แอบเล่าสักนิดนะ .. แฮ่ะๆ เขียนให้วันนี้ ก็เพราะนึกถึงใคร บางคนน่ะสิ ใครก็ได้นะ ที่นั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างน่าสงสาร พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ แล้วก็ พิมพ์ พิมพ์ พิมพ์ เหนื่อยไหม หากกระแสไฟฟ้ามันดูดกระแสหัวใจส่งไปถึงได้ ก็ขอให้รู้นะ เปรี้ยวหวาน ใส่ใจในความรู้สึก พักกันบ้างก็ได้นะ ฝันกลางวันดูบ้างสิ เช่นอย่างนี้ไง
เอ้อ คุณเปรี้ยวครับ ขอบคุณคร๊าบที่ห่วงไย ในชาวเว็บ เว็บมาสเตอร์
โปรแกรมเมอ เมสเซนเจอ แมนเนอเจอ ไดเรคเตอร์ รีดเดอร์ และ อะไรอีกเยอะที่ลงเอ้อๆ ขอบคุณจริงๆครับผม
เดี๋ยวก่อนครับ พวกกระผมก็เยอะคุณอย่าลืมสิ อาร์ทติสท์ สเปเชี่ยลลิสต์
เจอนัลลิสต์ เอ..แล้วอะไรดี นึกไม่ออก ผมขอลากพวก เคมิสต์ เดนทิสท์
ไบโอโลจิสต์ มาช่วยด้วย
เฮ่ยยังไงก็ยังไม่เยอะอยู่ดี
ไม่เป็นไรคะ ดิฉันแถมให้เอง ลากมาตั้งแต่ โซเครตีส อาร์คืมีดีส เซอร์ ฟรานซิส และ และลีโอนาโด ดาวิน ชีส
เดี๋ยวครับ ไอ้ชื่อสุดท้ายผมว่ามันไงๆอยู่นะ เคยได้ยินแต่ ปฏิมากรและจิตรกรที่ชื่อ ลีโอนาโด ดาวินชี
ฮื่อ ก็ทนๆฟังให้มันกลมกลืนเข้าไปเถอะค่ะ เที่ยงกว่าแล้วนะคะ พักทานข้าวเถอะ แล้วสั่งอะไรที่มันใส่ชีสหน่อย บำรุงกำลัง แล้วค่อยกลับมาฟังคุณเปรี้ยวกิ๊วก๊าวใหม่นะคะ บ๊าย บาย ขอให้อิ่มอร่อยทุกคนทุกอาชีพนะคะ
หน้าส่วนตัว
848
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟอาภาภัส
