......ขอใจให้คิด...

อาภาภัส

บ่ายแก่ๆของวันจันทร์วันเริ่มต้นของการทำงานแท้
       คุณยายเปรี้ยวนั่งโขกหมาก อยู่ริมระเบียง คุณหลานช่างเจรจานั่งอ่านหนังสืออยู่ใกล้ๆ  เสียงแจ๋วๆ อ่านอย่างตั้งอกตั้งใจ คุณยายเองก็เพลิดเพลิน
    ผืนดินถิ่นทองของชาติไทย  ยิ่งใหญ่ในดวงใจประชาขวัญ
   ทั่วอาณารวมแดนรวมรักมั่น   มุ่งมอบกันความจริงอิงเข้าใจ
     ...คุณยายคะ  ดินแดนกว้างใหญ่แค่ไหนคะ..
     สุดชีวิตเราน่ะลูก  คุณยายพูดกับคุณหลานเช่นนั้น
     หนูหมายความว่ากว้างเท่าไรคะ

   เอาหัวใจดวงตาเลือดเนื้อลมหายใจรวมจุดทั้งหมด ..คือ เรามอบความหมายให้ไทย

 หนูก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีนะคะ  แต่ทำไมหนูง่วงจังเลยคะ  หนูขอหลับประเดี๋ยว
      ...สายตาของคุณยายจับจ้องที่หลานด้วยความเอ็นดู ..กว่าจะโต
 กว่าจะผ่านช่วงแห่งเวลา  กว่าจะโตมาในผืนแผ่นดินที่เลี้ยงให้ทุกชีวิตมีความสุข
มันคงอยู่ในความคำนึง ของคุณยาย...หากคนรุ่นหลานหาความเข้าใจไม่พบ
 ก็คงคล้ายคุณหลานหลับอยู่ขณะนี้
  .........หมากคำนั้น ยายยังโขลกไม่เสร็จ  แต่หัวใจของยาย  สายตาของยาย
     ไปไกล และไกล  ...แล้ว