ในคืนมืดมัวหม่นของคนเหงา มีม่านเงาราตรีคอยคลี่ห่ม ใบไม้ร่วงพลิ้วพรายตามสายลม หริ่งระงมครวญคลั่งคล้ายสั่งลา พระจันทร์เสี้ยวเกี่ยวฟ้าเวลาค่ำ หนาวสายฝนพรูพรำจนฉ่ำหล้า นั่นสายฝนรินไหลใช่น้ำตา ยกมือปาดใบหน้าด้วยพร่าพราย ไม่เคืองโกรธคนดีทั้งชีวิต เธอมีสิทธิ์ฆ่าใครยังไม่สาย เธอฆ่าฉันอภัยทั้งใจกาย คำว่ารักมากมายหมดสายใย ฉันคงคอยคนจรเดินย้อนกลับ ดาวส่องแสงวาววับหาดับไม่ พรหมลิขิตขีดทางคงจางไป รุ่งอรุณฟ้าใหม่ยังไร้คุณ
หน้าส่วนตัว
1056
