26 กันยายน 2555 08:48 น.
อัลมิตรา
--
⋯ ... ⋯ . ︵ .
. ︵ ¸ ︵ ( ░░ ) ︵
(´░░░░░░░░░ ' )
¨`´ ︶︶ ´ ｀、ヽ 、ヽ ｀、ヽ、ヽ｀、ヽ、ヽ｀、ヽ 、ヽ｀、ヽ、ヽ
ヽ 、｀、ヽ บางครั้งเวลาที่ " ฝนตก " เราก็ไม่อยากได้ร่ม เสมอไป .. ?? ヽ｀、ヽ｀、、ヽ
ヽ、ヽ｀、 แต่อยากได้คนที่พร้อมจะ " เดินจูงมือตากฝน " ไปด้วยกัน ... ヽ、ヽ｀、｀、、ヽ、ヽ 、ヽ｀、
25 กันยายน 2555 10:08 น.
อัลมิตรา
บางความทรงจำ.. ถึงแม้ว่าจะลางเลือน ก็ยังอยากที่จะจำ
วันนั้น .. วันที่ฝนกระหน่ำตั้งแต่เช้ามืด
ฉันวิ่งขึ้นเพื่อที่จะขึ้นรถเมล์สาย 102 ทางด่วน ด้วยสภาพเปียกปอนไปทั้งชุดนักเรียน
เมื่อก้าวเท้าขึ้นไปบนรถ จึงได้ฉุกคิดขึ้นได้ว่า .. "ผิดที่ผิดทางเสียแล้ว"
คนแน่นรถมาก ฉันถูกเบียดแล้วเบียดอีก พื้นที่ที่จะวางเท้าแทบไม่มี
กลิ่นเปียกชื้น กลิ่นเหงื่อ กลิ่นอับแอร์ฟุ้งไปทั่ว
ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัว ฉันพยายามหาทางออกจากรถให้ได้ แต่ทว่า..ฉันไม่สามารถ
ถึงตอนนั้น ฉันได้แต่ภาวนาขอให้ฉันไปถึงโรงเรียนได้อย่างปลอดภัย
แต่ คำภาวนาของฉันไม่ได้ผล .. ฉันเริ่มรู้สึกถึงความติดขัดในระบบหายใจ
ภาพที่อยู่รอบ ๆ ตัว ค่อย ๆ พร่า ค่อย ๆ เลือนลาง
ก่อนที่สติของฉันจะดับวูบ ฉันจำได้แต่ว่า มีผู้ชายคนหนึงประคองฉันไปนั่ง
ฉันจำได้แต่ว่า กางเกงสแลคสีดำเข้มและรองเท้าหนังสีดำขัดมัน
คราวที่ฟื้นตัวมาอีกที ฉันนอนอยู่บนเตียงในห้องพยาบาลของโรงเรียนแล้ว
พอฉันลืมตามองสิ่งที่อยู่รอบข้างด้วยสายตามึนงง ครูพยาบาลก็บอกกับฉันว่า ..
"มีคนมาส่ง เขาเห็นตัวย่อปักของโรงเรียน และบอกว่าเธอเป็นลมบนรถเมล์"
"หนังสือเรียนของเธอเขาก็เก็บมาให้ด้วย บางเล่มปกเละแล้ว คงเพราะรอยย่ำเท้า"
"เอาเถอะ เธอปลอดภัยแล้วล่ะ โชคดีที่มีเขาช่วยเหลือพามาส่งที่นี่"
ความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นทันที
ฉันรู้สึกอับอายที่ก่อเรื่องโกลาหลบนรถเมล์
ฉันรู้สึกขอบคุณผู้ชายคนนั้น คนที่ช่วยเหลือฉัน
เสียดายตรงที่ ฉันจำอะไรไม่ได้มากไปกว่า สีของกางเกงและรองเท้า
ฉันเขียนเรื่องราวจากความทรงจำที่ลางเลือนบนเวปบอร์ด
เผื่อว่าเขาคนนั้นจะได้เข้ามาอ่าน
เพื่อที่จะให้เขาได้รับรู้ว่า "ฉันขอบคุณ .."
////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ช่วงนี้ผมมีเวลาว่างมากขึ้น จากแต่ก่อนที่แทบจะเรียกได้ว่า ไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง
ด้วยหน้าที่การงานของผม และด้วยภาระรับผิดชอบต่อครอบครัว มันทำให้ผมรู้สึกว่า
"ช่วงเวลาของผมหายไป"
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ..
ผมไม่คิดจะโทษโชคชะตา ผมกลับคิดว่า สิ่งที่ผมฝ่าฟันมาตั้งแต่ต้นท้ายสุดคือผลสำเร็จ
ต้องขอบคุณยถากรรม ต้องขอบคุณความยากจน ผมขอบคุณก็เพราะว่า นั่นคือ บททดสอบ
ในสถานภาพระดับกรรมการผู้บริหาร ผมใช้ชีวิตอย่างสุขสบายมากกว่าแต่ก่อน
ทว่าผมก็ไม่เคยลืมความยากจนที่ผมเคยมี ขึ้นรถเมล์ กินข้าวแกง
มันเหมือนภาพที่ผุดขึ้นมาบ่อย ๆ ในยามที่ผมย้อนทบทวนตัวเองว่าผ่านอะไรมาบ้าง
มีอยู่เรื่องหนึ่ง ซึ่งผมไม่ได้ใส่ใจ เรียกได้ว่า ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำ
แต่เมื่อผมได้อ่านข้อความเล่าในบอร์ดแห่งหนึ่ง มันเหมือนถูกช็อต อย่างแรง
เช้าวันนั้น เป็นวันที่ผมรีบ เนื่องจากผมมีนัดสอบสัมภาษณ์เข้าทำงาน
ถึงผมจะแต่งกายเนี๊ยบแค่ไหน แต่ปัจจัยในการเดินทางของผมก็ไปได้แค่รถเมล์
ยังโชคดีที่ผมขึ้นต้นสาย ได้ที่นั่งริมหน้าต่าง แต่บรรยากาศมีดฟ้ามัวฝนขนาดนั้น
ทำให้ผมคิดในใจว่า "ช่างเป็นวันที่ฤกษ์ไม่ดีเอาเสียเลย"
ทั้งที่ฝนตกหนัก แต่ทุกคราวที่รถเมล์จอดรับส่งผู้โดยสารตามป้าย
กลับปรากฏคนขึ้นรถเมล์มากกว่าคนลงรถเมล์เสียอีก
สภาพภายในรถเมล์แออัดยัดเยียดมาก ผมรู้สึกเอาเองว่า"แอร์คงเสีย"
คนแล้วคนเล่าที่ก้าวเท้าขึ้นรถ ซึ่งดูแล้วเหมือนถูกจับขังรวมกันเสียมากกว่า
ผมสังเกตุเห็นนักเรียนสาวคนหนึ่ง ดูเธอกระวนกระวายพยายามขอทางลง
แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่า เมื่อรถเมล์แล่นบนทางด่วนแล้ว มันจะไม่เปิดประตูจนกว่าจะลงทางด่วน
สภาพของเธอดูไม่ค่อยดีเลย หน้าซีด และดูเหมือนการทรงตัวจะเริ่มแย่
ผมรู้ว่า กรณีนี้ผมต้องเลือก
เลือกระหว่างที่จะช่วยเธอคนนั้น หรือเลือกที่จะนิ่งเฉยและไปสอบสัมภาษณ์งานให้ทันเวลา
ผมรีบลุกจากที่นั่งและแหวกทางไปหาเธอ ซึ่งยังทันการณ์พอดีก่อนที่เธอจะหมดสติลง
ด้ายปักอักษรย่อสีน้ำเงิน พ.น. บนอกเสื้อ
ทำให้ผมรู้ว่าเธอเรียนอยู่ที่วิทยาลัยพณิชยการบางนา
ทั้งที่ผมรู้ว่าผมคงไปสอบสัมภาษณ์ไม่ทันเวลาแน่ แต่ผมก็เลือกที่จะช่วยเธอ
โดยที่ผมไม่ได้ใส่ใจอะไรไปมากกว่า พาตัวเธอไปให้ถึงวิทยาลัยโดยปลอดภัย
เหตุการณ์ในวันนั้น ผลคือ .. ผมพลาดโอกาสที่จะได้งาน
แต่ในอีกไม่กี่วันถัดไป อีกบริษัทหนึ่งเรียกตัวผมไปสอบสัมภาษณ์ ซึ่งก็เป็นที่ทำงานในปัจจุบันนี้
เหมือนเรื่องตลกที่จู่ ๆ ผมก็นึกอยากท่องเที่ยวในเน็ต จนกระทั่งได้อ่านเรื่องเล่าของเธอ
และที่ตลกกว่านั้น เธอเองก็คงไม่รู้ว่า ผมรับรู้ถึงคำขอบคุณของเธอแล้ว./
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
2947
