City Life My Condo....

อัลมิตรา

ฉันเคยอยู่บ้านหลังใหญ่ สนามกว้าง ๆ กระทั่งในเขตรั้วก็ยังมีบ่อน้ำด้วย
ฉันเคยอยู่ตึกแถว ขนาด 4 * 6 เมตร 3 ชั้น 
ตอนนี้ ฉันอาศัยบนพื้นที่กลางอากาศ ขนาด 135 ตารางเมตร
ในกล่องทรงสูงที่ใครต่อใครเรียกว่า "คอนโดมิเนียม"

ความเป็นอยู่ของฉันเหมือน 360 องศา
ด้านบน ด้านล่าง ด้านซ้าย ด้านขวา .. แวดล้อมไปด้วยเพื่อนบ้านที่ฉันไม่รู้จัก
ไม่ค่อยบ่อยนัก ที่ฉันจะเจอเพื่อนร่วมชั้นอาศัยในลิฟท์ .. ก็แค่ยิ้มเก้อ ๆ วูบเดียว
กับแม่บ้านทำความสะอาดส่วนกลางเสียอีก ที่ฉันมีโอกาสพูดคุยได้บ่อยกว่า 

ไม่ว่าจะเป็นของฝากที่ฉันคิดอยากจะแบ่ง ฉันก็จัดลำดับไว้แค่สอง
1. แม่บ้านทำความสะอาดส่วนกลาง  2. รปภ.

ที่จริงแล้วฉันก็อยากทำตัวสนิทสนมกับเพื่อนบ้านเหมือนกัน .. เหงาน่ะ
แต่คิดไปคิดมา ฉันเลือกที่จะมีชีวิตส่วนตัวในกล่องทรงสูงนี้มากกว่า
วัน ๆ ต้องลอบชิมน้ำลายของตัวเองว่า .. บูดหรือยัง (เพราะไม่ได้อ้าปากพูดกับใคร)

กล่องทรงสูงตึกนี้ มีคนอยู่เยอะ และเกือบครึ่งที่เป็นชาวต่างชาติ
อย่านึกว่าฉันจะได้ฝึกภาษากับพวกเขานะ .. yes   no   okay
ไม่มีโอกาสเลยสักแอะ เพราะพวกเขาตั้งอกตั้งใจเหลือเกินที่จะพูดภาษาไทย

บรรดาหล่อ ๆ สวย ๆ ก็มี .. ยังไงดีล่ะ .. ฉันไม่ได้โม้
พระเอกหนัง  นักร้องสาว  กระทั่งแอร์ฮอสเตส สจ๊วต ก็มี .. 
เจอที่ลิฟท์ทีไร หัวใจแทบละลายทุกที ..
เฮ้อ !.. เสียดายตรงที่อยู่ร่วมอากาศหายใจแคบ ๆ กันได้แป๊บเดียวเท่านั้น
 
ในวันหยุด ถ้าฉันไม่มัวคลุกอยู่แต่ในห้อง ก็มักจะไปที่ชั้นสันทนาการ
ไปว่ายน้ำบ้าง  ไปเล่นกับเด็ก ๆ บ้าง บางทีก็เอางานไปนั่งทำที่นั่น 
แบบว่า .. ที่บ้านมันเงียบเกินไป จนต้องออกมาให้ลมพัดผ่านหูสักหน่อย

ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ฉันจะไม่ค่อยออกจากกล่องทรงสูง 
โลกภายนอกมันช่างวุ่นวายเสียจริง จนฉันเลือกที่จะหลบภัยอยู่ในกล่อง

บางครั้งฉันก็ไปห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ ซื้อเสบียงมาตุนไว้
แต่ .. อย่าว่างั้นงี้เลย ฉันยังไม่เคยเฉียดพารากอน มันอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯ กันนะ
เชยว่ะ .. ( อันนี้ฉันบอกตัวเอง โดยที่ไม่ต้องให้ใครมายิ้มเยาะ)

และถ้าฉันตัดสินใจออกไปผจญภัยล่ะก็ บอกได้เลยว่า .. ไม่ใช่ในเมืองแน่ ๆ 
เบื่อตายชัก .. เซ็งเป็ด .. (คิดในใจ น่ะ)
ฉันชอบที่จะออกไปหาต้นไม้ ภูเขา ทั้งที่ฉันไม่ค่อยรู้จักพรรณพืชสักเท่าไหร่
กระหาย .. เหี้ยนกระหือ .. วุ๊ย คำมันแรงเกินไป .. เอาเป็นว่า ฉันชอบธรรมชาติ

แต่อย่ามาถามฉันเชียวว่า ชอบธรรมชาติแล้วทำไมไม่อยู่บ้านติดดิน ไม่อยู่ชนบท
โธ่ ! เลือกได้ทุกอย่างตามใจก็ดีน่ะสิ  
เท่าที่เป็นไป ก็เหมาะสมกับชีวิตของฉันแล้ว สิ่งที่อยากเป็นไป ก็ใช้เพ้อฝันบรรเทา

มีเรื่องเล่า ..  หลายวันก่อนฉันเดินผ่านชั้นล่าง ที่มีเครื่องคอมพิวเตอร์หยอดเหรียญ
ให้บังเอิญเสียจริงที่ตอนนั้น ฉันเดินไปหยิบจดหมายจากตู้ประจำบ้าน 
และได้ยินเสียงคนอ่านกลอนเบา ๆ  แต่เนื้อกลอนมันช่างคุ้นเสียจริง .. กลอนของฉัน
ไม่ใช่เสียงหนุ่มหล่อที่ไหนหรอก ทว่าเป็นเสียงของผู้ชายอายุราวเกษียณหมาด ๆ 
กำลังอ่านกลอนให้ผู้หญิงที่วัยประมาณกัน .. แฟนคลับ แฟนคลับ .. ฮา

ให้ตายเหอะโรบิ้น ให้ดับดิ้นสิแบทแมน ..
360 องศาของฉัน มันก็มีอะไรที่พิลึกพิลั่น จนไม่เงียบเหงาเกินไปนักเหมือนกัน

วันเด็กเสาร์นี้ .. ที่กล่องทรงสูงจะจัดงานวันปีใหม่
ฉันทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แอบซื้อบัตรโต๊ะจีน โต๊ะเดียวกับคนที่อ่านกลอนของฉันด้วย

ไงดีนะ .. 
ฉันจะแกล้งเอาสมุดที่จดงานเขียนมานั่งอ่านพลาง ๆ ตอนรอเสริฟอาหารดีมั๊ย
หรือเวลาที่แนะนำตัว ฉันบอกนามแฝงไป เฮ้ย .. ไงดี  ติงต๊องชะมัดเลยฉัน