27 มกราคม 2550 10:39 น.

เหตุเกิด ..ระหว่างทาง

ฉันเหลือบมองหนังสือสองเล่มบนมุมโต๊ะทำงาน
เอาล่ะ .. อีกสักพัก เมื่อฉันทำงานตรงนี้เสร็จ ฉันจะไปห้องสมุด

ตอนนี้การเดินทางไปห้องสมุด ไม่ค่อยจะราบรื่นเหมือนเมื่อก่อน
ตะก่อน ใช้เวลาไม่เกิน 5 นาที ในการเดินทางไปกลับ
ต่างกับตอนนี้ ที่ต้องเดินออกจากอาคารที่ตนเองทำงานอยู่
จากนั้นก็ต้องเดินไปยังทางเชื่อมอีกตึก ผ่านหน่วยงานอื่น ๆอีกบานตะไท
ยังไม่เท่านั้น
ห้องสมุดที่ย้ายไปอยู่อีกตึกนั้น อยู่ชั้นใต้ดินอีกต่างหาก
.. ช่างเป็นที่ซับซ้อนจัง ..

" .. เราจะไปห้องสมุดสัก 30 นาที ถ้ามีใครจะติดต่องานก็โทรเข้ามือถือนะ.."
ฉันบอกเพื่อนร่วมงานคนที่มีโต๊ะทำงานติดกับฉัน
จากนั้น ฉันก็คว้าหนังสือสองเล่มที่ยืมมา เดินฉับไปยังห้องสมุดทันที

ความจริง ฉันไม่ได้ใช้เวลามากขนาดนั้น แต่ที่บอกเผื่อไว้
ก็เพราะตามรายทาง
ฉันต้องแวะทักทายบ้าง และถึงแม้ฉันจะต้องเดินก้มหน้างุด ๆ
ถึงไงซะ ก็ต้องมีคนเรียก และทักทายฉันอยู่ดี ..
นี่แหล่ะ สังคมของมนุษย์เงินเดือน

ก็เพราะห้องสมุดอยู่ชั้นใต้ดิน
ฉันก็เลยต้องเดินลงไปยังชั้นใต้ดิน โดยอาศัยบันได ..
เอาน่ะ!! ..ถือว่าออกกำลังกาย
ลิฟท์ก็มีอยู่หรอก แต่ถ้าเดินไปหาลิฟท์ ก็จะต้องผ่านอีกหลายแผนก
ดีไม่ดี อาจเสียเวลามากกว่านั้น

ฉันเปิดประตูทางด้านซ้าย (ทางลงของบันได)
ก็พอดีมีพนักงานชายผู้หนึ่งเดินสวนมา .. หน้าพอคุ้นกันอยู่ ก็จึงยิ้มให้กัน
ฉันเห็นเขาเดินไปยังแผงไฟ และทำการปิดสวิทซ์ไฟทางเดินก่อนลงบันได
ฉันคิดว่า ฉันต้องรีบแล้ว.. ฉันก็เลยไม่รอช้า รีบจ้ำพรวดลงบันไดไป
ผ่านโค้งบันไดชั้นที่ 3 ก็สวนทางกับผู้ที่เดินขึ้นบันไดอีกคน
คราวนี้เป็นพนักงานหญิง ฉันรู้จักดีว่าเธอผู้นี้เป็นใคร
แต่ฉันไม่อยากเสวนาด้วย จึงเดินผ่านไปอย่างเฉย ๆ

"ใครปิดไฟ" เธอกล่าวอย่างฉุนเฉียว
ตอนนั้น มีเพียงเธอและฉัน ที่อยู่บริเวณนั้น

ฉันก็ไม่ได้ตอบอะไร เขาคนนั้น ฉันแค่คุ้นหน้า ..
แต่ฉันไม่รู้จักชื่อของเขา
อีกอย่างฉันเห็นว่า เขาปิดไฟจุดที่เป็นทางเดินก่อนลงบันได
มันก็ไม่ได้หมายความว่า..
จะเป็นจุด จุดเดียวกับที่ทำให้เธออารมณ์เสียอยู่หรือเปล่า

" สัตว์ !!! .." ..เธอสบถอย่างดัง

ฉันกระชับหนังสือในมือในแน่นขึ้น
แน่นอน คำหยาบคายคำนั้น ทำให้ฉันได้รู้สึก
ทว่า .. ฉันไม่ได้รู้สึกโกรธเธอแต่อย่างใด ..
ถึงแม้รู้แก่ใจว่า เธอจงใจให้ฉันได้ยิน

ฉันยังคงเดินลงบันไดไปอีกสองชั้น
และก็เดินข้ามห้องโถง ลงบันไดอีกหนไปยังห้องสมุด

เธอ .. ทำให้ฉันคิดถึง เธอ อีกคน..
คนที่กล่าววาจาด่าทอหยาบคายกับฉันมากมาย
โดยที่เธอคนที่ฉันคิดนั้น .. เข้าใจว่า
ฉันทำอะไรบางอย่าง ที่ประทุษร้ายต่อเธอ
เธอไม่รู้หรอกว่า เธอเข้าใจผิด
ส่วนฉัน ฉันก็คิดว่าป่วยการที่จะบอกเธอให้เข้าใจ

อารมณ์.. คงพาหัวใจของเธอให้เป็นไปอย่างนั้น
หากเธอ (เธอคนนั้น และ เธอฉันคิด) คุมสติให้ดี
บางที เธออาจรู้สึกตัวว่าไม่ควรประพฤติเยี่ยงนั้น

ท่ามกลางคนหมู่มาก ความเข้าใจย่อมเกิดขึ้นได้ง่าย
แต่การไม่ยับยั้งชั่งใจไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนเสียก่อน ..
ก็ส่งผลให้เห็นถึงความวิบัติอยู่เนือง ๆ

เหมือนฉันเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ถึงได้คิดแบบนี้ ..
เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่เจอกันมานาน เอ่ยทักขึ้น
อาจใช่ !!
แต่อีกส่วนที่ทำให้ฉันได้คิดแบบนี้ ..
คือ
ความจริงที่ฉันเคยเผชิญต่างหาก

เหตุเกิด ..ระหว่างทาง

เรื่องน้ำเน่า