25 พฤษภาคม 2549 22:11 น.

ณ "บ้านกลอนไทย"

นานแค่ไหนแล้วหนอที่ฉันวางตัวอักษรโลดแล่นบนหน้าเวปนี้
และกับภาระหน้าที่ ที่ฉันได้รับมอบหมายให้รับผิดชอบบางอย่าง
ฉันนั่งทบทวนนับนิ้วนึกตาม ..

จากสื่อใยแก้ว..เทคโนโลยีร่วมสมัย
ฉันใช้คอมพิวเตอร์เป็นเครื่องมือในการปฏิบัติงานทุก ๆ วัน
ฉันเป็นส่วนหนึ่งของลักษณะงานที่เขาเรียกกันว่า ..
"ส่วนสารสนเทศและเทคโนโลยี"
งานของฉันต้องใช้พลังสมองเป็นอย่างมาก
ต้องคิดในเรื่องที่ซับซ้อน นอกเหนือจากการคิดและคิด..
ฉันต้องวางแผน ต้องทดสอบ ต้องจัดการ และต้องพัฒนา
มีหลายหลายขั้นตอนในหนึ่งกระบวนการ ซึ่งจะพลาดเสียไม่ได้
ย่อมมีบ้างที่ฉันเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย และเหนื่อยล้าและดูเหมือนสมองตีบตัน

บ่อยครั้งที่ฉันเกิดความรู้สึกดังกล่าว ฉันก็ละจากงานเสียดื้อ ๆ..
ออกไปเดินเล่น กินขนม หรือไม่ก็ลุกไปอ่านหนังสือ ตามแต่โอกาส
จนกว่าสมองของฉันจะให้คำตอบกับฉันว่า พร้อมแล้วที่จะปฏิบัติงานต่อ

แต่ในบางที..
ฉันเลือกที่จะนั่งบนเก้าอี้ตัวเดิม ประจันหน้ากับเครื่องคอมพิวเตอร์คู่ชีพ
ถือโอกาสในช่วงเวลานั้น ปรับสภาพจิตใจของฉัน
ระบายความรู้สึกที่อัดแน่นไปด้วยความยุ่งเหยิงของภาระทางการงาน

ที่ ๆ ซึ่งบทกลอนของฉันมีความหมาย
ที่ ๆ ซึ่งหัวใจร้าวที่ถูกกัดกร่อนได้ผ่อนคลาย
ที่ ๆ ซึ่งฉันจะไม่รู้สึกเดียวดาย เมื่ออยู่ลำพัง
ที่ ๆ ซึ่งเปรียบเหมือนเวทีใหญ่ ให้ฉันสวมบทบาทของอักษรได้ตามใจปรารถนา
ที่ ๆ ฉันได้เรียนรู้ว่า มิตรภาพที่แท้จริงเกิดขึ้นได้ แม้จากปลายนิ้วสัมผัสคีย์บอร์ด
และอีกมากมายที่ฉันค้นพบจากที่นี่ ที่บ้านกลอนไทย

4611

love

comment

9 พฤษภาคม 2549 14:21 น.

ในคำอธิบาย ..

อัลมิตรา

คืนนั้น..
เรานั่งเงียบ ๆ ฟังเพลงด้วยกัน ฉันนั่งพิงไหล่เขา..
โดยที่มืออีกข้างของเขาโอบฉันไว้หลวม ๆ ..
เพลง Tomorrow แผ่วเบา ..
เพลงที่เขาบอกฉันว่า เป็นหนึ่งในเพลงพิเศษของเขา ..
เขาฮัมเพลงตามพร้อมกับโยกตัวเบา ๆ ..
เราต่างมีเวลาให้กันและกันเสมอ ..
เพื่อรับรู้และสัมผัสถึงสิ่งที่ชื่นชอบในใจของอีกฝ่าย ..
เราต่างเติมเต็มในส่วนที่อีกคนขาด และเราต่างแบ่งปันในสิ่งที่เราต่างมี ..