“ - ตรงเส้นขอบฟ้า - ”

อัลมิตรา

นานมาแล้ว ที่มีคนไกวชิงช้าให้นั่ง
ใช่สิ .. นานมากเหลือเกิน ..
ภาพวัยเยาว์ของฉันในขณะนั้น เป็นเพียงเด็กหญิงที่ไว้ผมยาว
ผมเปียที่ถักไว้ ปลายสะบัดตามแรงเหวี่ยงของชิงช้า

เอาอีก แกว่งสูง ๆ ไปเลย สูงอีก สูงอีก แรง ๆ หน่อย 
จับดี ๆ ละกัน ตกลงมาห้ามฟ้องพ่อนะ คราวก่อนก็ทีนึงแล้ว ซนจนปากแตก 
 โห ก็ตอนนั้นเล่นแรงนี่นา เจ็บนะ ก็ต้องฟ้องพ่อสิ 
เสียงใส ๆที่ ต่อปากต่อคำกับพี่ชาย ไม่ใช่เสียงของใครอื่น 
นั่นคือฉันเอง ลูกสาวคนเล็กของครอบครัวที่เอาแต่ใจตัวเอง จนใครต่างขยาด
ฉันนึกถึงภาพในตอนนั้น อดอมยิ้มไม่ได้ 
วีรกรรมของฉันในตอนเด็กมีมากมาย แต่ละเรื่องล้วนแต่ทำให้คนรอบข้างปั่นป่วน

 เย้ ! .. สนุกจังเลย แกว่งเรื่อย ๆ สิ  ร้องเพลงด้วยน๊า พี่ต้น  

เสียงหัวเราะของฉัน สลับกับเสียงเพลงที่คนไกว ร้องล้อ
ใต้ต้นจามจุรีหลังบ้าน ถัดไปก็เป็นคลองเล็ก ๆ ซึ่งยังอยู่ในบริเวณรั้วบ้าน
คลองแห่งนี้ ..ทำให้เพื่อนของฉันประสบชะตากรรม 
ฉัน .. ไม่สามารถให้คำตอบกับใครได้ว่า เหตุใดจึงไม่ใช่ฉัน ที่จมน้ำ
ฉัน .. พยายามลืมสิ่งที่เกิดขึ้นในอดีต เรื่องร้ายที่หลอนอยู่ในความทรงจำ

..ความสูญเสียที่ไม่อาจยื้อคืน 
..ความเศร้าฝังลึก..ที่อยากลบเลือน
...ความปวดร้าว ที่ฉันอยากจะลืม ทว่าไร้ความสามารถที่จะทำ