22 มีนาคม 2548 13:46 น.
อัลมิตรา
หลายครั้งหลายคนที่ผู้เขียนอ่านข่าวทำนองนี้ อ่านด้วยความสังเวชใจ หนี้พนัน !!
เพื่อนของผู้เขียนคนหนึ่ง ก็ใช้ชีวิตอย่างหลบซ่อนหลังจากเป็นหนี้พนันบอล
ทุกวันนี้ผู้เขียนไม่ทราบว่าเพื่อนคนนั้นอยู่ที่ไหน
นอกจากนาน ๆ จะมีโทรศัพท์มาขอยืมเงิน
ซึ่งผู้เขียนก็ใช่ว่าจะเนรมิตให้ตามคำร้องขอ
สิ่งที่ผู้เขียนทำได้คือหยิบยื่นให้พอจะกินเท่านั้น
พยายามอย่างยิ่งที่จะให้กลับตัวกลับใจ
14 มีนาคม 2548 15:57 น.
อัลมิตรา
...แม้ว่าไม่บ่อยครั้งนัก ที่ผู้เขียนมีโอกาสไปเยือนดินแดนต่างถิ่น
...ความไม่ประสาของผู้เขียน ซึ่งผู้เขียนไม่เคยรู้เลยว่ามีมาก ..
...แต่ทว่า มากนัก
...คงเริ่มตั้งแต่กางมุ้ง ซึ่งกว่าผู้เขียนจะเก้ๆกังๆ หามุมแขวน
...ซึ่งก็ได้สี่เหลี่ยมตามวิชาพิชคณิตมาหนึ่งชุด ..
...เป็นสี่เหลี่ยมมุมด้านไม่เท่า
...อย่าหวังว่าการเก็บมุ้งในยามเช้าจะเรียบร้อยหมดจด
...ผู้เขียนใช้เวลานานกว่าครึ่งชั่วโมงในการหามุมรวบเก็บได้
...เหมือนก้อนผ้าอะไรสักอย่าง แต่เอาเถอะ นั่นเป็นฝีมือที่สุดประณีตแล้ว
...ผู้เขียนอาจจะเป็นคนเดียวในหมู่บ้านนั้น
...ที่หอบเสื้อผ้ารวมถึงผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำ
...สายตาก็มองหาตะปู เพื่อแขวนสัมภาระดังกล่าว
...ซึ่งก็ไม่เพียงพอต่อที่จะจัดแขวน
...น่าขำ ! หากผู้เขียนมีเพียงผ้าผลัดผ้านุ่ง ก็คงไม่ต้องเรื่องมากขนาดนี้
...น้ำขันแรก ที่บรรจงเอามือแตะ และนำมาลูบไล้ตามแขนขาก่อน
...ส่วนขันต่อไป ก็ต้องกลั้นใจตัดรดตัวไปเรื่อย ประมาณสิบขัน
...เรื่องที่จะต้องขัดสีฉวีวรรณ .. ยังพอมีเวลา
...กลับกรุงเทพฯเมื่อไหร่ ค่อยคิด
8 มีนาคม 2548 15:58 น.
อัลมิตรา
อาทิวา .. ลูกลิงอยากไปเที่ยวอัมพวาจัง มีโฮมสเตย์ด้วยนะอา นี่งัย ลูกลิงไปอ่านเจอที่เวป น่าสนใจนะคะ
ข้อความที่ผ่านสื่อทาง IT ปรากฏที่หน้าจอของหนุ่มใหญ่ใจดี เจ้าของผลงานคาวราตรีพ๊อตเก็ตบุคหมาดๆ
ไหน ดูก่อน อ้อ !! เห็นว่าศาลาไทยจะไปนะ ลองถามดูสิ อาทิวาส่งข้อความกลับมาให้เห็น ทันทีลูกลิงก็ตอบกลับไปว่า
เหรอ อา ดีจังเลย อยากไป อยากไป.. ตัวหนังสือที่แสดงอารมณ์ตื่นเต้นดีใจ แต่ตัวจริงที่นั่งคีย์ข้อความนี้นั่งยิ้มแต้ และฝันไปไกลแล้ว