15 ธันวาคม 2548 10:47 น.
อัลมิตรา
ย้อนกลับไปเมื่อปลายปี 2545 เด็กหนุ่มจากลุ่มน้ำมูล..ดูจากหน้าตาแล้วเกินอายุยี่สิบ
แต่เจ้าตัวแนะนำตัวเองว่า
ผมชื่อเชษฐภัทร วิสัยจร เพิ่งจะอายุยี่สิบครับ
เรียนอยู่ปีสองคณะอักษรศาสตร์ เอกภาษาอังกฤษ โทภาษาสเปน ม.จุฬาฯ
อัลมิตราแทบกลั้นหัวเราะไม่อยู่เมื่อได้ยินเขาพูดต่อท้ายอีกว่า
ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ
เหตุที่ขำ ไม่ใช่เป็นเพราะกิริยาน่าเอ็นดูของเขา
และก็ไม่ใช่เสียงเหน่อแต่รัวเร็ว อย่างสำเนียงของชาวถิ่นลูกผสม
แต่ขำเพราะ เขาบอกว่า เขาเรียนอักษรศาสตร์..
ใช่ ! ก็เขาเป็นคนบอกเอง ..หูไม่เผื่อน ตาไม่ฝาดแน่นอน
กลอนผมไม่คล่อง โคลงผมก็มั่ว .. ยังไงก็ช่วยดูแลผมด้วยนะครับ
ตรงนี้ต่างหากที่เป็นประเด็นให้ขำ
ก็แน่ล่ะ ! ก็ตอนนั้นเขามาเขียนโคลงต่อจากอัลมิตรา ซึ่งเป็นโคลงผวน
โดยที่โคลงของเขาผิดสัมผัสทั้งหมด
คำตอบของเขาก็แสนจะซื่อ .. เขาบอกว่าเขาไม่รู้ว่าโคลงต้องบังคับเอกโท
พบหน้าเขาครั้งแรกที่ ร้านซิสเลอร์ เวิร์ลดเทรดเซ็นเตอร์
ซึ่งครั้งนั้นเวปมาสเตอร์เป็นคนนัดมิตติ้ง
และก็เป็นครั้งแรกที่อัลมิตราเปิดตัวพบปะ กับเพื่อนสมาชิกในเวป ...
เพื่อน..บางคน..ห่างหาย จนตอนนี้อัลมิตราก็เริ่มจะเลือน ๆ นึกหน้าไม่ค่อยจะออก
เพื่อน..บางคน..มีภาระกิจมากมาย นาน ๆ จึงจะมาเยือนสักครั้ง
แต่ .. ที่ยังสม่ำเสมอในการสนทนา ก็น่าจะเหลือเขาคนนี้ ..
ทุก ๆ สถานการณ์เขามีเรื่องราวมาเล่าสู่ให้ฟังเสมอ ไม่เว้นกระทั่งเรื่องของความรัก
พี่ครับ พี่....ผมขอปรึกษาหน่อย เรื่องเป็นแบบนี้นะครับ ..............
อืมม แล้วก็ อืมม ..............
เรื่องการใช้ชีวิตเฉกนิสิต เรื่องวุ่น ๆของหัวใจ
อัลมิตราไม่สันทัดเอาเสียเลยได้แต่อื้อๆอ้าๆไปตามเรื่อง
จะว่าไปแล้วเขาไม่น่าจะจัดอยู่ในคนวัยหนุ่มที่ด้อยประสบการณ์เลย
นอกจากความเชี่ยวชาญทางด้านภาษาต่างประเทศแล้ว
ความสามารถทางด้านอื่น ๆ ก็มีอยู่มิใช่น้อย
ลองมาดูกันว่าเขาผ่านประสบการณ์อะไรมาบ้าง
8 ธันวาคม 2548 08:21 น.
อัลมิตรา
...ไม่มีอะไรยาก และไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้
...เพียงแต่จรดปลายนิ้วแล้วบอกเล่าเรื่องราว ความเป็นไป...
...เพราะมันคือโลกของความหลอกลวง...
...ทุก ๆ คนสามารถจะเป็นใครก็ได้ ตามที่ใจปรารถนา...
...ทุก ๆ คนสามารถจะเป็นอะไรก็ได้ ตามที่ใจปรารถนา...
...ทุก ๆ คนสามารถบอกเล่าอะไรก็ได้ ตามที่ใจปรารถนา...
...ก่อนที่จะส่งข้อความออกไปยังคู่สนทนา แต่ละคนยังมีเวลาที่จะไตร่ตรอง...
...บางคน กระทั่งกล้าคิด กล้าทำ ซึ่งในชีวิตจริงไม่เคยกล้า...
...คุณคิดอย่างไร หากเจอใครบางคนที่ใช้ชีวิตโลดแล่นบนอินเตอร์เน็ต...
1 ธันวาคม 2548 08:28 น.
อัลมิตรา
เช้านี้ ... ข่าวที่ปรากฏทางทีวี
สาวน้อยผู้หนึ่งร่ำไห้ เพราะ.. เธอสูญเสียคุณพ่ออันเป็นที่รักยิ่งของเธอไป
ภาพที่เห็น เหมือนภาพที่เคยปรากฏจริงบนชีวิตของเรา
เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ
เราเข้าใจ ... และเราก็ผ่านเหตุการณ์ช่วงนั้นมาแล้ว
เรามีสิ่งที่เหมือนกัน ในฐานของความแตกต่าง
ไม่ว่าตอนนั้นหรือตอนนี้ .. เราก็ไม่เคยเป็นคนดังของประเทศ
บิดาของเราก็เช่นกัน .. ไม่ได้อยู่ในแวดวง ที่ใครต่อใครรู้จัก
คุณพ่อ .. ไม่ได้เดินทางมารับเราที่สนามบิน
ทั้งที่วันเดินทางไป คุณพ่อเป็นคนไปส่งเรา ..
เราเข้าใจ ... เราเข้าใจความรู้สึกของเธอ
วันที่เราเดินทางกลับมาเมืองไทย .. เราจึงรู้ว่า เรากลายเป็นผู้สูญเสีย
เรารู้ หลังจากที่ทุก ๆ คนรู้ .. เรารู้ เป็นคนสุดท้าย .. กว่าเราจะรู้ งานศพก็เริ่มไปแล้ว
เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ ... ถึงความโศกเศร้านั้น
มันยากที่จะทำใจให้ยอมรับ ... มันยากเหลือเกินที่จะปรับใจให้จำยอมต่อสภาพนั้น
เราเข้าใจ ... เราเข้าใจ ... เราเข้าใจในรอยร้าวที่จะฝังลึกในหัวใจของเธอ
เราถาม .. ทั้งที่เรารู้ว่า เราจะไม่ได้คำตอบกลับมา ..
- หนูกลับมาแล้วค่ะ คุณพ่อขา หนูกลับมาแล้ว -
- คุณพ่อ ทำไมไม่มารับหนู ? -
- คุณพ่ออยู่ไหน ทำไมทิ้งหนูไป ? -
- ทำไม ทำไมหนูต้องได้บางอย่าง โดยที่สูญเสีย -
คำถามเดียวกัน ต่างคนต่างเวลา แต่ในสภาวะเดียวกัน
เหมือนกัน .. ใช่ อย่างที่เราบอก .. เราเหมือนกัน
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
9154
