..เจ้าชายน้อย..

อัลมิตรา

ที่ อ. สิเกา ผู้เขียนได้ไปเยี่ยมเยียนบุคคลที่ผู้เขียนนับถือเป็นพี่สาว แล้วใช่ว่าจะมีโอกาสบ่อยนักที่ผู้เขียนจะมีโอกาสลงไปหา พอดีสบโอกาสตรงที่ครูผู้สอนภาษาอรับของผู้เขียนต้องลงไปเยี่ยมญาติ เนื่องในโอกาสวันอีดิ้ลอัฏฮา ผู้เขียนได้รับทราบล่วงหน้ามาก่อนแล้วว่า พี่สาวได้รับอุปการะเด็กชายผู้นี้ไว้ หากนับญาติกันแล้วถือว่าเป็นลูกพี่ลูกน้องกันโดยสายทางบิดาของเด็กชายผู้นี้ 

ผู้เขียนเอง แม้จะเตรียมใจมาอยู่บ้างแล้วว่าจะต้องพบกับเขาในสภาพที่ไม่เคยเจอมาก่อน เด็กชายเมาคลีลูกหมาป่า เด็กลูกป่า ผู้เขียนเคยอ่านแต่ในหนังสือซึ่งเป็นเรื่องเล่า ผู้เขียนนึกไม่ถึงว่า ตัวตนจริงของตัวละครในหนังสือที่เคยอ่านนั้น ปรากฏอยู่ตรงหน้านี้เช่นกัน 

เด็กชายผู้นี้อายุย่างเข้า ๑๒  ปี มีน้ำหนักตัวเพียง ๑๙ กิโลกรัมเท่านั้น แต่นั้นยังดูดีกว่าเมื่อเทียบระดับสมองด้วยแล้ว เขามีสติปัญญาเทียบเท่าเด็กอายุ ๓ ขวบเท่านั้น แววตาของเขาดูสดใส ไร้จริตใดให้เป็นกังวล ภาษาพูดที่ยากต่อการเข้าใจ และการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมของเขา ต้องอาศัยผู้คนรอบข้างเอาใจใส่ การจะพัฒนาเขาต้องพัฒนามารดาของเขาควบคู่กับไปด้วย ซึ่งเป็นยากที่จะปรับคนที่มีอายุ ๕๔ ให้เรียนรู้ 

ผู้เขียนได้แต่ฟังเรื่องราวที่พี่สาวเล่ามา .. สามเดือนที่ผ่านมา ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะสอนให้รู้จักใช้ช้อนทานข้าว และเข้าห้องน้ำแทนที่จะวิ่งเข้าทุ่งเข้าป่า  แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่า ปัจจุบันนี้ยังมีบางคนที่ดำรงชีวิตแบบลูกป่าเช่นนี้  ผู้เขียนได้แต่นั่งฟังและนึกภาพตาม พลางคิดอยู่ในใจว่า จะทำอย่างไรดี เพื่อจะช่วยเหลือเขา ลำพังมารดาของเขาคงอาศัยอะไรไม่ได้มากนัก  เส้นทางข้างหน้าของเขาดูมืดมนซึ่งผู้เขียนไม่ปรารถนาให้เป็นเช่นนั้นเลย ผู้เขียนยังจำสีหน้าและแววตาของเขาได้ เขาไม่ได้ตื่นประหม่าต่อคนแปลกหน้าแต่ประการใด เขาชอบที่จะสนทนาด้วย ผู้เขียนเองก็ไม่ค่อยเข้าใจภาษาพูดของเขาเท่าใดนัก จำได้ว่า ผู้เขียนชักชวนให้เขาตัดเล็บมือ เขาแสดงอาการหวาดกลัว เขาปฏิเสธที่จะให้ผู้เขียนช่วยเหลือเขา เขาบอกว่าเจ็บ จะตาย .. แม้ว่าผู้เขียนจะเอาขนมมาหลอกล่อประการใด ก็ยังไม่สำเร็จ เขาคงรอให้มารดาของเขาทำให้ดูก่อนว่า การตัดเล็บจะไม่เป็นอันตรายสำหรับเขา ซึ่งผู้เขียนก็รอที่จะให้มารดาของเขาทำเป็นตัวอย่าง ยังคงมีอีกหลายเรื่องที่เขาต้องเรียนรู้ และนั่นก็หมายความว่าเรื่องเหล่านั้นจะต้องนำมารดาของเรามาปรับเปลี่ยนพฤติกรรมด้วย 

ค่ำนั้น ผู้เขียนและพี่สาวอยู่คุยกันนาน ถึงแนวทางที่จะดูแลเขา และความเป็นไปได้ที่จะพัฒนาการเรียนรู้ของเขา รวมถึงการที่เขาจะได้มีโอกาสไปเรียนหนังสือ  จนถึงตอนนี้ ผู้เขียนก็ยังไม่อาจลืมแววตาของเขาได้ แววตาที่ใสซื่อบริสุทธิ์ รอยยิ้มที่เขาแต้มสีสันให้กับโลกหม่น ๆ  เด็กชายผู้มีอารมณ์ดี กระทั่งเจ้าหมูแฮม สุนัขเลี้ยงในบ้าน เขายังร้องเพลงให้มันฟังอย่างสนุกสนาน  และดูเหมือนว่าเขาจะมีความสุขอยู่กับโลกส่วนตัวของเขา  สองเท้าที่เปล่าเปลือยวิ่งเล่นไปตามสวน ปากก็พร่ำร้องเพลงไป ผู้เขียนไม่แน่ใจนักว่าจะอิจฉาเขาหรือสงสารเขาดี