“แค่นี้ก็ทำไม่ได้ โง่นัก !! ”

อัลมิตรา

เสียงเอ็ดตะโรดังลั่นมาจากห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์ใหญ่หลังหนึ่ง เจ้าของเสียงเป็นเพียงเด็กชาย อายุประมาณสิบสอง ซึ่งดูเหมือนจะมีอาการโกรธเกรี้ยวต่อเด็กชายอีกคนในวัยเดียวกันที่นั่งจ๋องก้มหน้า ส่วนมือถือเครื่องบังคับเกมวีดีโอค้าง 

 อะไรกัน แค่นี้ก็ทำไม่ได้ โง่นัก !! ..ไป๊ ไปให้พ้นไอ้โง่   สิ้นเสียงตวาดลั่น สินลูกชายของคนสวนรีบถอยออกมา เหงื่อที่แตกพลั่กของสิน และท่าทางที่ลนลาน ยิ่งทำให้ ภูมิรัชรู้สึกหงุดหงิดใจมากขึ้น  จะว่าไปแล้วภูมิรัชรู้สึกอารมณ์ไม่ดีตั้งแต่เช้า ที่ต้องอยู่ลำพัง  นายภาคภูมิซึ่งเป็นบิดาของภูมิรัชเป็นนักธุรกิจใหญ่มีนัดไปตีกอล์ฟ ส่วนคุณหญิงรัชนีคงไปสมาคมกับบรรดาคุณไฮโซทั้งหลาย การที่เป็นลูกคนเดียวของตระกูลดัง ทำให้ภูมิรัชยโสในตัวเองเป็นอย่างมาก กระทั่งพี่เลี้ยงก็ยังต้องเกรงใจ เพราะเมื่อใดที่ขัดใจภูมิรัช นั่นย่อมหมายความว่า วันรุ่งขึ้น จะได้รับเงินล่วงหน้าสองเดือนและต้องออกจากบ้านใหญ่หลังงามแห่งนี้

  สิน สิน แกมาช่วยฉันที     นั่นคือเหตุการณ์ก่อนหน้าที่เกิดเหตุที่ก่อให้เกิดอารมณ์ขุ่นมัวอย่างสุดฤทธิ์นี้  ทันทีที่สิ้นเสียงของภูมิรัช สินก็รีบวิ่งมาจากหลังบ้าน สินช่วยพ่อเชื้อรดน้ำต้นไม้อยู่ แต่ต้องผละจากงานนั้นเมื่อนายเรียก
 ครับผม คุณภูมิรัช มีอะไรให้รับใช้ครับ    สินกล่าวเสียงเบา ๆ
  แกดูนี่นะ ฉันจะทำให้แกดู ถ้าตัวเอเลี่ยนมา แกต้องดักยิงมัน ตอนนี้ฉันต้องการผู้ช่วย     ภูมิรัชอธิบายโดยคร่าวเกี่ยวกับวีดีโอเกม ซึ่งสินก็ได้แต่พยักหน้าหงึกรับคำสั่งจากนาย
  แกไม่ต้องทำอะไรมาก แกคอยยิงเอเลี่ยนให้ฉัน ฉันจะบุกไปช่วยตัวประกัน เข้าใจไหม   ภูมิรัชกล่าวย้ำนัดแนะวิธีการเล่น
 ครับผม    สินกล่าวตอบรับนายด้วยท่าทางสงบเสงี่ยม
 โธ่โว้ย !! แกปล่อยให้มันรอดออกมาได้ยังไง ตาเซ่อหรือไงวะ เกมโอเวอร์เลย ทำไมแกไปยิงกันไว้     ภูมิรัชหัวเสียเป็นอย่างมาก ที่เอเลี่ยนตัวหนึ่งย่องมาทางด้านหลังและยิงหุ่นพระเอกที่ภูมิรัชกำกับเล่นอยู่ 
  ยิงไม่ทันครับ มันมาหลายตัวครับคุณภูมิ    สินกล่าวตอบเสียงอ่อย
 อะไรกัน แค่นี้ก็ทำไม่ได้ โง่นัก !! ..ไป๊ ไปให้พ้นไอ้โง่  
  แค่นี้ก็ไม่มีปัญญา  ฉันล่ะเกลียดนัก ไอ้พวกโง่ พวกชั้นต่ำเสียจริง โธ่โว้ย !!!    ภูมิรัชไล่สินไปให้พ้นสายตาหลังจากที่เกมจบ โดยการทำแต้มไม่เป็นที่น่าพอใจสำหรับภูมิรัช ซึ่งสินก็เข้าใจดีในฐานะของตน จึงสงบปากสงบคำ ค่อย ๆ ถอยออกมา ในขณะที่เดินกลับไปหลังบ้าน เพื่อช่วยพ่อเชื้อรดน้ำต้นไม้ต่อ สินคิดในใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้ คุณภูมิรัชถึงได้โกรธเป็นฟืนไฟได้


เหมือนเช่นเคยทุกๆวัน นายเชื้อคนสวนบิดาของสิน ทำหน้าที่ทุกอย่างเกี่ยวกับต้นไม้ในบริเวณขอบเขตคฤหาสน์หลังงามนี้ เสียงที่เกรี้ยวกราดเล็ดลอดออกมาให้ได้ยินถึงหลังบ้าน ที่นายเชื้อกำลังตกแต่งใบต้นข่อยอยู่ ไม่ใช่ครั้งแรกที่นายเชื้อรู้ว่า สินลูกชายเพียงคนเดียว ต้องกลายเป็นที่รองรับอารมณ์ของเจ้านายตัวน้อย แต่ทั้งนี้นายเชื้อรู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ้านายตัวน้อยเป็นคนเช่นนี้ ดูเถิด !! เห็นมาตั้งแต่เกิด นายเชื้อเวทนาบุตรชายของตัวเอง แต่ก็นึกเวทนานายน้อยของเขาเช่นกัน

  หน้าม่อยกลับมาอีกแล้วสิ สินเอ๊ย คนเป็นนายมีสิทธิ์ระบายอารมณ์ใส่เราเสมอแหล่ะลูก   นายเชื้อกล่าวเมื่อเห็นสิน ลากสายยางมารดน้ำต้นไม้ต่อ
  ครับพ่อ คุณภูมิรัชชวนผมเล่นวีดีโอเกม ผมเล่นไม่ดีเลยครับ  สินตอบพ่อไปโดยข้ามบทที่ได้รับคำตำหนิแรงๆว่าโง่นั้นเสีย
  ทนหน่อยลูก ดู ๆ ไปแล้ว พ่อว่าคุณภูมิรัชน่าสงสารนะ บ้านช่องก็ใหญ่อย่างกับวัง แต่ต้องมาอยู่กับคนใช้อย่างเรา ๆ คุณผู้ชายก็ไปตั้งแต่เช้ามืด คุณผู้หญิงก็ออกไปอีกทาง คุณภูมิรัชคงจะเหงานะ อาศัยเครื่องคอมพิวเตอร์ อาศัยทีวี มันจะดีอะไร เฮ้อ !! ทุกข์ของคนรวยนะ พ่อว่า    นายเชื้อพูดจบก็เดินไปอีกทางปล่อยให้สินคิดทบทวน กับคำทิ้งท้ายนั้น
  คุณภูมิรัชครับ ผมไม่ได้ตังใจให้เกมจบแบบนี้ครับ ผมไม่ถนัดที่จะเล่นวีดีโอเกม ผมก็อยากอยู่เป็นเพื่อนเล่นคุณภูมิรัชเช่นกัน ผมขอโทษครับ  แน่นอนเป็นเพียงเสียงที่เกิดในใจของสินเท่านั้น  สินทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป ซึ่งความจริงแล้วก็ไม่ใช่หน้าที่โดยตรงของสินที่จะต้องช่วยพ่อทำสวน แต่เนื่องจากสินเป็นเด็กมีน้ำใจ เขาจึงไม่อาจนิ่งเฉยได้ และทุกครั้งที่เขาว่างจากการเรียน เขาก็มักจะช่วยพ่อเชื้อทำสวนเสมอ

  สิน สิน สินอยู่ไหน อะไรกัน ไปอยู่ไหนกันเนี่ย    เสียงของภูมิรัช ทำให้นายเชื้อต้องรีบผละจากงาน เข้ามารายงานว่า 
  คุณหนูมีอะไรให้เจ้าสินรับใช้ครับ กระผมจะไปตามมาให้ มันไปละแวกนี้เองครับ ผมคิดว่ามันอยู่ท้ายสวน   นายเชื้อรายงานให้ภูมิรัชรับทราบ
  ไปทำอะไร ?   ภูมิรัชถาม
  เห็นบอกกระผมเมื่อเช้าว่าจะไปตกปลาขอรับ คุณหนู   นายเชื้อตอบนายด้วยท่าทีพินอบพิเทายิ่ง
  ดี ฉันจะไปหาสินเอง  ทันทีที่สิ้นเสียง ภูมิรัชก็ตรงดิ่งไปท้ายสวน ซึ่งก็อยู่ในอาณาบริเวณคฤหาสถ์ของเขานั่นเอง

  สิน สิน อยู่ไหน เฮ้ !! แกได้ยินเสียงฉันมั๊ย สิน สินโว้ย.. ภูมิรัชตะโกนพลางเดินพลาง
  ครับผม คุณภูมิรัช ผมอยู่นี่ครับ ทางซ้ายครับ  สินกระหืดกระหอบโผล่หน้าออกมา ในมือขวาถือคันเบ็ด และมือซ้ายหิ้วกระป๋องพลาสติกใบย่อม
  แกมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ฉันว่าจะชวนแกไปเล่นตัวต่อหุ่นยนต์  ภูมิรัชกล่าวกับสินเมื่ออยู่ในระยะใกล้
  ตกปลาครับ คุณภูมิรัช  แม่บอกว่าจะแกงส้มเย็นนี้ ผมก็คิดว่าน่าจะได้ปลาช่อนสักสองตัวฝากแม่ครับ   สินกล่าวถึงแม่ ซึ่งก็คือแม่ครัวของบ้านนี้เช่นกัน
  ตกปลา ทำไมต้องตก ไปซื้อที่ตลาดก็ได้  ภูมิรัชสงสัย
  ที่คลองหลังบ้านมีแยะเลยครับ คุณภูมิรัช ปลาในคลองของเราเอง ไม่ต้องไปซื้อถึงตลาดหรอกครับ ประหยัดดีด้วย ผมตกปลาให้แม่บ่อยๆ บางทีได้ปลานิล บางทีได้ปลาช่อน ก็ส่งเข้าโรงครัวหมดครับ   สินตอบ
  ฉันไม่เห็นแกมีเหยื่อให้ปลา แล้วจะตกได้ยังไงกัน  ภูมิรัชสังเกตุเห็นว่านอกจากคันเบ็ดและกระป๋องพลาสติกแล้ว  ยังไม่เห็นมีสิ่งใดที่จะพอเป็นเหยื่อปลาได้
   ถมเถไปครับคุณภูมิรัช ผมขุดหาไส้เดือนครับ ปลาชอบนักแล   สินตอบเจ้านายเช่นนั้น
  ให้ฉันทำ ฉันทำเป็น แต่แกอย่าบอกใครว่าฉันลงมือขุดดินหาไส้เดือนเชียวนะ  ภูมิรัชนึกสนุกจึงอาสาช่วย 
   ตกลงครับผม   สินรับคำ

ภูมิรัชพับแขนเสื้อขึ้น และด้วยท่าทางที่เก้กัง การขุดดินเพื่อหาไส้เดือนจึงไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับเขา แต่ในที่สุดก็ได้ยินเสียงของภูมิรัชตะโกนด้วยความดีใจว่า
  เจอแล้ว เจอแล้ว สิน ไส้เดือนยาวเฟื้อย ทีนี้ทำยังไงต่อ เร็วเข้ามันมุดแทรกดินแล้ว   น้ำเสียงของภูมิรัชดูตื่นเต้น
  จับขึ้นมาเลยครับคุณภูมิ จับเกี่ยวกับเบ็ดเลยครับ จะได้เป็นเหยื่อปลา  สินตอบ
  จับแล้ว น่าขยะแขยง ลื่นๆชอบกล แต่เกี่ยวยังไง.. โอ๊ย !! สิน ฉันโดนเบ็ดเกี่ยวนิ้วเลือดออกใหญ่แล้ว สิน โอ๊ย !!  ภูมิรัชร้องลั่นด้วยความเจ็บ
  คุณภูมิครับ คุณภูมิ ใจเย็นครับ ให้ผมดูนิ้วหน่อยครับ ค่อยๆครับ ใจเย็น ใจเย็น   สินก็ตกใจไม่แพ้กัน
  โอ๊ยเจ็บ ! ฉันนี่โง่จริง แค่เกี่ยวไส้เดือนกับเบ็ด ยังทำไม่ได้เลย มันน่าเจ็บใจนัก   ภูมิรัชยังไม่วายบ่นกับตัวเอง
  โธ่.. คุณภูมิ ไม่ได้เป็นเช่นนั้นหรอกครับ ผมต้องขอโทษด้วยที่ไม่ทันได้ดูแลคุณภูมิ  สินกุลีกุจอช่วยดูบาดแผล
  เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ฉันก็ทำไม่สำเร็จ ดูสิ มัวแต่ตกใจเจ็บตัว ตอนนี้ขี้ดินเปรอะเสื้อผ้าไปหมด  ภูมิรัชกล่าว
  คุณภูมิกลับขึ้นเรือนเถอะครับ ที่เหลือผมทำต่อเองครับ  สินบอกเจ้านาย 
  แกคิดว่าฉันโง่ไหม สิน   ภูมิรัชถาม
  คุณภูมิรัชไม่ได้โง่ครับ เพียงแต่ยังไม่รู้วิธี    สินตอบตามตรง
  สิน ฉันขอโทษแกด้วยนะ เมื่อเช้าที่ตะคอกใส่หน้าแก แล้วบอกว่าแกโง่ ความจริงแกไม่ได้โง่กว่าฉันหรอก ฉันเองก็เพิ่งจะรู้ว่า ยังมีอีกหลายสิ่งที่คนอื่นรู้ แต่ฉันไม่รู้ แค่ไส้เดือนเกี่ยวเบ็ด ยังทำเอาฉันถึงกับเลือดออกบาดเจ็บ ฉันมานึก ๆ ดูแล้วฉันไม่น่าเลยที่อารมณ์เสียกับแก ขอโทษนะสิน   ภูมิรัชกล่าวกับสินอย่างสำนึกผิด
  ไม่เป็นไรคุณภูมิรัช ผมเข้าใจครับ  ความจริงผมเองก็รู้สึกผิดนะครับ ที่ผมเล่นวีดีโอเกมไม่ได้เรื่องเสียจริง สินกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อย ๆ  
  เออ ฉันเข้าใจเหมือนกัน ไม่เป็นไรแล้ว ฉันไม่เจ็บนิ้วแล้วล่ะ ทีนี้ต้องขุดหาไส้เดือนตัวใหม่ ตัวตะกี้มันมุดดินหายไปแล้ว  ภูมิรัชตัดบท
  ครับผม   สินรับคำ

วันนั้นทั้งภูมิรัชและสินต่างได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน ในความโง่ หรือไม่โง่ ความจริงแล้วเป็นเพียงคำเปรียบเทียบเท่านั้น ด้วยเหตุผลที่ว่า ไม่มีใครรู้ไปหมดทุกอย่าง  จริงไหม