12 มีนาคม 2548 09:55 น.

วาทะ ?

ปราชญ์สร้างวิชาหวังพาวิวัฒน์
วกสู่วิบัติลืมจัดวิสัย
สังคมวินาศคนขาดวินัย
กี่คนวิจัย? กี่ใครวิจารณ์?

กี่คนวินิจด้วยจิตวิมุต
สร้างความวิสุทธิ์เสกความวิศาล
ทบทวนวิถีถ้วนถี่วิธาน
ลบความวิการลาญความวิกล

เป็นคำถามที่ถามโดยความเขลา
เพราะฉันเฝ้าสงสัยในสับสน
อะไรคือนิยามความเป็น คน
หรือวกวนวุ่นวายตราบหายใจ

รออีกกี่ศาสดามาบังเกิด
จึงกำเนิดค่านิยมสังคมใหม่
โลกปลอดการเข่นฆ่าค้ากำไร
ผู้คนไม่แตกต่างทางฟากยืน

เสียงสรวลเสเฮฮาอย่างหฤหรรษ์
แทนเสียงอันบาดลึกสะอึกสะอื้น
สังคีตร่ำจำเรียงกลบเสียงปืน
และโลกรื้นไร้เสียงร้องทำนองคราง

ยังหวังว่าบทกวีมีพลวัต
ยังยืนหยัดจุดยืนแม้ขื่นบ้าง
ยังวาดฝันที่เหมือนภาพเลือนลาง
ยังเคว้งคว้างไขว่คว้าแม้ล้าแรง

จะเติมไฟให้สว่างส่องทางสวรรค์
พร้อมมุ่งมั่นมุ่งหน้าอุตส่าห์แสวง
ทุกบทเรียนแลกมาราคาแพง
เอามาแปลงเป็นทุนไว้หมุนเวียน

ไม้ขีดไฟสักก้านอาจผลาญป่า
ทุนปัญญารายย่อยทบรอยเขียน
เผาป่าเถื่อนเกลื่อนไทยให้โล่งเตียน
เพื่อปรับเปลี่ยนคนป่าเป็นนาคร

สังคมแห่งปัญญาค่าไพศาล
ยังรอการเคี่ยวกรำการพร่ำสอน
สร้าง ความรู้เท่าทัน ถูกขั้นตอน
อุทาหรณ์ชีวิตชวนคิดตาม

เคยปรากฏบทสรุปเรื่องอุปโลกน์
ประโลมโลกรัญจวนชวนวาบหวาม
พาใจคนคร่ำเคร่งกับเพลงกาม
ศาสน์เสื่อมทรามสังคมจมโลกีย์

จาก จุดหมาย ของมนุษย์สู่ จุดขาย
ความมักง่ายปะปนอยู่ล้นปรี่
คือมองข้ามความงามเมินความดี
ลืมหน้าที่..หลงทิศ..เดินผิดทาง

เคยใหม่แปลกแตกแถวเกิดแนวขบถ
เพื่อประชด บริภาษ กล้าบาดหมาง
แสร้งประจานสังคมปมอำพราง
แค่มุ่งสร้างอัตลักษณ์ในปลักเดิม

แกล้งละเลยการเรียนรู้ของผู้อ่าน
กระบวนการทางปัญญาล้าแรงเสริม
กลับหยิบฉวยอวิชชามาแต่งเติม
ก็ยิ่งเพิ่มความหลงผิดเพาะพิษภัย

วรรณกรรมเยาวชนขาดคนสร้าง
กี่คนบ้างเหลียวแลคิดแก้ไข
เลิกใจแคบมุ่งค้าหากำไร
แล้วพร้อมให้ ปัญญาเอื้ออาทร

แทนนักเขียนแปรพักตร์เป็นนักขาย
ทุกนิยายค่านิยมผูกปมซ่อน
ที่เตลิดตามตลาดตะลอนตะลอน
ทวนสังวรสังเวชตรองเหตุการณ์

หากขุดคุ้ยความอัปรีย์มาตีแผ่
อย่าให้แพร่พิษสู่ผู้เสพสาร
สร้างวุฒิภาวะวิจารณญาณ
ส่งเสริมด้าน ภูมิคุ้มกันทางปัญญา

เปลี่ยนจากผู้มอมเมาเป็นเสาหลัก
งานทุกวรรคทุกตอนสะท้อนค่า
สะท้อนคิดผ่านคำแทนตำรา
เติมศรัทธา,ความหวังให้สังคม

อย่างชนชั้นปัญญาชนมุ่งค้นคว้า
แทนหลับตาจนสนิทหลงติดหล่ม
แล้วปะทุออกมาแค่อารมณ์
ใครแค่นชมก็ปลื้มพาลลืมตัว

ทยอยการเคี่ยวกรำจิตสำนึก
เพื่อรู้สึกรู้(เดียง)สาว่าดี-ชั่ว
กล้าคิดใหม่ทำใหม่ไกลเมามัว
ไม่ขลาดกลัวเผชิญหน้าผู้อาธรรม

เสียงเพรียกของอุดมการณ์ประสานเสียง
ร่ำร้องเพียงเพื่อกลืนสะอื้นร่ำ
นำประชาเรียนรู้อย่างผู้นำ
วีรกรรมอีกย่างก้าวของชาวกวี

..๏ โศก คืนพระจันทร์เต็มดวง