อกเอ๋ยเคยชินหรือยังหนอ ทุกข์ท้อทับถมจ่มเพียงไหน บาดเจ็บทุกครั้ง ณ หัวใจ ระทมหมองไหม้..ใครยลยิน ? มองจันทร์ผ่านฟ้าอุราร้าว เกินเก็บความเศร้าเฝ้าถวิล คำกล่าวว่าภักดิ์...รักยุพิน กลับกลายลืมสิ้นหมดเยื่อไย ผ่านวันเดือนปีลาลับล่วง หมดรักหมดห่วงฤๅไฉน ? จึงต้องพลัดพรากจากกันไป ตัดขาดสายใยที่ให้กัน วสันต์สวาทบาดใจนัก ความรักก็เป็นเช่นดั่งฝัน อยากหยุดฟ้าฝนบ่นรำพัน สาปส่งเหมันต์อย่าผันกราย