9 กุมภาพันธ์ 2547 16:56 น.
อัลมิตรา
ฉันเป็นเพียงนกขมิ้นบินลงใต้
ฝ่าเภพภัยทุกข์ร้อนบั่นทอนทั่ว
ดั่งเพลิงสุมถาโถมโหมน่ากลัว
ใจระรัวห่วงบินหลา..นกป่าไพร
ป่านฉะนี้เพื่อนข้าคงจมทุกข์
มิสนุกสนานเหมือนเมื่อวานได้
เทือกบรรทัดสูงเสียดฟ้าล้าหัวใจ
เจ้านกไพรดับดิ้นสิ้นชีวา
พรานใจร้ายหมายจ้องปองชีวิต
สิ่งถูกผิดรู้ไหม..ใช่เข่นฆ่า
เราเพียงนกอยู่ดงไพรใช่พารา
ไยจึงมาฆ่ากันฉันอยากรู้
บินหลาครวญสะท้อนย้อนก้องเขา
ขมิ้นเศร้าช่วยอย่างไรให้อดสู
เหล่าพรานไพรใจร้ายหมายพันตู
เกินต่อสู้ปกปักษ์รักษ์ไพรวัลย์
เราเป็นเพียงขมิ้นจ้อยแรงน้อยนิด
ไม่มีฤทธิ์ต่อต้านการร้ายนั่น
เท่าที่ทำได้แต่เพียงเยี่ยงทุกวัน
คือรังสรรค์ให้บินหลา..กล้าแกร่งเดิม
กางปีกบินเถิดหนา..บินหลาเอ๋ย
อย่าละเลยศรัทธามาส่งเสริม
หากไร้เรี่ยวแรงผกผินบินต่อเติม
โปรดจงเริ่ม..อย่าท้อรอวันตาย
สองปีกบินอาจล้าเกินข้ามเขา
ยืมปีกเราเพื่อแสดงแกร่งความหมาย
หากใจหวาดหวั่นวิตกอกเดียวดาย
ก็จะคล้ายเคียงข้างมิห่างกัน
แม้นสัญชาติหลากหลายคล้ายจำแนก
ดูผิดแผกวกวนหนทางฝัน
นกขมิ้น - บินหลามาต่างพันธุ์
ขอให้มั่นเรายืนยงพงศ์เผ่าเดียว
8 กุมภาพันธ์ 2547 01:07 น.
อัลมิตรา
...๏ เห็นปากกาขยับร้องก้องกากา
ถูกแล้วว่ามันฟ้องร้องหาฝัน
เจ้ากิ้งก่าชะเง้อมาว่าทันควัน
มิสร้างสรรค์สมค่าไม่น่าชม
ขัดเขินนักหากเปล่งเสียงเพียงให้ทึ่ง
แม้นกบอึ่งฟังยังหลับปานทับถม
ทุกท่วงท่าเอื้อนเอ่ยเผยคารม
แทบเป็นลมตาลายได้ฟังกา
คงเป็นผลแห่งเสียงเพียงผิดเพี้ยน
หลงปรับเปลี่ยนสำเนียงเบี่ยงภาษา
ยึดอกตั้งเปล่งเสียงเยี่ยงก่อนมา
โอ้อนิจจาเสียงแหบแสบทรวงแท้
ทุกรูปแบบได้ยินมาน่าละห้อย
กิ้งก่าหงอยจิ้งจกหลับอีกกั๊บแก้
คงเหนื่อยหน่ายหลบตาเกินกว่าแล
เสียงกาแย่ร้องไป...ไพรอลเวง
โอ้เจ้ากาตัวเก่าจงเพลาก่อน
มีขั้นตอนฝึกเสียงสำเนียงเปล่ง
เลิกแหกปากร้องกากา...นึกว่าเพลง
ยังวังเวงอย่าเอื้อนคำยามริตติกาล
จงฟังเสียงนกน้อยต้อยตีวิด
แสนวิจิตรถ้อยเสนาะเพราะเสียงหวาน
ให้เพลิดเพลินน่าฟังดังกังสดาล
กิ้งก่าขาน...ทำได้ไหมไอ้กา ? ๚ะ๛
5 กุมภาพันธ์ 2547 23:09 น.
อัลมิตรา
..๏ ทุกชีวิตเลือกเกิดเองได้หรือ
ไยยึดถือชนชั้นขั้นศักดิ์ศรี
ก็ต่างเกิดร่วมโลกก็โชคดี
อวดบารมีกีดกั้นกันทำไม
สุดจะหยั่งและคะเนเล่ห์มนุษย์
ไม่สิ้นสุดลึกล้ำเกินคำไข
ร้อยชีวิตก็คิดร้อยจิตใจ
แล้วแต่ใครมุ่งดีมีศีลธรรม
แต่ทุกวันเหล่ามนุษย์ในโลกนี้
จะหาดีเท่าไหร่ใคร่วอนถาม
เห็นต่างคนต่างปองจ้องตะกราม
เอาแต่ความสุขสบายเข้าใส่ตัว
สร้างกันแต่กิเลสชั่วมั่วตัณหา
ไม่นำพาคุณธรรมมองข้ามหัว
แม้บาปบุญเพียงนิดไม่คิดกลัว
ขอเพียงตัวข้าสบายใครช่างมัน
สิ่งคือสัตว์มนุษย์ในยุคนี้
จากเคยดีกลับกลายเป็นร้ายนั่น
เพราะสภาพของสังคมที่ข่มกัน
จะสร้างสรรความดีกลัวมีภัย
อยู่กันอย่างอิจฉาริษยา
ใครจะมาเกินหน้าข้ามิได้
ชิงกันดีชิงกันเด่นดุจเล่นไฟ
ชีพดับไซร้ลงหลุม..กูกลุ้มแทน.. ๚ะ๛
5 กุมภาพันธ์ 2547 22:17 น.
อัลมิตรา
..๏ ดึกสงัดลมโบกใบไม้ไหว
เหงาฤทัยอ้างว้างวังเวงหวิว
แสงเดือนจับไม้ลู่ดูเป็นทิว
และลมพริ้วสะบัดผ่านสะท้านกาย
สรรพสิ่งส่งสำเนียงเสียงเสนาะ
เคยไพเราะสุขสันต์มาพลันหาย
เมื่อสิ้นนวลบ่วงรักปลักทลาย
เหมือนสิ้นใจลาโลกโศกระทม
ยามนี้เจ้าคงชื่นระรื่นสุข
เขาคงรุกโลมเล้าเจ้าก็สม
เขาคงกอดรัดเจ้าเคล้าภิรมย์
เขาคงชมคงชื่นระรื่นทรวง
เขาคงลูบจูบเจ้าเพียงเบาก่อน
แล้วลงนอนลูบไล้ไต่เนินหวง
ยามเขาชมเริงรื่นเจ้าชื่นทรวง
แต่เหมือนบ่วงทรมานประหารเรา
ไม่อยากคิดนิจจาจิตพาฝัน
มารำพัน..ใครประโลมโฉมเฉลา
ป่านฉะนี้คงชอกช้ำถูกทำเอา
โธ่ !..นวลเจ้าแหลกราญเพราะผ่านมือ
ไม่มีสิทธิ์นึกหวงแต่ห่วงเจ้า
อันความสาวเพียงหนึ่งควรพึงถือ
อย่าปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาลือ
เกินจักยื้อพรหมจรรย์..โปรดกั้นใจ ๚ะ๛
5 กุมภาพันธ์ 2547 08:45 น.
อัลมิตรา
..๏ ศิลป์ศาสตร์ควรแปดเปื้อน......อนาจาร ฤาพ่อ
ไยจึ่งคิดหักหาญ........................สิ่งล้ำ-
เลิศลักษณ์หากผสมผสาน............สกปรก
อาจย่ำยีเหยียบซ้ำ.......................ชาติชั้นงานศิลป์ ๚
..๏ เขียนรูปเขียนร่างแล้ว............ลืมตรอง
ศิลป์เปรอะศิลป์เปื้อนปอง-...........ปาดป้าย
ขีดขูดขีดข่มของ-.......................เคารพ
คงสื่อคงส่อคล้าย........................คับแค้นจริงเหวย ๚
..๏ หัวโขนอาจเปรียบด้วย............บรมครู
ชาวนาฏศิลป์เชิดชู......................ยิ่งแล้
ไยไม่คิดตรองดู..........................ก่อนสื่อ- ภาพนอ ?
อวดเด่นดังจริงแท้.......................แต่ไร้วิญญาณ- ศิลป์เอย ๚
..๏ ชีวิตแสนสั้นยิ่ง.....................ดังสัจ- จธรรมนา
หนึ่งภาพศิลป์เด่นชัด..................เช่นอ้าง
หากมวลจิตรกรอัจ-.....................ฉริยภาพ
มุ่งมั่นรังสรรค์สร้าง......................จักได้คำสรร- เสริญเอย ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1661
