24 กุมภาพันธ์ 2547 10:44 น.
อัลมิตรา
เมื่อเธอคิดตัดใจไปจากฉัน
ความผูกพันแปรกลับ..ลับสลาย
ก็จะไม่ทักท้วงห่วงเสียดาย
รักมาคลายก็มิบ่น..ทนกล้ำกลืน
หักดิบรัก..ริบหรี่ที่ปลายฟ้า
หักใจลา..ระทมสุดข่มฝืน
หักสวาท..นาฏน้องมิปองคืน
หักอาลัย..กลั้นสะอื้นรื้นน้ำตา
แม้โดดเดี่ยวเดียวดายใต้โลกกว้าง
แลเคว้งคว้างลำพังอย่างไร้ค่า
ขาดคนรักภักดีที่เคยมา
ยังดีกว่าจำยอมความตรอมใจ
ขอตัดสายใยสวาทขาดครานี้
ก่อนลุกลามเกินที่จะตัดไหว
หักดิบรัก..อาจปวดร้าวรวดใจ
ดีกว่าต้องร่ำไห้..ไปชั่วกัลป์
18 กุมภาพันธ์ 2547 23:08 น.
อัลมิตรา
..๏ แนวรวงข้าวลู่เรียงเพียงลมผ่าน
แว่วกังวานผ่านต้นอันโอนอ่อน
เสียงหวีดหวิวพลิ้วเอนเห็นโยกคลอน
ยามลมย้อนหยอกเย้าต้นข้าวงาม
ดอกหญ้าปลิวลิ่วลอยคล้อยจากต้น
เหมือนหลุดพ้นพันธนาการอันเกรงขาม
ฟุ้งกระจายทั่วนาท่องฟ้าคราม
ระเริงตามความแรงแห่งสายลม
ใบเสียดสีมีเสียงเยี่ยงเพลงกล่อม
ดั่งถ้อยถนอมหัวใจให้สุขสม
ลำต้นลู่ลีลาน่าชื่นชม
ล่อล้อลมดุจระบำตามทำนอง
มวลนกน้อยขับขานผสานเสียง
ด้วยสำเนียงสูงต่ำยามกู่ก้อง
แล้วบินโฉบเฉี่ยวมาช่างน่ามอง
พร่ำเพรียกร้องพร้อมเพรียงบินเลี่ยงมา
ดวงตะวันลับหาย ณ ปลายทุ่ง
ต่างหมายมุ่งกลับรังยังเคหา
แล้วแยกย้ายจากฝูงมุ่งนิทรา
บ้างร่อนหาแมกไม้ใคร่พักพิง
ที่โดดเดี่ยวไร้คู่ดูหงอยเหงา
บ้างสั่นเทาอ้างว้างยืนจับกิ่ง
ที่มีคู่เคียงกันพลันแอบอิง
ซุกปีกนิ่งเอ่ยเอื้อนเหมือนเจรจา
เสียงจิ้งหรีดเรไรทักทายทั่ว
ยามคืนสลัวคงสนุกสุขดังว่า
จึงออกจากถิ่นที่ลี้กายา
แล้วต่างมากล่อมทุ่งจรุงใจ
สอดแทรกด้วยเสียงอึ่งซึ่งแหบพร่า
กบเขียดนาต่างประสานกันขวักไขว่
ดั่งดุริยางค์แสนเสนาะเพราะพริ้งใจ
มากล่อมให้สุขสมข่มกังวล
เห็นเดือนดาวพราวพร่างงดงามยิ่ง
จรัสจริงเจิดจ้าเวหาหน
แต่งแต้มให้นภาเพริศเลิศล้ำจน-
จิตสับสนเมียงหมายด้วยใฝ่ปอง
ดาวกระพริบระยิบระยับจับใจนัก
แจ้งประจักษ์เปล่งประกายไปทั้งผอง
อวดรัศมีแข่งจันทร์อันน่ามอง
แสนผุดผ่องพรรณรายในราตรี
มากมวลหมู่หิ่งห้อยพลอยเปล่งแสง
ต่างสำแดงเด่นพิลาสอวดราศี
คงหมายข่มดารานิศามณี*
ด้วยแสงมีในตนจนน่าชม
สายลมเย็นต้องกายคลายอ่อนล้า
อีกทุ่งนาดลใจให้สุขสม
แล้วเดินเลี่ยงกลับเรือนเหมือนอภิรมย์
ช่างสุขสมเยือนทุ่งนาคราเมื่อเย็น ๚ะ๛
17 กุมภาพันธ์ 2547 16:35 น.
อัลมิตรา
๏ ณ อีกฟากแผ่นดินถิ่นขัดแย้ง
บังเกิดแจ้งสัจจธรรมอันล้ำค่า
ฝันที่วาดช่างงดงามตามอุรา
ไร้ศักดินาชนชั้นกีดขั้นขวาง
ไร้ศาสตราอาวุธยุทธประหาร
ไร้คนพาลข่มขู่ดูถากถาง
ไร้ศัตรูคู่แค้นแม้นอำพราง
ไร้หนทางต่างประเด็นเช่นแตกกอ
มีแต่พี่และน้องครองสุขสม
น่าชื่นชมชื่นใจกระไรหนอ
อันความรักปกปักษ์ภักดิ์เคลียคลอ
ใจเกิดก่อสนุกสนานสราญฤดี
แลญาติมิตรร่วมเผ่าพงศ์พันธุ์มนุษย์
แสนพิสุทธิ์ล้ำเลิศบรรเจิดศรี
ร่วมปรองดองรักใคร่ไม่ราวี
จวบโลกนี้ดับสลายไปกับกาล
แม้นแดนดินถิ่นนั้นฉันไม่พบ
ยากประสบเพราะไกลห่างทางขนาน
หากพวกเราร่วมใจในตำนาน
ฝันที่หวานคงมิยาก..หากเป็นไป..๚ะ๛
17 กุมภาพันธ์ 2547 11:04 น.
อัลมิตรา
๏ เผชิญโลกด้านหนึ่งซึ่งโหดร้าย
คนมากมายล้วนเบียดเกียรติ์ศักด์ข้าฯ
มิคำนึงอดีตย้อนเมื่อก่อนมา
เคยศรัทธาเยี่ยงสหายกลายชิงชัง ..
ข้าฯเพียงผู้พเนจรสัญจรผ่าน
ไยระรานข่มเหงเบ่งกระทั่ง -
แค่ความคิดผิดแผกแยกประทัง
ท่านก็หวังฟาดฟันให้บรรลัย
การที่ต่างความเห็นเป็นผิดหรือ
แล้วท่านถือตัวบทกฏจากไหน
จึงตัดสินหมิ่นหยามช่างย่ามใจ
รังแกได้พวกมากลากพากัน
อันนักเลงมิเกรงกลัวภัยดอก
ยืดอกบอกด้วยใจมิไหวหวั่น
หนึ่งต่อหนึ่งซึ่งหน้ามาท้าฟัน
ดีกว่าหันหลังเห่า..มิเข้าที
หากมนุษย์ล้วนจิตคิดเช่นท่าน
จะรังสรรค์โลกงามตามควรที่
คงต้องใช้ระยะนานผลาญหมื่นปี
เผื่อจะดีเท่าหนวดอวดเต่านา
ฤๅอาจโกฏิปีแสงแย้งส่องผ่าน
จบจักรวาลที่สนองมองเห็นค่า
อาจจะยังมิซาบซึ้งตรึงวิญญาณ์
เพราะบอดบ้ามิรู้ความชอบธรรมจริง ๚ะ๛
17 กุมภาพันธ์ 2547 09:26 น.
อัลมิตรา
...ฉันเดินทางมาจากแดนไกล
...ฝ่าความระอุร้อนแห่งอุทัย ย่างเท้าสู่ต่างถิ่น
...พบเห็นบ้านเรือน มีกระบอกไม้ไผ่แขวนอยู่ริมรั้ว
...กระหายน้ำเสียจน ตาพร่ามัว คิดว่ามีหยดน้ำอยู่ภายใน
...เสียดาย .. เสียดาย .. กระบอกไม้ไผ่ไม่มีน้ำ
...ท่ามถนนที่เวิ้งว้างยิ่ง
...แปลกจริง .. แปลกจริง .. ไร้ผู้คน
...แหงนมองบนฟากฟ้าไกล
...อยากจะถามไถ่ กับใครก็ได้สักหน
...ณ ที่ฉายฉานยามราตรีส่องสกล
...สับสน .. สับสน .. ค้นเท่าไรไม่เห็นจันทร์
...บันทึกส่วนตัวคือสมุดเล่มขาว
...สั่งสมเรื่องราวต่างๆที่ควรค่าแก่ความทรงจำ
...วันนี้เปิดอ่านช้าๆ ด้วยใจที่บอบช้ำ
...ตัวอักษรบทสื่อนำ ลำนำบางบท.. มันสูญหาย
...เหลือเพียงกระดาษว่างเปล่า
...และตัวเราที่เดียวดาย
...อารมณ์พรั่งพรู สิ่งที่รับรู้คิดหวล
...มิควร .. มิควร.. ล้วนไม่มีจริง ...
...อ่างดินใบโต ที่ชานบ้าน
...ปลาหางนกยูงสีสวยๆว่ายไปมา
...ดอกบัวงามกำลังงามสล้าง
...อ่างดินยังอยู่ที่เดิม
...แต่ว่าไม่ปลา ไม่มีบัว ไม่มีกระทั่งน้ำ
...บรรจุเพียงมวลอากาศ ที่เหือดร้อน
...ความผ่อนคลาย หดหายไป เหลือเพียงสิ่งที่แห้งแล้งยิ่งกว่า
...อารมณ์ .. อารมณ์ .. ขมขื่นหนอ...
...สรรพสำเนียงที่เคยยินอยู่รอบข้าง
...บางสิ่งบางอย่างเปลี่ยนไป
...เหลือเพียงลมอู้..ใบไม้ระบัดไหว
...กิ่งก้านเฉกเช่นเริงระบำสนุกสนานกวัดไกว
...กลบเสียงร่ำไห้ ..ของผู้ที่ถูกทอดทิ้งไว้ ณ เบื้องหลัง
...ลำพัง .. ลำพัง .. อย่างอาดูร
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1791
