18 มีนาคม 2547 00:11 น.
อัลมิตรา
..๏ ทิวแถวแนวยอดหญ้า.............พลิ้วไปมาคราลมแรง
โอนกิ่งอิงก้านแซง.......................ระหว่างช่อแห่งใบเรียว
หวิวไหวไร้แรงต้าน....................ลมแผ่วผ่านเพียงครู่เดียว
โยกย้ายไม่ยึดเหนี่ยว..................ปล้องเปล่าเปลี่ยวก็ลู่ตาม ๚
..๏ ดอกหญ้าคราปลิวไกล............สู่แดนใดใคร่ไถ่ถาม
เริงลมละลิ่วงาม............................สู่ฟ้าครามกระจายจร
จากต้นพ้นถิ่นทุ่ง.........................ลอยคละคลุ้งมุ่งแดนดอน
เหลือไว้แต่ต้นอ่อน.......................อีกกิ่งก้านต้านทานลม ๚
..๏ โยกย้ายใบกวัดแกว่ง...............ดั่งแสดงได้งามสม
ลดหลั่นครั้นต้องลม.....................ให้เชยชมด้วยชอบใจ
เอียดเสียดเบียดเบียนบ้าง............ใบไขว้ขวางยังแกว่งไกว
สดับเสียงเยี่ยงกล่อมใคร..............คงหลงใหลในบทเพลง ๚
..๏ แมงปอล้อดอกหญ้า.................บินร่อนมาพาครื้นเครง
โฉบเฉี่ยวเลาะเลี้ยวเร่ง-.................กระฉับกระเฉงระเริงเรียง
หลากลักษณ์มากสีสรร..................บินเคียงกันลอยคู่เคียง
ปีกบางยังบินเฉียง........................เคว้งคว้างเลี่ยงเยี่ยงเพลิดเพลิน ๚
..๏ ลมแผ่วยังเพรียกผ่าน...............แสนสำราญนั้นเหลือเกิน
ความงามยามกาพย์เกริ่น...............คงไม่เกินกว่าความจริง
ปล่อยใจให้ลอยล่อง......................แสนผุดผ่องสุดอ้างอิง
ความงามล้ำทุกสิ่ง..........................รื่นรมย์ยิ่งยากลืมเลือน ๚ะ๛
14 มีนาคม 2547 17:20 น.
อัลมิตรา
..๏ ขอบคุณที่มีใจให้ได้พบ
เพราะก่อนจบเรื่องราวเราเคยหวัง
ขอทำใจไว้หน่อยบนรอยชัง
อาจเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เจอ
ใต้แสงเทียนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเก่า
ระหว่างเราเปลี่ยนไปได้เสมอ
คงไม่มีค่าดีพอต่อใจเธอ
ถึงได้เหม่อมองออกนอกสายตา
ช่อดอกไม้รับไว้จากใจนี้
แทนไมตรีสัมพันธ์หมั่นรักษา
ยิ่งใจหายได้รู้อยู่เพื่อลา
ขอมองหน้าเธอไว้อีกไม่นาน
คงคล้ายนะละครใกล้ตอนจบ
เมื่อเล่นครบแล้วจะอวสาน
ถึงฉันเพรียกเรียกร้องไม่ต้องการ
แต่คงต้านเอาไว้ไม่ได้เลย
หมดเวลานาทีที่เรียกร้อง
ทุกอย่างต้องเปลี่ยนไปใช่อยู่เฉย
ฉันยอมรับกับผลคนคุ้นเคย
ถึงอยากเอ่ยเรื่องเราฉันเข้าใจ
เก็บเรื่องราวคราวนี้ที่มีค่า
ก่อนอำลากอดฉันนั้นได้ไหม
ขอเพียงชิดนิดหนึ่งถึงค่อยไป
กอดฉันไว้อีกสักหน..คนคุ้นเคย ๚ะ๛
14 มีนาคม 2547 17:16 น.
อัลมิตรา
..๏ นิยายรักแรกเจอเธอกับฉัน
ร่วมแต้มฝันสายใยให้สุขสม
ทุกคืนวันผ่านไปใจรื่นรมย์
เราเพาะบ่มนิยามความสัมพันธ์
เวลาผ่านเนิ่นนานความหวานสิ้น
เธอโบยบินห่างไกลจากใจฉัน
ด้วยเหตุฐานชีวิตแปลกผิดกัน
จึงสิ้นฝันรักสลายแทบวายชนม์
วันสุดท้ายที่เราสองร่วมครองฝัน
ขอพบกันเพื่อน้อมรับความสับสน
ทั้งที่แผลมากเกินเยินกมล
ยังกล่าวด้นขอรักเธอเสมอไป
ใต้แสงเทียนตรงนี้ ณ.ที่เก่า
ก่อนนั้นเราพลอดคำย้ำสดใส
เคยพิลาสหมายครองรวมสองใจ
แต่นี้ไป..ขาดเธอเพ้อเดียวดาย
มองน้ำตาเทียนหยดเหมือนหมดค่า
ในสายตายังถวิลแม้นสิ้นหมาย
เงาเทียนทาบหมดชื่นสะอื้นกาย
แม้อยู่ใกล้ยังยากคว้ามาเชยชม
ช่อดอกไม้ยื่นส่งที่ตรงหน้า
พร้อมคำว่าโชคดีมีสุขสม
รอยยิ้มรับกลับเฝื่อนเหมือนมีดคม
บรรจงจมฝั่งรอยคอยย้ำเตือน
คงจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้ส่ง
ยากจะปลง..เอ่ยคำลาน้ำตาเปื้อน
ขอให้เก็บค่ำสุดท้ายอย่าหมายเลือน
เพื่อย้ำเตือนรักย้อนก่อนจากกัน
ฉันจะเก็บทุกอย่างไว้ในชีวิต
ขอลิขิตบทกลอนตอนที่ฝัน
เป็นบทเรียนกำลังใจในทุกวัน
เผื่อฝ่าฟัน..หากชีวิตยังคิดเดิน ๚ะ๛
ผู้ชายที่ไปหลงรักผู้หญิงคนหนึ่งแล้วความพยายามก็ทำให้เรารักกัน
แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด อาจเป็นเพราะความไม่เข้าใจในกันและกัน
หรือว่าชายคนที่เธอรักอยู่อาจดีไม่พอสำหรับเธอเค้าเลยต้องแยกทางกัน
แล้วผู้ชายที่น่าสงสารก็ต้องเคารพในตัดสินใจของฝ่ายหญิง
แต่ก่อนที่พวกเค้าจะแยกไปมีหนทางชีวิตของตัวเองเค้าได้ขอให้หญิงคนที่เค้ารัก
ได้ร่วมโต๊ะใต้แสงเทียนในร้านอาหารเมื่อครั้งที่ยังหวานชื่น
ได้มอบดอกไม้และไปส่งหน้าบ้านเพื่อเก็บวันเวลาที่แสนดีนี้ใว้ในความทรงจำ
เพื่อจะได้มีกำลังใจที่จะเดินต่อไปได้ในวันพรุ่งนี้...........
11 มีนาคม 2547 17:48 น.
อัลมิตรา
..๏ หงส์เอยเจ้าอ่อนล้า...........ฤๅไฉน
จึงร่อนลงพงไพร................ภาคพื้น
คงเผลอจิตหลงใหล...............แดนป่า
เยือนถิ่นดินชุ่มชื้น.................ดั่งให้ยลโฉม ๚
..๏ อึดอัดอันเนื่องด้วย...........อนิฏฐา- รมณ์*ฤๅ
จึงจากภพเคหา.....................เพริศแพร้ว
ฤๅจิตคิดปรารถนา................แดนสงบ
เห็นป่าดั่งเมืองแก้ว...............หลบร้อนนอนดิน ๚
..๏ หงส์เอยหากอ่อนล้า.........โรยแรง
ขออย่าได้หวาดระแวง............เล่ห์ร้าย
จงซุกปีกออมแรง..................พักผ่อน
วันพรุ่งจึงแยกย้าย.................สู่ฟ้าดังเดิม ๚
..๏ ปราศแสงแห่งคบใต้.........ประทีปงาม
มีแต่เดือนดาววาม................กระจ่างฟ้า
ไร้เสียงดุริยางค์นิยาม...........เพลงเสนาะ
มีหริ่งเรไรร้า*.......................กล่อมให้คลายเหงา ๚
..๏ เผือกมันผลไม้ป่า............มากมี
หวังเพื่อความดุษฎี................แห่งเจ้า
หงส์ฟ้าเพริศโสภี..................คงสุข- เกษมนา
ปรารถนาดีจึงเฝ้า.................ชุบเลี้ยงดูแล ๚
..๏ ยามเมื่อสุริเยศเยื้อง.........เยือนมหรรณพ์
กวีที่เคยปลอบขวัญ...............กล่อมใกล้
มวลพฤกษ์มากสรพัน............เลือนจาก หทัยแฮ
ผลหมากหลากลูกไม้.............หมดสิ้นโอชา ๚
..๏ สำเนียงเสียงแห่งเจ้า.........หงส์งาม
เคยพร่ำเพรียกไถ่ถาม.............หยอกเย้า
กาลผันผ่านย่ำยาม..................ยังแว่ว- หวานนอ
ฤๅแค่ความโศกเศร้า................หลอกให้ละเมอหา ๚
..๏ หงส์เอยเคยอยู่ฟ้า.............เมืองแมน
เลยหน่ายพฤกษ์พรมแดน.......เยี่ยงนี้
ฤๅดูหมิ่นถิ่นแคลน.................สกุลต่ำ
มากเรี่ยวแรงจึ่งลี้...................หลีกเร้นโดยพลัน ๚
..๏ ยามจากหากฝากถ้อย.........คำลา- หนึ่งเอย
คงมิคร่ำครวญพา.....................อกไข้
เพียงคำกล่าวสนทนา..............ยากยิ่ง แลฤา
บินผ่านยังเมินได้....................บ่ายหน้าเบือนหนี ๚
..๏ ผิดแผกแตกต่างชั้น-.........สกุลพงศ์
กามิควรคู่หงส์.......................แน่แท้
เพียงจิตคิดลุ่มหลง................จักหม่น- หมองเฮย
กาคู่กาควรแล้........................อย่าได้หมายหงส์ ๚ะ๛
9 มีนาคม 2547 16:31 น.
อัลมิตรา
..๏ เปลี่ยนรูปแปลงลักษณ์ล้วน......หลากหลาย
คิดข่มใคร่ขู่ขาย..........................เขตแคว้น
มั่นซุกมุ่งซ่อนหมาย....................เขมือบหมก - เม็ดเฮย
ทรัพย์มั่งสินมีแม้น......................ละโมภเม้มหมดเมือง ๚
..๏ วัวควายใครใคร่ค้า.................มาเสนอ
ฉ้อรัฐยามจิตเผลอ......................อย่าคล้าย
น้ำ-ไฟรวบปรนเปรอ...................โยมญาติ แบ่งนา
ฮุบทรัพย์ประชาย้าย....................ยักเยื้องเข้ากระเป๋า ๚
..๏ ลมเพลมพัดเพี้ยง...................กลิ่นโชย
ลมว่าวชักใยโกย.........................สู่แม้ว
ลมร้อนอาจผ่อนโดย....................โคลงรุ่ม กระฉ่อนฤๅ
ลมเครียดห่อนสงบแคล้ว............. ชะล้างฝนสมัย ๚
..๏ จำแลงรูปลักษณ์ล้ำ.................อวดตา
ไฉนสักแต่รจนา.........................ดุจงิ้ว
หน้าม่านจัดฉากมา.....................แสดงบท
ละครเล่นพลิกลิ้นพริ้ว..................แต่งแต้มเติมสี ๚ะ๛
หน้าส่วนตัว
2148
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
