21 กรกฎาคม 2549 14:45 น.
อัลมิตรา
..๏ ขอถักถ้อยร้อยคำลำนำเศร้า
ใต้เงื้อมเงาของภูผาและป่าฝน
ยามหัวใจร้าวรานเกินทานทน
ปราศผู้คนคอยปลอบมอบไมตรี
คงเสมือนดอกไม้ท่ามไพรกว้าง
เราเคว้งคว้างยิ่งนักไร้ศักดิ์ศรี
ค่าของเราเขาเห็นเช่นธุลี
คุณความดีทังหมดถูกปลดพลัน
โอ้อนาถดอกไม้ในไพรสณฑ์
เจ้าร่วงหล่นถมพูนสิ้นสูญขวัญ
น้ำฟ้าหลากท่วมท้นคนรำพัน
ส่วนน้ำตาเรานั้นกักกั้นไป
ดอกไม้เอยดอกไม้ใต้เงาผา
รอเวลาปรากฏความสดใส
แต่เราสิชอกช้ำยากทำใจ
แม้นเนิ่นนานเพียงใดคงไม่เลือน ๚ะ๛
17 กรกฎาคม 2549 22:28 น.
อัลมิตรา
..๏ ได้ยินเสียงแงแง.. โอ๊ย ! แย่แล้ว
คนเป็นแม่ใจแป้วรีบแน่วหา
หัวเจ้าแฟรงค์โขกโต๊ะแม่โปะยา
บอกลูกจ๋าเงียบไว้ร้องไม่ดี
ทั้งอุ้มปลอบหลอกล่อชวนล้อเล่น
โทษโต๊ะเวรเหตุไฉนจึงไม่หนี
เจ้าแฟรงค์น้อยยิ่งร้องปานฆ้องตี
ดุจเจ็บนี้สาหัสอยากซัดคืน
โถ ! ..แฟรงค์เจ็บตรงไหนให้บอกแม่
โถ ! ..แฟรงค์แย่หัวระบมคงขมขื่น
โถ ! ..แฟรงค์เกาะไม่ถนัดเพราะหัดยืน
โถ ! ..แฟรงค์น้อยหล่นครืนขาลื่นล้ม
เดซิเบลแฟรงค์นี้สามสี่บ้าน
เสียงประมาณประหนึ่งว่าฟ้าถล่ม
แม่ครุ่นคิดหวังคลายหายระงม
ญาติบ่นขรมตะโกนแข่งแฟรงค์วุ่นวาย
เพราะอยากให้แฟรงค์น้อยกลอยใจแม่
หยุดงอแงหยุดพร่ำทำเสียหาย
จนกระทั่งยายยุหลอกอุบาย
เผื่อแฟรงค์หายโกรธาอุราเย็น
ยายกระซิบบอกแม่ก็แค่นี้
ปล่อยแฟรงค์ตีโต๊ะคืนระรื่นเห็น
จะเจ็บมือแค่ไหนมิใช่ประเด็น
อย่าไปเน้นเรื่องเล็กกับเด็กน้อย ๚ะ๛
15 กรกฎาคม 2549 00:05 น.
อัลมิตรา
..๏ พร่างแพรวแนวฟากฟ้า.........แสนตรึงตราต้องติดตาม
อัศจรรย์ความงดงาม.................เรียงรายตามล้ำเลอสรวง
สูงเด่นเป็นทิวแถว.....................พราวเพริศแพร้วแนวเด่นดวง
ปรากฏความโชติช่วง.................เฉิดฉายหล้าห้วงมหรรณพ์ ฯ
..๏ หลากรูปแลหลายลักษณ์...... แจ้งประจักษ์โสภาพรรณ
พร่างระยิบพริบครบครัน............หลากสีสันซึ่งพรรณราย
ครั้นพุ่งมุ่งสู่ฟ้า..........................จวบเจิดจ้าจนฉานฉาย
สุขสันต์มิเสื่อมคลาย..................ยังมั่นหมายได้ชื่นชม ฯ
..๏ แสงสีที่งามล้ำ.......................ยิ่งจดจำนำรื่นรมย์
เสียงก้องกังวานขรม..................นภาพรหมยิ่งโสภี
แตกกระจายรูปหลายหลาก........งดงามมากโอ้พลุสี
อัศจรรย์บรรดามี........................ให้สุนทรีทั้งปรีดา ฯ
..๏ สวยแสงแต่งแต้มสรวง...........แสนโชติช่วงดั่งดารา
ยิ่งประจักษ์ลักขณา.....................ชั่วพริบตาดับทันใด
ทดแทนเป็นทิวแถว.....................ความเพริศแพร้วงามเหลือใจ
พราวระยิบพริบพิไล....................อีกเมื่อใดจักได้ชม ๚ะ๛
11 กรกฎาคม 2549 23:24 น.
อัลมิตรา
..๏ เห็นจันทร์ลอยอ้อยอิ่งเหนือกิ่งสน
ลมเบื้องบนพัดเอื่อยเฉื่อยเฉื่อยฉิว
ใบไม้แห้งพลัดต้นร่วงหล่นปลิว
ลอยละลิ่วตรงหน้าพาใจรวน
กระทบถ้อยบางใครให้ครุ่นคิด
โอ้..ดวงจิตเรานั้นสุดผันผวน
จันทร์เจ้าเอยงามแท้กลับแปรปรวน
ดั่งอกเรากำสรวลยากครวญคำ
รำพันพจน์ฝากจันทร์เรานั้นท้อ
ชะตาหนอฤๅดลใจในสรรพส่ำ
คืนที่จันทร์แจ่มจ้าฝนพร่าพรำ
ผู้หนึ่งช้ำลำเค็ญทุกข์เข็ญใจ
จันทร์ช่วยเสกฝนรดจนหมดฟ้า
เพื่อชะล้างน้ำตาพาสดใส
จวบฝนซาฟ้าสางสว่างอำไพ
ความโศกเศร้าจะสูญไปโดยไม่คืน ๚ะ๛
3 กรกฎาคม 2549 10:08 น.
อัลมิตรา
..๏ ด้วยรอยยิ้ม-หัวใจ-อันใสซื่อ
กับสองมือสองเท้าชาวอีสาน
บนแผ่นดินแล้งร้าวมายาวนาน
ทุกนาหว่านนาดำมีน้ำใจ
ทุ่งนาแล้งหัวใจไม่เคยแล้ง
อุ่นรับแสงตะวันทุกวันใหม่
สอนลูกหลานทุกคำจงจำไว้
บุญคุณใดเปรียบแม้นคุณแผ่นดิน
ธารชีวิตพันธะในกระแส
อาจปรับแปรเปลี่ยนอยู่มิรู้สิ้น
ขอเพียงแต่แค่พออยู่พอกิน
มีน้ำใจไหลรินเพื่อแบ่งปัน
อนาคตสดใสซื้อไม่ได้
หากคนไทยมัวแย่งคิดแข่งขัน
ถ้ายิ่งแล้งน้ำใจไปนานวัน
นายิ่งแล้งเช่นนั้นอันตราย
มองรอยยิ้มเห็นหัวใจอันใสซื่อ
มองแววตาพาสื่อเห็นความหมาย
ข้าวเมล็ดน้อยลำบากอีกมากมาย
รอน้ำใจงอกกลายเป็นกล้างาม
แผ่นดินไทยแผ่นดินทองของเรานี้
ทุกถิ่นที่ล้วนถือคือสยาม
มีชีวิตมีน้ำใจใต้ฟ้าคราม
ข้าวล้นหลามเต็มยุ้งท่วมทุ่งทอง ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
1235
