25 กุมภาพันธ์ 2550 12:16 น.
อัลมิตรา
๏ โอ้ !!..เนื้อหนังมังสาที่ข้าเห็น
ส่งกลิ่นเหม็นคลุกเคล้าหนอนเน่าแน่
หากเชือดเนื้อถือเจ้าเอาออกแบ
อาจได้แค่แปดกระด้งคงเท่านั้น
ฤๅ คุณค่าเพศแม่มีแค่นี้
ชั่วโลกีย์วิสัยใจกระสัน
เอากระโหลกโขกกะลาแล้วว่ากัน
ข้างในนั้นมองให้ดีมีสิ่งใด
ศิลปหรือราคะจริตร่าน
สารพางค์นงคราญสะท้านไหว
ระริกรี้ร้อนเริงแรงอาบแสงไฟ
ช่างกระไรตื้นเขินเกินท้วงทัก
สุดจะเชื่อเนื้อตัวหัวจรดเท้า
เพียงซากเน่าที่เห็นเช่นประจักษ์
อย่าหลงปลื้มลืมตัวเมามัวนัก
เจ้าหมดสิ้นศรีศักดิ์ไม่รักดี
ความโด่งดังสมใจเจ้าได้แน่
มากคนแห่รุมทึ้งอย่างอึงมี่
ให้เจ้าขายเรือนร่างกลางโลกีย์
เมื่อศักดิ์ศรีเพศแม่มีแค่นั้น
เชอะ !! โป๊เถอะ เปลือยเถิด เปิดให้หมด
เนื้อยังสดเชือดเถือทำเนื้อสวรรค์
อก ก้น เอว สะโพก น่อง ของสำคัญ
ตาเป็นมันแล้วเพศพ่อรอคิวโทรม ๚ะ๛
23 กุมภาพันธ์ 2550 17:35 น.
อัลมิตรา
๏ หนึ่งชีวิตแตกต่างบนทางแยก
อาจผิดแผกจากใครใครในวิถี
ผิดเพียงครั้งถูกตัดสิน เลวสิ้นดี
ผลลัพธ์นี้ฤๅที่สุด ความยุติธรรม ?
จะมีไหมผู้เข้าใจในรู้สึก ?
รอยร้าวลึกหมองหม่นคนเหยียบย่ำ
ครอบครัวแตกสาแหรกขาดอนาถกรรม
เธออยู่อย่างชอกช้ำทนกล้ำกลืน
พ่อและแม่หย่าร้างแล้วห่างหาย
เหลือเพียงยายอดอยากลำบากฝืน
เธอทำงานรับจ้างกะกลางคืน
เคราะห์ร้ายถูกข่มขืนไอ้หื่นกาม
เธอเจียนตายกายแย่รอยแผลทั่ว
ไอ้สัตว์ชั่วมันคว้าไม้หน้าสาม
หวังทุบตีให้ตายคนใจทราม
พอดียามมาเห็นจึงเผ่นไป
ผ่านเวลาหลายเดือนเกือบเลือนราง
มีบางอย่างผู้คนบ่นสงสัย
หน้าท้องเธอนูนป่อง ท้องกับใคร ?
นินทากันยกใหญ่ใส่ไคล้เธอ
พ่อแม่ชั่วลูกก็ชั่วมั่วผู้ชาย
คนมุ่งร้ายวางกล้ามนำเสนอ
นังนั่นคงไม่แคล้วนางบำเรอ
บ้างเพ้อเจ้อกักขฬะเที่ยวประจาน
หัวใจเธอแตกสลายไปนานแล้ว
แม้ยังแว่วคำใครใคร่คิดผลาญ
เตือนตนเองรับให้ได้ไม่รำคาญ
อีกไม่นานสิ่งดีดีคงมีมา
หวังว่าไม่พบพานเหตุการณ์ย้อน
ทุกข์กัดกร่อนคือบทเรียนที่มีค่า
อยู่เพื่อลูกดิ้นรนบนชะตา
สู้จนกว่าเลือดทุกหยดหยุดรดริน
สามชีวิตเผชิญทุกข์โหมรุกซ้ำ
บนรอยกรรมรอยเกวียนเวียนมิสิ้น
ข้าวสารเคยกรอกหม้อไม่พอกิน
ลูกน้อยดิ้นร้องระงมหิวซมซาน
เธอจำต้องเข้าห้างอย่างตื่นกลัว
อกเต้นรัวยามใครเฉียดใกล้ผ่าน
นมกระป๋องหยิบเผื่อเพื่อเจือจาน
อีกอาหารซุกซ่อนก่อนหลบไป
เหตุในห้างทั้งหมดถูกจดจ้อง
ตำรวจคล้องกุญแจมือคนฮือใส่
คนประณามขี้ขโมยเหมือนโบยใจ
ผลที่ได้ต่างตัดสิน เลวสิ้นดี !!!.. ๚ะ๛
19 กุมภาพันธ์ 2550 11:14 น.
อัลมิตรา
..๏ ฉันมิอาจสนองใดได้ทุกสิ่ง
จงรับรู้ความจริงก่อนติงใส่
หากความรักของเธอแค่เผลอใจ
เอาคืนไปเถิดหนอพอกันที
เบื่อที่ต้องเอาใจสารพัน
อดทนและอดกลั้นทุกวันวี่
ในเมื่อเธอไม่ซึ้งซึ่งความดี
นับแต่นี้ทางใครก็ทางมัน
ฉันจะลืมสัญญาค่าลมแล้ง
คำเสแสร้งทั้งปวงหวงห่วงฉัน
เธอทำเพื่อบางอย่างหวังรางวัล
รัก แบบนั้นขอโทษหมดอารมณ์
ฉันหมดสิ้นเยื่อใยไม่ทบทวน
จะไม่หวนย้อนคืนให้ขื่นขม
รักแล้วต้องร้องไห้หัวใจตรม
ฤๅเหมาะสมกับนิยามของความรัก ๚ะ๛
15 กุมภาพันธ์ 2550 22:18 น.
อัลมิตรา
..๏ จิ น ต น า ก า ร มื ด ห ม ด ใ น บ ท เ ขี ย น
แ ม้ น พ า ก เ พี ย ร อ ย่ า ง ไ ร ก็ ไ ร้ ผ ล
ย า ม คิ ด ค้ น ส ร ร พ ศั พ ท์ ก็ อั บ จ น
ค ว า ม รู้ สึ ก สั บ ส น ท่ ว ม ท้ น ท วี
ฤ ๅ เ พ ร า ะ จิ ต ผ ก ผั น เ มื่ อ วั น ว า น
ส า ย ต า ผ่ า น ก ล อ น อื่ น ชื่ น สุ ข ขี
โ น่ น ก็ รั ก . . นี่ ก็ รั ก . . ป ร ะ จั ก ษ์ ว จี
เ ร า ก ลั บ เ จ็ บ ด ว ง ฤ ดี อ ย า ก ลี้ ไ ก ล
ช่ า ง แ ต ก ต่ า ง ยิ่ ง นั ก ห า ก เ ก ริ่ น ก ล่ า ว
เ ร า ร ว ด ร้ า ว ช้ำ ช อ ก เ กิ น บ อ ก ไ ด้
เ ห็ น ค น อื่ น เ ปี่ ย ม สุ ข ป ร า ศ ทุ ก ข์ ใ ด
แ ล้ ว ไ ฉ น ห น อ เ ร า แ ส น เ ศ ร้ า ต ร ม
หั ว ใ จ เ ร า สู ญ สิ้ น จิ น ต น า ก า ร
ค ง อี ก น า น พ ลิ ก ฟื้ น คื น เ ห ม า ะ ส ม
จำ อ ยู่ อ ย่ า ง ซั ง ก ะ ต า ย ไ ร้ อ า ร ม ณ์
ค ร า รั ก ล่ ม เ ร าห า ย ใ จ ไ ป วั น วั น ๚ะ๛
8 กุมภาพันธ์ 2550 19:49 น.
อัลมิตรา
..๏ หลากร้อยกรองปรากฏและบทเขียน
เราพากเพียรฝึกไปพอได้ผล
คิดสอดแทรกอุปไมยซ่อนนัยกล
ก็มิเคยอับจนกังวลใด
แต่ถึงคราวต้องพูดพิสูจน์ถ้อย
คำเพียงน้อยแสนเข็ญยากเค้นได้
ประหนึ่งน้ำท่วมปากลำบากใจ
ยอมเก็บไว้ชอกช้ำสู้กล้ำกลืน
รวดร้าวในอุราเกินกว่าบอก
เราจนตรอกจนใจให้ขมขื่น
แม้พยายามร่ายความ ณ ยามคืน
กลับสะอื้นกระทั่งเช้า..ที่เราเป็น
เมื่อปราศคำอธิบายในกำหนด
รักทั้งหมดจึงคล้ายเขาไม่เห็น
โอ้ !..ตัวเรา ไร้ค่า,ล้า,ลำเค็ญ
ขอหลบเร้นพร้อมโทษไม่โอดครวญ ๚ะ๛
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
2673
