8 กันยายน 2552 13:52 น.
อัลมิตรา
๏ สามปีก่อนย้อนเพลาชาวอาศรมฯ
ต่างรื่นรมย์กิจกรรมล้ำเลอผ่าน
แด่ผู้ซึ่งเพริศแพร้วแก้วครูกานท์
งานแต่งบ้านมหากวีศรีสุนทร
สุนทรภู่ ครูกวีศรีแห่งชาติ
ชีพมิอาจยืนยาวจากคราวก่อน
หากปรากฏยศเกียรติศักดิ์กำจร
นักเลงกลอนล้วนดำริมุทิตา
เราส่งเทียบเชิญชวนยังมวลเพื่อน
ร่วมซ่อมเรือนมหากวีกันดีกว่า
เพื่อสืบทอดตลอดไปให้ทัศนา
สานศิลป์สานคุณค่าเจตนากวี
สามปีก่อนย้อนไปให้ครุ่นคิด
ซ้ำดวงจิตแอบสงสัยในวิถี
บุรุษหนึ่งซึ่งประหม่าทึ่มท่าที
แถมไม่มีความกล้ามาทักทาย
เขาจึงเพี้ยนเขียนพ้อเพียงขอเห็น
สื่อประเด็นงดงามนัยความหมาย
รักซ่อนเร้นเรื่องราวลอบใกล้กาย
แต่ฝันสลายเสียก่อนจึงอ้อนครวญ
เขาโยนหินลิ้นลามเหมือนถามเรา
ยกเรื่องเก่าให้พินิจหวังจิตหวน
จะเชื่อได้หรือไม่ได้ในกระบวน
เราสงวนคนเดียวปราศเกี่ยวใคร ๚ะ๛
1 กันยายน 2552 07:54 น.
อัลมิตรา
๏ เขาบอกว่าน่าเบื่อเมื่อมาอ่าน
จากเบิกบานพาลล่มอารมณ์เสีย
กลอนห่วยแตกแต่งมั่วล้อผัวเมีย
มีแต่พวกชะเลียชื่นเชียร์กัน
เขาตำหนิติเตียนนักเขียนใหม่
ฝึกปรือไปปราศพัฒนาดูน่าขัน
พูดย้ำย้ำสำนวนแปลกดุจแดกดัน
อีกสารพันวินิจฉัยล้วนไม่ดี
เขาเล่นลิ้นลบหลู่คนดูระบบฯ
ไม่เจนจบวรรณกรรมต่ำศักดิ์ศรี
เขียนนานแล้วยังไร้ในแนวกวี
ชอบทะเลาะเพาะคดีบัดสีจัง
เขากล่าวถึงซึ่งสถานที่น่าอยู่
เคหาสน์หรูสวยดีรีโมทสั่ง
บ้านกลอนไทยไม้เก่าเน่าผุพัง
น้ำไฟยังขาดแคลนแสนยากจน
เขาคิดจะจัดประดับและปรับแต่ง
เวทีแสดงอวดฤทธิ์ประสิทธิ์ผล
บ้านกลอนไทยไม่อาจสามารถดล
เขาจึงก่นแกมเย้ยเปรยนัยนัย
แต่ก็แปลกประหลาดเกินคาดถึง
เพราะครั้งหนึ่งเขากล่าวเป็นข่าวใหญ่
เชอะ ! บ้านรวยแต่เขือเบื่อแวะไป
แล้วเขามาทำไม ?.. ฉันไม่รู้ ๚ะ๛
25 สิงหาคม 2552 16:51 น.
อัลมิตรา
๏ เหมือนมีเรื่องเคืองกันในวันก่อน
ทุกคำวอนหว่านไว้จึงไร้ผล
เมื่อบางใครไม่แคร์แม้บางคน
ฉันสับสนลำพังดั่งเดียวดาย
ในเมื่อเธอทำนิ่งอ้างจริงแท้
ไม่เหลียวแลไม่สนคนเสียหาย
ทุกอย่างจบสงบได้ใจสบาย
ฉันจักตายหรืออยู่ปราศรู้ราว
แล้วเหินห่างอย่างคนไม่เคยคบ
เธอเลี่ยงหลบหลีกเร้นประเด็นข่าว
ฉันสิเซ่อเพ้อถึงซึ่งบางคราว
ยอมปวดร้าวแม้ท้อยังรอคอย
อยากรู้แท้"แค่นิ่ง"หรือ"ทิ้งกัน"
โปรดบอกฉันให้ประจักษ์จิตสักหน่อย
อย่ากระทำทำนองไร้ร่องรอย
หรือต่างพลอยเงียบงันทั้งฉัน-เธอ ๚ะ๛
20 สิงหาคม 2552 11:31 น.
อัลมิตรา
๏ ถกปัญหาว่าบพิตรนั้นผิดไหม
เถียงกันไปก็เท่านั้นนะฉันว่า
คนที่ป่วนชวนทะเลาะเหมาะเวลา
เหลืองโดนด่าแดงก็ถูกล้อเลียน
อันการเมืองเรื่องราวสุดฉาวโฉ่
บางคนโม้มากจริงยิ่งคลื่นเหียน
ใครคนโกงโยงผลบนสังเวียน
อาจปรับเปลี่ยนพลิกผันร้อยพันกล
ทุกความเชื่อเมื่อใครได้ไตร่ตรอง
ต่างมุมมองย่อมกระจ่างว่าต่างผล
แสร้งเป็นเด็กเล็กได้ไหงชอบกล
เอ็ดอึงจนบรรยากาศประหลาดไป
ณ เวทีท่วงทำนองจ้องประยุทธ
ต่างฝ่ายขุดเค้นคำกระหน่ำใส่
มิแตกต่างจากสภาคราเทียบนัย
บ้านกลอนไทยกลายเป็นกลอนการเมือง
คิดเชียร์เหลืองเชียร์แดงหรือเชียร์เขียว
ทุกข้องเกี่ยวในประเด็นหากเป็นเรื่อง
อย่าสัปดนก่นโคตรเครียดโกรธเคือง
ปราศประเทืองปัญญาอย่าทำเลย
เปรียบกิ่งไผ่กอนี้มีศรีศักดิ์
กอใหญ่นักหักได้อย่างไรเหวย
ครั้นกิ่งเดียวหักได้คล้ายเสบย
ฤๅ ไม่เคย..รู้จัก "ความสามัคคี"
ยกน้ำชามาเสริฟพร้อมส่งสาส์น
เชิญสำราญจิบพลางแม้นต่างสี
เกมการเมืองเรื่องจริงอิงเท็จมี
ยากบ่งชี้ "ถูก - ผิด" อย่าคิดเดา
เศรษฐกิจติดขัดต่างชัดแจ้ง
โลกร้อนแล้งน้ำท่าน้อยกว่าเก่า
โรคระบาดแพร่สะพัดรุมรัดเรา
ใต้ยังเผายังระเบิดเกิดจราจล
อีกระบบการศึกษายังน่าห่วง
ปราศโชติช่วงเรียนไปยังไกลผล
ทั้ง GAT/PAT ข้อสอบก็ชอบกล
เยาวชนศูนย์คะแนนน่าแค้นใจ
พวกฉ้อราษฏร์บังหลวงห่วงเก้าอี้
คนเหล่านี้ล้วนมารยาและสาไถย
เหมือนจิ้งจกเปลี่ยนสีที่เป็นไป
แปลงตัวได้ทุกสภาพลอกคราบเร็ว
ต้องช่วยกันคนละไม้คนละมือ
อย่าซื่อบื้อเพลิดเพลินเดินดุ่มเหว
แม้นศัตรูยุแยงตะแบงเลว
อย่าล้มเหลวพร่ำเพรื่อหลงเชื่อมัน ๚ะ๛
๏ สุรีย์ย้ายคลายแสงอันแรงกล้า กลุ่มดาราเรียงรายในเวหน ให้เมียงมองผ่องพรรณพระจันทร์ดล เด่นพิมลมั่นฟ้าคราวราตรี แต้มเวหาคราดาวสกาวเกื้อ- กูลโลกเมื่อมีพลังแห่งรังสี สวยสมพร้อมย่อมสง่าทั้งธาตรี ตราบรุจีแจ้งฟ้าจึงลาไกล
มองเดือนเพ็ญเห็นพราวห้วงหาวนัก แจ้งประจักษ์เจิดจรัสสุทรรศน์ใกล้ หมายไขว่คว้ามาครองคงต้องใจ พริ้มพิไลหลงชมรื่นรมย์พลัน แสงเพ็ญเรื่อเอื้อฟ้าโสภายิ่ง บรรเจิดจริงแจ่มจ้าพนาสัณฑ์ ลอยลิบตามาให้ฝันใฝ่ครัน วิลาวัลย์หว่างน้ำดั่งคำชม
สายน้ำเย็นเห็นปลามาเป็นหมู่ ครองเคียงคู่เคล้าคลอออสุขสม เริงแสงจันทร์มั่นหมายคล้ายรื่นรมย์ บ้างสู่สมแซงส่ายว่ายแทรกมา คลื่นกระเพื่อมเหลื่อมล้ำลำน้ำใส กระเซ็นไหวหว่างคู่หมู่มัจฉา ช่างเพลิดเพลินเกินปรามความปรีดา จึ่งเริงร่าเรียงรายหมายชมจันทร์
สายลมล่องต้องกายสบายเสบย มองปลาเกยกำหนัดถวัดถวัน แล้วเดินเล่นเห็นเมฆเอนกอนันต์ ลอยปิดกั้นเกลื่อนหล้าประภาประไพ ฝนคงโปรยโดยที่กระวีกระวาด ขืนลีลาศโลเลเถลไถล อาจเปียกปอนนอนทีพิรี้พิไร ฝนตกใช่เช่นนิดกระปริดกระปรอย
สายฝนโปรยโดยกระหน่ำกระนั้นแน่ สายฝนแปรแลประสานประสมบ่อย สายฝนพรำย้ำเสนาะสนั่นดอย สายฝนปรอยค่อยขยับเขยื้อนไกล หอมกรุ่นดินกลิ่นจรุงเจริญจิต หอมกรุ่นติดจิตเสนอสนองได้ หอมกรุ่นเคลิ้มเริ่มสลึมสลือไป หอมกรุ่นใจไร้ระทดระทวยตรม ๚ะ๛
หน้าส่วนตัว
4350
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
