หน้าส่วนตัว
สุดสายธารผ่านไปใช่สิ้นสาย
ธารน้ำใจไม่เหือดหายหัวใจแม่
หลั่งประโลมรดใจในดวงแด
อาทรแท้แม้ไกลใกล้ไม่ต่างกัน
ผิลูกยามิมาแลเหล่แหล้
จะเหลียวแลหรืออย่างไรไม่เหหัน
ผิดหรือถูกอย่างไรไม่ว่ากัน
หวังลูกฉันดิบดีที่แม่รอ
จะเคารพหรือดูแคลนแค่นใจแม่
ซอมซ่อแท้แม่ใครกันฉันหลบหนี
แม่อิงแอบแนบหลบซบชีวี
เพื่อลูกศรีสมสง่ากล้าสังคม
กราบอนุโมทนาวาระนี้ ท่านมหากวีเอกอเนกศิลป์ ยี่สิบห้ามิถุนามายลยิน พร้อมถวิลน้อมบุญหนุนท่านนำ ขอกุศลผลดีทุกที่หล้า ปัดอุปสรรคนานาไม่กรายกล้ำ การศึกษาใดใดได้เลิศล้ำ กิจใดทำความสำเร็จเสร็จสิ้นเอย
1670
สนธยามาเยือนเตือนใจข้า
กล่าวอำลาคนไกลได้ขานถึง
ผ่านเข้าในชีวิตคิดคำนึง
เข้าไม่ถึงความเข้าใจจะให้กัน
ปรารถนาดีมีใจให้หนุนเกื้อ
ไม่หลงเหลือไมตรีที่ให้ฉัน
อาจล่วงเกินสิ่งใดให้รำคาญ
บอกกล่าวกันดีดีได้แต่ไม่นำพา
น้อยใจเหลือที่รักเธอกลับเก้อหนัก
เธอไม่จักเข้าใจให้แหนงหนี
ไม่เป็นไรหากว่าไม่ไยดี
ขอโทษทีผ่านไปให้แล้วกัน
เพียงไม่ผูกกรรมต่อก่อชาติหน้า
ลาแล้วหนาความระกำช้ำขื่นขม
เก็บหัวใจซุกแอบความระทม
คอยเพาะบ่มภูมิในใจรอวายวาง
เพาะต้นกล้าต้นน้อยที่คอยน้ำ
ประดอยค้ำด้วยไม้ซีกด้วยถนอม
เหลือบยุงริ้นมิให้มาไต่ตอม
ทะนุถนอมรดน้ำอยู่ทุกวัน
เพลาผ่านต้นกล้าค่อยเติบใหญ่
รวดเร็วไวราวตื่นขึ้นจากฝัน
ไม้แข็งแรงผิดกล้าเมื่อครานั้น
ยืนต้นพลันแผ่กิ่งใบสง่าชม
ไม้ซีกเล็กผุกร่อนไร้ความหมาย
ผู้ดูแลกลับกลายอาศัยร่ม
มือรดน้ำไม่ต้องมาพาเปียกซม
ไม่น่าชมพาลพาน่ารำคาญ
อนิจจาต้นกล้ากลายเป็นไม้
ผู้ดูแลอย่าวุ่นวายใช่ต้นกล้า
เติบโตพอยืนหยัดได้จงอำลา
ไปเถิดหนาที่นี่ไม่มีกล้าแล้ว
