2 สิงหาคม 2550 14:49 น.
อลัญชา
เริงระบำความงามแห่งจันทรา
สาดแสงส่องสู่ความมืดมิด
หากนัยน์ตาของความงามนั้น
กลับซ่อนเร้นคำสาปแช่งเกลียดชัง
แด่หลุมศพซึ่งฝังร่างอันเยือกเย็น
ร่างที่รอวันสูญสลาย
มิอาจยื้อไว้แม้เพียงลมหายใจเข้าออก
หากแต่ยังคงมีความรักต่อเจ้าดวงจันทร์
ผู้ซึ่งอยู่ไกลขึ้นไปบนท้องฟ้ากว้าง
ผู้ซึ่งมีให้แต่เพียงความลับและการหลอกลวง
ณ หลุมศพนั้น ร่างนั้น แลบัดนี้
ได้สูญสลายสิ้นไปแล้วจากผืนธรณีที่โอบอุ้ม
บทสวดแห่งความโศกเศร้า
ถูกบรรเลงโดยความเงียบงัน
ไกลออกไป...ไกลออกไป...
บทเพลงแห่งความยินดีดังก้องกังวาน
หน้าส่วนตัว
1446
