11 กรกฎาคม 2551 20:01 น.
อรุโณทัย
เมื่อก่อนนี้ชายหญิงที่มีรัก
เขาตระหนักถึงความดีอยู่เสมอ
ไม่รุ่มร่ามตามใจเขาและเธอ
ไม่เสนอสนองรักด้วยกามา
ทำอะไรอยู่ในกรอบคุณธรรม
ชายไม่ย่ำยีหญิงให้เสียหน้า
หญิงไม่ยวนยั่วชายด้วยสายตา
หรือกิริยาให้ชายหื่นตื่นอารมณ์
ประเพณีเป็นเช่นไรไปอย่างนั้น
เดินตามขั้นครรลองอย่างเหมาะสม
สร้างบรรทัดฐานไว้ในสังคม
เกิดคำคมมากมายไว้สอนคน
อย่าชิงสุกก่อนห่ามโบราณบอก
ไม่ดีดอก...อย่าทำ...อย่าสับสน
หากใครรู้ก็ดูหมิ่นเกือบสิ้นคน
ต้องทุกข์ทนขายหน้าแทบบ้าตาย
ปัจจุบันความรักของสาวหนุ่ม
เห็นแล้วกลุ้มใจจริงอย่างมากหลาย
หญิงพอหญิงและชายก็พอชาย
บ้างกอดก่ายบรรจงจูบลูบกายา
สวนสาธารณะคือสวนสุข
ช่างสนุกสุขสมไม่ขายหน้า
ไม่สนใจบ้างเลยเหล่าสายตา
ที่เพ่งมามองหมิ่นการกระทำ
เมื่อก่อนนี้หญิงชายที่มีรัก
เขาไม่ยักกล้าเก่งล่วงถลำ
ชายให้เกียรติหญิงมีเกียรติอยู่ประจำ
ไม่เคยย่ำยีใจให้ตรอมตรม
มาคราวนี้ความรักของหนุ่มสาว
สร้างความร้าวทุกอย่างให้ขื่นขม
สร้างราคีแพร่ไปในสังคม
ที่ระทมคือแม่พ่ออีกต่อไป ฯ
10 กรกฎาคม 2551 19:56 น.
อรุโณทัย
จากนาทีสู่ชั่วโมงเปลี่ยนเป็นวัน
ก็แปรผันไปยังเดือนที่เคลื่อนคล้อย
ไปเป็นปี...ปีหนึ่งที่รอคอย
ไม่ใช่น้อยแห่งเวลาค่าอนันต์
เธอจากไปไกลถิ่นกินอย่างไร
เธอก็ไม่บอกข่าวเราทั้งนั้น
เธออยู่สุขหรือทุกข์ทุกคืนวัน
เธอช่างกั้นปิดทางรู้ผู้รอคอย
ฉันเฝ้ารอฟังข่าวจากคนอื่น
ที่หยิบยื่นเรื่องราวข่าวสาวน้อย
ที่ไกลบ้านป่าดงลงจากดอย
พ่อแม่พลอยถามหาน่าเห็นใจ
หนึ่งปีที่เธอไกลไม่อยู่บ้าน
แม่พ่อท่านทุกข์ทนแทบไม่ไหว
บอกคิดถึงลูกสาวเจียนขาดใจ
ถามเมื่อใดจะได้ข่าวสาวสักที
ฉันก็เพียงพูดปลอบใจคนแก่
บอกพ่อแม่เธอไปอย่างนี้
ลูกสาวท่านได้งานทำที่ดี
ไม่กี่ปีก็คงกลับมาบ้านเรา
จากนาทีผันแปรไปเป็นปี
จากวันที่เธอไกลก็เริ่มเฝ้า
รอเฝ้ารอเธอกลับภูมิลำเนา
แต่ไร้เงาและข่าวสาวน้อยอยู่ดี ฯ
8 กรกฎาคม 2551 23:08 น.
อรุโณทัย
ฟ้าสีครามงามแท้ยามแลเห็น
เมฆขาวเป็นปุยลอองรองฟ้าใส
แลลิบลิบนกตัวน้อยบินคล้อยไป
พาดวงใจให้สะท้อนนอนคะนึง
สกุณาเร่าร้องก้องไพรสนธ์
ดุจมีมนต์ดลใจให้คิดถึง
แว่วเสียงเพลงนกน้อยพรอยรำพึง
สำเนียงตรึงซึ้งใจคล้ายเสียงนาง
โอ้นกเอ๋ยไฉนเจ้าเฝ้าครวญคร่ำ
สำเนียงพร่ำรำพันนั้นหมองหมาง
คล้ายจะบอกความนัยไม่อำพราง
ว่าน้องนางยังรักและภักดี ฯ
6 กรกฎาคม 2551 01:01 น.
อรุโณทัย
ฉันเริ่มเรียนเขียนอ่านในวัยเยาว์
พ่อแม่เฝ้าอบรมบ่มนิสัย
ให้รักเรียนเพียรท่องตำราไว้
เมื่อเติบใหญ่จะได้ดีมีวิชา
อันความรู้มีไว้ไม่เสียหรอก
พ่อเฝ้าบอกแม่เฝ้าย้ำเป็นหนักหนา
เมื่อยังน้อยให้เร่งเรียนซึ่งตำรา
หมั่นเสาะหาความรู้ประดับตน
มีความรู้เหมือนมีทรัพย์อยู่อักโข
เมื่อเติบโตเป็นผู้ใหญ่ไม่ขัดสน
ซึ่งหนทางหาเงินไว้เลี้ยงตน
อย่าซุกซนริรักในวัยเรียน
ฉันเข้าเรียนมัธยมเริ่มมีรัก
ไม่ตระหนักคำสอนและตักเตือน
ของพ่อแม่บอกไว้อย่าแชร์เชือน
จงมุ่งเรียนเพียรอ่านให้จัดเจน
เมื่อเรียนรักรักเรียนก็เหินห่าง
เริ่มปูทางความรักให้โดดเด่น
หวังสร้างรักมีรักที่ร่มเย็น
ให้คนเห็นว่ารักสุขที่ใจ
ฉันเฝ้าเพียรใฝ่เรียนเรื่องความรัก
ไม่ตระหนักคำสอนที่แม่ให้
มุ่งเรียนรักด้วยรักที่ปักใจ
ไม่ใส่ใจการเรียนเหมือนอย่างเคย
อันความรักหากได้ลองรั้งไม่หยุด
ใครมาฉุดเหมือนยิ่งยุนะคุณเอ๋ย
ฉันก็เป็นเช่นนั้นจริงจริงเลย
พ่อแม่เอ่ยท้วงทักยิ่งกระทำ
โอ้ความรักเมื่อแรกรักช่างแสนสุข
หมดซึ่งทุกข์ใดใดใจยิ่งถลำ
รักแสนรักบอกรักสักพันคำ
แต่ต้องช้ำเมื่อรักจางจากใจ
เมื่อคนรักเปลี่ยนรักเป็นคนอื่น
สุดขมขื่นดวงฤดีจะหาไหน
เฝ้าทนทุกข์ระทมตรมฤทัย
แสนอาลัยความรักที่ปักทรวง
หวนคำนึงถึงคำสอนของพ่อแม่
อย่าเหลียวแลความรักให้เป็นบ่วง
รักเรียนอย่าเรียนรักเลยทั้งปวง
จงเป็นห่วงเรื่องเรียนนะคนดี
รู้แล้วว่ารักเรียนดีกว่าเรียนรัก
อกไม่หักและหนักใจเหมือนก่อนนี้
ที่ต้องเอาใจคนรักทุกนาที
รักเรียนมีแต่ความรู้อยู่กับตนฯ
4 กรกฎาคม 2551 20:12 น.
อรุโณทัย
ขอร่วมจินต์ถิ่นฝันลานอักษร
เขียนบทกลอนกล่าวเกริ่นดำเนินเรื่อง
ด้วยใจรักการประพันธ์ก็หวังเพียง
ฝากชื่อเสียงติดตรึงใจผู้มายล
จะขอเอาผืนฟ้าเป็นกระดาษ
สำหรับวาดสิ่งฝันและฝึกฝน
จินตนาการอย่างอดทน
หวังให้คนได้อ่านงานประพันธ์ ฯ
หน้าส่วนตัว
4878
Calendar
Lovers
2 คน เลิฟอรุโณทัย
