ใบไม้สุดท้ายที่ปลาย สุวรรณภูมิ ตอน สามนครามหามิตร/ต่อจากชมพูภูคา

อรุณสุข

กี่ชีวิตปลิดลงตรงถิ่นนี้
ตรงถิ่นที่บรรพบุรุษสุดหวงแหน
ยอมพลีชีพแลกร่างป้องต่างแดน
อยู่ร่วมแคว้นเขตไทยแต่ไรมา

พ่อขุนรามฯทรงรวมไว้ไทยประเทศ
ถือเป็นเขตปกครองป้องภัยหนา
สุโขทัย สิ้นสุด สู่ อยุธยา
ยังร่วมมารวมอยู่คู่แคว้นไทย

ปัตตานี ยะลา นราธิวาส 
บ่มิขลาดคู่อยุธย์จนสุดสมัย
เป็นด่านหน้าป้องเขตยั้งเภทภัย
ผองชนไทยตระหนักอยู่ทุกผู้นาม

อยุธยาสิ้นพหลกรุงธนฯเกิด
แดนประเสริฐก็ยังรวมร่วมสยาม
ถือสัตย์มั่นปกปักรักษ์เขตคาม
รั้งสยามยืนยงคงเนาว์นาน

เมื่อสยามเรืองรุ่งสู่กรุงรัตน์
โกสินทร์ฉัตรเหนือไทยอันไพศาล
สามเมืองนี้ร่วมครองป้องภัยพาล
สุขสำราญด้วยวิถีพี่น้องไทย

จวบแปดร้อยปีร่วมรวมไทยมั่น
ไม่มีวันเปลี่ยนแปลงใครแย้งได้
แปดร้อยปีแปดร้อยศกหนออกไทย
รวมหมู่ไซร้รวมญาติรวมชาติพันธุ์

สามนครเคยสงบประสพสุข
ต้องมาทุกข์เรรวนโจรป่วนปั่น
เป็นเหยื่อยุทธขัดแย้งแย่งชิงกัน
สุดจักหันหน้าซึ่งไปพึ่งใคร

ด้วยส่วนกลางวางหลักแสนชักช้า
หลากปัญหาโจมจู่เกินสู้ได้
ต่างแย่งยัดขัดอยู่หดหู่ใจ
อีกเมื่อใดเล่าจะสางล้างทมิฬ

ขอรวมใจไทยทุกคนชนสุจริต
ร่วมอุทิศบุญกุศลทุกคนสิ้น
ขอไฟใต้จงดับลับแผ่นดิน
แลสูญสิ้นหมู่อมิตรคิดบีฑา

ขอปวงชนสามนครจงนอนหลับ
มีสุขนับแต่นี้ทุกปีหนา
สามัคคีโสมนัสสานศรัทธา
ร่วมญาติกาไทยพุทธไทยมุสลิม.

ขอความสวัสดีจงมีแด่พี่น้องสามจังหวัดชายแดนใต้
ขอให้คืนคงความสงบสุขร่มเย็นดั่งที่เคยเป็นมา
และขอให้เจ้าหน้าที่รัฐทุกท่านที่ลงไปกำกับการ
แก้ปัญหามีสวัสดิภาพและสามารถขจัดภัยขจัดไฟ
แห่งความไม่เข้าใจกันได้
สุดท้ายขอเหล่าผู้ก่อการร้ายจงมีสำนึกในความเป็นมนุษย์
และเข้าใจวิถีของมนุย์  วิถีของคนไทย ผู้เป็นเจ้าของแผ่นดินไทยทุกคน.