25 กุมภาพันธ์ 2551 01:40 น.
อรุณสุข
วังเวงวิเวกด้วย เงาเหงา
ดูดุจวิหคเขา ขาดร้อง
แดเดียวดั่งใครเขา สลัดทอด ทิ้งเฮย
เพียงสรรเสกสารพร้อง เพรียกไห้สุดถวิล
อันใดเยียพี่ให้ สวาสดิ์หวัง มลายเอย
สิ้นอกตกกำลัง ขุ่นข้อง
ยิ่งหวนยิ่งครวญหลัง รำพันสรรพ สารเนอ
กระอักกระอ่วนป้อง ปัดให้มลทินสูญ
อุษมแห่งนุชเจ้า ยังตรึง
ประคิ่นประทินถึง สวาทท้อ
รอยห่วงยังล่วงดึง อนุสติ พี่เนอ
รานจิตสฤษดิ์พ้อ ส่งให้ครวญหา
เพียงเจตน์อันเหตุร้อง กลครวญ เจ้าเอย
ประหนึ่งฝากสารทวน ประหวัดซึ้ง
สนิกสนิทสรวล ยะแย้มโอษฐ์ นวลเฮย
ยังติดตราจิตรึ้ง อกไห้หวนถวิล
หวังเพียงสารส่งให้ นงคราญ
สดับเหตุเทวษปาน ชีพม้วย
หากแม้นสบยินสาร เพ้อสู่ นุชเนอ
เถิดกลับคืนสู่ด้วย ร่วมสร้างเรือนศรี.
18 กุมภาพันธ์ 2551 17:23 น.
อรุณสุข
ขอนำพาหมู่พ้อง เพื่อน น้อง พี่
มาเยือนที่สุโขทัยวิไลสถาน
ราชธานีสยามเนาแต่เก่ากาล
ครั้งโบราณใช่น้อยแปดร้อยปี
ปฐมกษัตริย์พ่อขุนศรีอินทราทิตย์
ทรงพิชิตขอมสบาดฯรั้งราชย์ศรี
สถาปนาสุโขทัยราชธานี
เป็นกรุงศรีฯสยามแคว้นเขตแดนไทย
พ่อขุนรามคำแหงฯทรงแกร่งกล้า
รั้งพาราผนวกแดนเป็นแคว้นใหญ่
พระบารมีลือเลื่องประเทืองไกล
จารึกในดวงจิตอยู่นิจกาล
สุโขทัยคือ อรุณอันอุ่นสุข
หรือ ไทยสุข เป็นนิยามตามเล่าขาน
ถิ่นอุดมข้าวปลามายาวนาน
ทั้งสืบสานศิลปกรรมอันล้ำเลอ
วันนี้ขอพาเที่ยวแก้เปลี่ยวจิต
เมืองอดีตฯ สุโขทัย ที่ได้เสนอ
แด่มวลมิตรฯชิดใกล้ที่ได้เจอ
ใช่พร่ำเพ้ออยู่ว่างมาอ้างอำ
อำเภอเมืองเรืองรุ่งเขตกรุงศรีฯ
ปราสาทมีวัด วัง ยังคมขำ
วัดมหาธาตุกลางเมืองประเทืองธรรม
ก็งามล้ำเลิศอยู่คู่ธานี
วัดศรีชุม ศรีสวาย พระพายหลวง
ทำนบพระร่วง ตระพังเงิน วัดสระศรี
ศาลพระแม่ย่า พุทธอุทยาน ก็นานปี
แต่ล้วนที่ศักดิ์สิทธิ์รวมจิตชน
อำเภอคีรีมาศวิลาศทัศน์
เขาหลวงจัดวางริ้วดั่งทิวสน
น้ำตกสายรุ้งล้ำฉ่ำกมล
ดึงผู้คนเที่ยวท้า..มายาวนาน
สวรรคโลกเมืองงามนามไพเราะ
แหล่งปลูกเพาะละมุดอันสุดหวาน
เมืองบางยม บางขลัง ครั้งเก่ากาล
เป็นเขตย่านด่านรั้งระวังภัย
ทุ่งแม่ระวิงอุทยานปานเนรมิต
รัฐสฤษดิ์ให้ประชาได้อาศัย
มาเที่ยวชมธรรมชาติพิลาสพิไล
มวลดอกไม้งดงามท่ามคีรี
ศรีสำโรงบ้านเก่าเคยเล่าไว้
นบพระใหญ่พระพุทธพิสุทธิ์ศรี
เชิญกราบกรานบูชาเสริมบารมี
ให้เปรมปรีดิ์สุขสันต์ทุกวันคืน
ถิ่นถั่วทอดสอดสร้อยใส่กลอยไว้
เช่นกลอยใจอยู่ร่วมกันทุกวันชื่น
หากขาดแล้วกลอยใจไม่หวนคืน
คงสะอื้นไห้หาอาลัยวอน
ศรีสัชนาลัยเมืองเก่าเกินเรานับ
ชะเลียง ศัพท์นามรั้งแต่ครั้งก่อน
มองปราสาท วัด วัง ให้สังวร
เกิด ขึ้น ย้อน ดับลงหาคงเนา
วัดพระศรีมหาธาตุพิลาสล้ำ
สถิตธรรม ศิลาฯมาแต่เก่า
อันพระปรางค์งามสล้างยังพร่างเพรา
จงนบเอาสิทธิศิรินิจนิรันดร์
วัดช้างล้อม นางพญา สง่าล้ำ
แทนศรัทธรรมอันสล้างที่สร้างสรรค์
อีกหลายวัดงามสง่ากว่าจำนรรจ์
ไม่ปิดกั้นเชิญบูชาเมื่อมาชม
เตาทุเรียงมีชื่อลือทั่วทิศ
ใช้ประดิษฐ์ถ้วยชามอันงามสม
สังคโลกโบราณมีนานนม
ศิลปะนิยมเลื่องชื่อฝีมือไทย
ทั้งผ้าทองามตาสง่าแคว้น
ผ้าซิ่นแดนศรีสัชฯพิพัฒน์ได้
ทองคำลายโบราณตระการใจ
เลื่องลือไกลหัตถศิลป์มายินยล
น้ำตกงามตาดเดือนดุจเดือนฉาย
ตาดดาวพรายละอองดั่งฟองฝน
เย็นชื่นฉ่ำน้ำใสหากได้ยล
ดั่งต้องมนต์ธรรมชาติวิลาสล้ำ
ทุ่งเสลี่ยมเมืองงามในยามนี้
เป็นถิ่นที่สุดแคว้นแดน เขา ถ้ำ
เฟอร์นิเจอร์ฝังหินเป็นถิ่นทำ
ทั้งงามล้ำเลิศค่าหลากอาราม
วัดทุ่งเสลี่ยมหลวงพ่อศิลานามปรากฏ
งามหมดจดพุทธลักษณะแห่งสยาม
ยี่สิบสองปีจากไทยลับไกลคาม
คืนอารามได้ประจักษ์เป็นหลักใจ
วัดพิพัฒน์มงคลน่ายลยิ่ง
พระพุทธรูปมิ่งขวัญทองสองสมัย
งดงามลักษณะตระการใจ
ควรกราบไหว้บูชาคราวมาเยือน
ที่ชวนมาเยี่ยมเยียนเปลี่ยนวิถี
อยากให้มีสุขล้นทุกคนเพื่อน
สุโขทัยงามตาเชิญมาเยือน
จะมิเลือนลบพรากไปจากใจ.
14 กุมภาพันธ์ 2551 21:08 น.
อรุณสุข
เพลาเย็นเยือนย่ำจวนค่ำแล้ว
ทิวาแววรอนรอนอ่อนแสงศรี
รำเพยชื่นรื่นรินทั่วอินทรีย์
ในยามที่สนธยาย่ำสายัณห์
ตะวันคล้อยลอยลบเข้าพลบห้วง
กลับเด่นดวงข้างในที่ใจฉัน
ประภัสสร์แผ้วแพรวพราวสกาวพลัน
สู่ห้วงวันรักวารในกาลนี้
เพียงสร้อยสารจารสรรจากขวัญเจ้า
นำรักเนาอุ่นละอองจากผ่องศรี
สองกายหนึ่งใจทบไมตรี
จรดวจีข้ามฟ้ามาหากัน
แม้ยามทุกข์จะไม่ท้อร่วมต่อสู้
เพียงเธออยู่เคียงข้างร่วมทางฝัน
จะก่อรักภักดิ์ใจไปนิรันดร์
ดั่งจำนรรจ์คือปรารถนาและอาวรณ์
ขอส่งสารไปเสนอให้เธอรู้
ยังคอยอยู่ทั้งจิตกายมิถ่ายถอน
ตะวันย่ำสนธยายิ่งอาทร
ดั่งว่าวอนเที่ยงแท้..มีแต่เธอ...
12 กุมภาพันธ์ 2551 18:29 น.
อรุณสุข
ประกายรัศมิ์ผ่องพราวบนราวฟ้า
แสงจันทราฉายฉานเพียงลานฝัน
สะท้อนผ่านม่านสีฉวีวรรณ
ยามเมื่อผันพ้นพยับลับเมฆี
เปรียบรักเป็นเช่นเดือนอันเคลื่อนคล้อย
อันพราวพร้อยพรรณรายพรายรัศมี
ลับเหลื่อมม่านเมฆาทั้งราตรี
อาจอับศรีภัสสรลงอ่อนแรง
หากผ่านพ้นเมฆีที่ปิดกั้น
คงเฉิดฉันท์ฉายฉาดขึ้นสาดแสง
ดุจดั่งรักเรานี้มีเปลี่ยนแปลง
สุขทุกข์แวงเวียนวนเป็นต้นมา
ผิรักเราพรากพลัดสุดขัดขืน
ไม่คลายคืนขึงใยไมตรีหา
เชื่อมสองใจพันผูกปลูกศรัทธา
เพียงหวังครารักชื่นได้คืนครอง
ดั่งจันทราดวงเดิมเริ่มหน้าที่
บรรจงคลี่ผืนนภาลบฟ้าหมอง
เมฆีผ่านลานฟ้าก็เรืองรอง
เช่นทำนองรักขาดที่อาจคืน..
8 กุมภาพันธ์ 2551 11:30 น.
อรุณสุข
จึงลำนำพร่ำผ่านต่อน่านฟ้า
เด่นดาราเพ็ญรัศมิ์มิขัดขวาง
ลงเยือนหล้าปรายแสงมิแรงราง
ไฉนทางรักลับกลับมืดแล้ว
หวนถึงนุชเสน่หามื่อคราหนาว
คืนที่ดาวเรียงริ้วเป็นทิวแถว
ระยับดาวพราวพรายประกายแพรว
ยังผ่องแผ้วพิศวาสมิคลาดคลาย
เพียงรู้สึกว่ารู้เธออยู่ใกล้
แต่เหมือนไกลเพราะไร้สิทธิ์จะคิดหมาย
นับวันจะห่างเหินจนเกินกลาย
อาดูรดายรันทดกำสรดซึ้ง
แม้นหัวใจไร้สิทธิ์จะคิดหวัง
แต่ก็ยังมีสิทธิ์จะคิดถึง
ในเรือนใจแน่นหนักด้วยรักตรึง
กับใครหนึ่งที่ท้อทรมา
ฝากลมร่ำรำเพยที่เอ่ยอ้าง
อย่าเลือนร้างคนขาดวาสนา
ฝากสารใจไปสนองยังน้องยา
คนไกลตา..คนนั้นยังฝันเคียง..
ภาพ : จากเนต
เพลง : คุณกังสดาล
หน้าส่วนตัว
1135
