30 กรกฎาคม 2554 08:12 น.
อรรธนิศา
ฝากความสุขมาให้ในวันนี้
ให้คนดีเบิกบานและสดใส
ขอฝากเพลงแห่งรักมาจากใจ
ฝากมาให้คนดีนี้รื่นรมย์
ฟังเสียงเพลงขับกล่อมย้อมดวงจิต
ให้นึกคิดสิ่งดีที่สุขสม
เพลงจะพาฤทัยให้ชื่นชม
ปล่อยอารมณ์ตามสบายคลายกังวล
พี่จะส่งเพลงรักฝากไปให้
ฝากดวงใจไปกับเพลงทุกแห่งหน
เธออยู่ไหนเพลงจะไปกล่อมกมล
ให้ได้ยลได้ยินทุกถิ่นไป
แม้เสียงเพลงอาจเก่าดูซ้ำซาก
ส่งมาจากใจรักมอบสดใส
ฟังแล้วนึกถึงบ้างหรืออย่างไร
ขอเพียงให้เธอสุขก็สุขใจ
30 กรกฎาคม 2554 08:10 น.
อรรธนิศา
ยามที่เธอท้อแท้และแพ้พ่าย
อย่าเพิ่งหน่ายชีวิตที่ผิดหวัง
ยามที่ทุกข์รุกโรมโหมประดัง
โปรดจงนั่งตรองตรึกนึกให้ดี
เราเกิดมาชาตินี้อาจมีกรรม
จึงต้องทำชดใช้ไม่อาจหนี
ขอให้จงนึกทำแต่กรรมดี
ทำชีวีให้สบายไม่กังวล
ก้มหน้าทำแต่สิ่งดีให้ปรากฎ
ละเลิกลดสิ่งร้ายอย่าไปสน
จะหนักบ้างเบาบ้างยังพอทน
อาจก้าวพ้นความยากลำบากใจ
พี่เอาใจคอยช่วยดูแลอยู่
หากเธอดูกังวลทนไม่ไหว
ระบายออกมาบ้างเพื่อล้างใจ
พี่ยอมให้เป็นอ่างล้างใจเธอ
27 กรกฎาคม 2554 08:35 น.
อรรธนิศา
รู้ดีว่าเธอเหนื่อยและเงียบเหงา
ไร้แม้เงาคนคียงข้างอ้างว้างขวัญ
ไม่มีคนปลอบจิตชิดชื่นกัน
อยู่วันวันกับน้ำตามาหลายปี
ฉันจะขอได้ไหมให้คำปลอบ
และจะมอบความรักเป็นสักขี
จะดูแลต่อไปเป็นอย่างดี
นับแต่นี้ต่อไปจะไม่ตรม
ฉันจะคอยปกป้องประคองเธอ
จะไม่เผลอปล่อยน้องต้องขื่นขม
จะมอบรักตอบให้ได้ชื่นชม
ให้สุขสมทุกอย่างจงวางใจ
จะยอมทำทุกอย่างนั้นเพื่อเธอ
จะไม่เผลอเหินห่างร้างไปไหน
จะมอบรักสร้างสุขทุกวันไป
ขอมั่นใจทุกอย่างสร้างเพื่อเธอ
26 กรกฎาคม 2554 11:21 น.
อรรธนิศา
ได้พบเจอใครต่อใครมาหลายคน
ที่น่ายลน่ารักมากนักหนา
แต่มาเจอคนนี้สะดุดตา
อาจเพราะว่าเธอสมและคมคาย
ได้พูดจาปราศรัยได้ทายทัก
ยังอดใจไม่รักสุดหักหาย
แม้ไม่สวยเลิศล้ำสำอางกาย
ก็ยังหมายชื่นชมภิรมย์ไป
เพราะรู้สึกแปลก ๆ เมื่อแรกพบ
ยิ่งพอสบตากันยิ่งหวั่นไหว
ยิ่งได้พูดจากันยิ่งหวั่นใจ
เหมือนหลงไหลเธอแล้วนะแก้วตา
วันใดไม่ได้ยินสำเนียงนาง
เหมือนอ้างว้างโดดเดี่ยวแลเปลี่ยวหา
เสียงของเธอยวนเย้าเร้าอุรา
เหมือนดังว่าผูกพันกันมานาน
แม้จะคบกันเหมือนเป็นเพื่อน-พี่
แต่ไมตรีมันซ้อนซ่อนความหวาน
ได้แต่ลังเลใจในดวงมาน
ความต้องการอย่างเพื่อนมันเลือนไป
หลงรักเธอข้างเดียวคงไม่ผิด
ไม่อยากคิดบอกเธอหรือแก้ไข
เพราะรักแล้วมิเคยหวังสิ่งใด
และพอใจที่ได้รักรู้จักเธอ
26 กรกฎาคม 2554 11:17 น.
อรรธนิศา
สายฝนพรำฉ่ำใสบ่ายอย่างนี้
หนาวฤดีในจิตยิ่งคิดถึง
ฝนตกหนักผลักใจให้คำนึง
เฝ้ารำพึงถึงเธอเพ้อเดียวดาย
เมฆหม่นครึ้มซึมเซาดูเศร้าหม่น
เห็นสายฝนจากฟ้าพาใจหาย
กระหน่ำเปียกปอนเปรอะเลอะทั่วกาย
อยู่เดียวดายเงียบเหงาเศร้าในทรวง
นั่งละเมอเพ้อบ่นเหมือนคนบ้า
อนิจจาหนอเราเฝ้าห่วงหวง
เจ้าอยู่หนแห่งใดนะพุ่มพวง
ยิ่งเป็นห่วงน้องน้อยคอยเจ้ามา
หน้าส่วนตัว
2003
