31 มกราคม 2553 22:43 น.
อรรธนิศา
เคยเห็นเธอเริงร่าแล้วน่ารัก
เคยยิ้มทักท่าทีที่สดใส
กลับหน้าบึ้งตึงเครียดเหมือนเกลียดใคร
เหมือนมิใช่คนเดิมเริ่มเปลี่ยนแปลง
ฉันทำผิดสิ่งใดหรือไรหนา
จึงทำท่าคล้ายคล้ายกับหน่ายแหนง
เหมือนดังว่าคนขลาดหวาดระแวง
ไม่ชี้แจงหรือเล่าให้เข้าใจ
ชอบวู่วามตามใจใช้อารมณ์
ไม่หัดข่มดวงจิตคิดแก้ไข
ไม่ฟังเหตุผลบ้างหรืออย่างไร
เพราะฉันไม่รู้ซึ้งถึงความจริง
หากถ้าฉันทำผิดจะคิดแก้
จะยอมแพ้ตลอดต่อยอดหญิง
จะยอมคุกเข่าให้ไม่ท้วงติง
จะยอมนิ่งน้อมรับสดับฟัง
เพราะอยากเห็นเธอเป็นเช่นคนเก่า
ได้แต่เฝ้ารอไปด้วยใจหวัง
เธอมีสิทธิ์คิดเคียดถ้าเกลียดชัง
ฉันไม่ยั้งห้ามได้....ตามใจเธอ
31 มกราคม 2553 22:23 น.
อรรธนิศา
ได้รับบทพจนาช้ากว่าคิด
พาให้จิตเหงาหงอยคอยแล้วหาย
ชะเง้อแลชะแง้หาจนตาลาย
แต่จดหมายน้องพี่ไม่มีมา
รู้ไหมว่าคนคอยน้อยใจแล้ว
คิดถึงแก้วคนดีที่ฝันหา
อยากได้ฟังน้ำถ้อยที่ร้อยมา
เหมือนน้ำฟ้ามาพรมชโลมดิน
แม้จะเพียงหยดน้อยพลอยชื่นจิต
ชุบชีวิตคนเหงาเฝ้าถวิล
ยามใดที่เงียบเหงาเศร้าชีวิน
ได้ยลยินคำหวานพอซ่านใจ
หัวใจน้อยลอยฟ่องล่องมานี่
ฝากถึงพี่คนเลวเคยเหลวไหล
พี่ตื้นตันเหลือที่น้องมีใจ
ส่งมาให้คนยากฝากวจี
ทั้งตัดพ้อต่อว่าสารพัด
พี่เขินขัดเหลือเกินสุดเมินหนี
หากรับได้จะรับซับชีวี
แต่คนนี้ไม่ดีพอจะขอใคร
ไม่มีเกียรตินิยมให้ชมชื่น
แม้คนอื่นยังเมินเขินขัดไหม
จึงไม่อยากให้น้องต้องเสียใจ
เมื่อใครใครเขายังชังพี่นา
นปฺ ฏิ กงฺ เข อนา คตฺ
ไม่ควรหวังสิ่งใดไกลเกินหา
เมื่อสิ่งนั้นยังไกลในอุรา
หากพลาดถ้าเพลี่ยงพล้ำไม่ช้ำใจ
พุทธภาษิตสอนใจให้ข้อคิด
เรียนชีวิตดียิ่งกว่าสิ่งไหน
พี่ใช้เตือนใจยั้งทุกครั้งไป
หวังสิ่งใดอย่าหวังตั้งใจเกิน
เมื่อไปเยือนเคหาที่น่ารัก
ได้รู้จักทักทายไม่ขัดเขิน
ทั้งคุณแม่ คุณพี่ ดีเหลือเกิน
ที่บังเอิญมาประสบพบพร้อมกัน
ถึงบ้านแคบแต่ใจไม่แคบคับ
น้องต้อนรับอย่างที่มิคาดฝัน
พี่ซาบซึ้งตรึงจิตมิตรสัมพันธ์
ก่อนจากกันได้ของฝากจากคนดี
พี่จะเก็บเอาไว้เพื่อระลึก
ยามใดนึกถึงหน้ามารศรี
ก็ได้เห็นพักตร์พริ้มยิ้มยินดี
มองกี่ทีก็ไม่เบื่อเมื่อได้ยล
ช่างเหมาะสมคมนามว่า น้ำต้อย
มาเรียงร้อยรวมคำฉ่ำดังฝน
หวานกว่าน้ำดอกไม้ในสกล
นฤมลคนไหนไม่อาจเทียม
ใช่แกล้งยอปอปั้นสำคัญผิด
โอ้ยาจิตอย่าแสร้งแกล้งทำเหนียม
พี่ชมด้วยใจจริงใช่สิ่งเทียม
เห็นว่าเยี่ยมก็ว่าประสาจริง
เพราะน้องวางตัว เก๋ เท่ห์ น่ารัก
และรู้จักสังคมสมเป็นหญิง
ไม่ทำตัว หวือหวา น่าชังชิง
พี่จึงยิ่งดีใจได้พบเธอ
หากได้เธอมาเป็นเช่น ขวัญโดม
เหมือนแสงโสมส่องหล้ามาเสมอ
ยูงทอง คงสดชื่นเหมือนแรกเจอ
เมื่อมีเธอ จามจุรี คลี่ดอกบาน
เจ้าพระยาคงหายคลายความเหงา
คลื่นลมเร้าเริ่มสุขสนุกสนาน
เมื่อดอกไม้แห่งไมตรีเริ่มคลี่บาน
จาก สามย่าน ผ่านมา ท่าพระจันทร์
31 มกราคม 2553 22:13 น.
อรรธนิศา
ขวัญชีวา
หลายเพลาแล้วซิมิพบเห็น
ได้แต่เฝ้าคำนึงถึงเช้าเย็น
ความจำเป็นพาให้ไม่พบกัน
เพราะต่างมีภาระและหน้าที่
ตามวิถีของตนทนสร้างสรรค์
เพื่ออนาคตสดใสในชีวัน
เพื่อความฝันต่างฝ่ายหมายรอมา
ถึงห่างกันไปบ้างอย่างที่ทราบ
มิตรภาพยังเป็นเช่นเดิมหนา
ถึงคืนวันผันเวียนเปลี่ยนเวลา
ใช่เลิกราร้างไกลทิ้งไมตรี
ด้วยมีความคิดถึงตรึงดวงจิต
จึงลิขิตอักษรสุนทรศรี
ยามใดที่เงียบเหงาเศร้าฤดี
กลอนชิ้นนี้คงจะกล่อมช่วยย้อมใจ
ป่านนี้
ขวัญอยู่ดีมีสุขหรือไฉน
ไม่เห็นส่งข่าวเล่าให้เข้าใจ
ลืมหรือไรจึงได้ไม่กังวล
หรือว่ามีงานมากลำบากจิต
ไม่อาจคิดคาดเดาเฝ้าฉงน
หรือมีเรื่องขุ่นข้องหมองกมล
สุดจะค้นเดาคำถ้าอำพราง
หากไม่อาจตอบคำที่ถามนี้
ไม่เซ้าซี้กวนใจให้หม่นหมาง
แต่ถ้าหากหนักใจไม่เบาบาง
อย่าแสร้งพรางอยู่เลยเอ่ยออกมา
หากว่ามีสิ่งใดจะให้ช่วย
โปรดบอกด้วยอย่าได้เกรงใจหนา
หากไม่เกินกำลังทั้งปัญญา
คงจะหาทางช่วยด้วยเต็มใจ
ดึกแล้วหนอ
จะใคร่ขอไปนอนก่อนได้ไหม
ชักง่วงนอนอ่อนเพลียละเหี่ยใจ
ขืนเขียนไปคงจะขัดไม่ชัดเจน
ถ้าขืนมัวเขียนไปไม่หลับนอน
เพียรอักษรต่อไปคงไม่เห็น
อยากจะเขียนให้มากช่างยากเย็น
เพราะว่างเว้นเนิ่นนานในกานท์กลอน
สุดท้ายนี้
ฝากฤดีคำนึงถึงสมร
แม้อยู่ห่างต่างฟ้าอย่าอาทร
ส่งอักษรถึงกันอย่าหวั่นใจ
ก่อนจะจากฝากคำอำลาขวัญ
ขอชีวันนวลน้องจงผ่องใส
หากระลึกถึงกันในวันใด
เขียนส่งไปถึงบ้างก็ยังดี
ป.ล........
หากได้รับขอให้ตอบเป็นสักขี
ถึงจะมีไม่มากก็ตามที
ก็ยังดีกว่าไม่ตอบให้ชอบเลย ฯ
18 มกราคม 2553 15:20 น.
อรรธนิศา
นี่ก็ครบรอบปีแล้วสินะ
แม้เราจะเหินห่างอย่างที่เห็น
แต่ภาระหน้าที่นี้จำเป็น
เราจึงเล่น บทห่าง อย่างจำใจ
มีแต่เพียงอักษราฝากมามอบ
ได้โต้ตอบชอบจิตคิดคำไข
ถึงอยู่ห่างต่างถิ่นแผ่นดินไกล
ก็จำได้ไม่ลืมปลื้มไมตรี
เหมือนสายชลวนไหลไม่รู้สิ้น
เหมือนแผ่นดินมิไร้ทางว่างวิถี
ถนนแห่งน้ำใจและไมตรี
ก็คงมีไม่สิ้นสุดดุจเดียวกัน
มีแต่ทางสร้างใจไมตรีเพิ่ม
หากน้องเติมต่อด้วยช่วยสร้างสรรค์
เป็นแนวทางมิตรภาพชั่วกัปกัลป์
เพื่อเรานั้นได้เดินเพลินอุรา
ขอฝากความคิดถึงคะนึงให้
คนอยู่ไกลใจเหงาเฝ้าเพ้อหา
ฝากสายลมพรมพัดสะบัดมา
สู่ จุฬา แดนดินถิ่นคนงาม
และเคยคิดถึงคนไกลบ้างไหมหนา
เจ้าพระยา เจ้าเก่าแอบเฝ้าถาม
ท่าพระจันทร์ ฝันเฝ้าเร้าใจตาม
หวังรอนาม จามจุรี นี้เผยใจ
18 มกราคม 2553 14:21 น.
อรรธนิศา
นี่ก็อาทิตย์แล้ว........มิตรจ๋า
ไม่พบหน้าพาจิตยิ่งคิดถึง
ใยไม่ส่งข่าวเล่าเฝ้าคะนึง
หรือโกรธขึ้งเคืองกันเรื่องอันใด
อยากจะเขียนถามไถ่อยู่หลายครั้ง
แต่ใจหวังรอมิตรลิขิตไข
ก็ได้แต่รอคอย.....จนน้อยใจ
ก็ยังไม่ส่งข่าวเล่าให้ฟัง
สู้อุตส่าห์พากเพียรเขียนอักษร
ฝากสุนทรมาให้ด้วยใจหวัง
ว่าคงจะชื่นชอบตอบให้ฟัง
แต่ก็ยังนิ่งเฉยเช่นเคยมา
ฟังเพลง รอ จนท้อระย่อจิต
หรือว่าคิดลืมเลือนเพื่อนแล้วหนา
จึงไม่เห็นมีข่าวเล่าแจ้งมา
รู้ไหมว่าใครเล่าเฝ้าห่วงใย
ยามนี้
ดวงฤดีเคยตรึกนึกถึงไหม
ยามที่ต้องเหินห่างร้างกันไกล
รู้สึกไหมน่าเบื่อเหลือระอา
ไม่อยากให้เหินห่างกันอย่างนี้
อยากให้มีวันใกล้ได้หรรษา
ยามใดที่นึกถึงตรึงอุรา
จะไปหากันบ้างได้อย่างไร
คงรบกวนเวลามิตรมามาก
คงไม่อยากฟังคำร่ำใช่ไหม ......?
คงจะเบื่อระอาน่าเห็นใจ
ขืนเขียนไปไม่เข้าท่าอย่าเขียนเลย
ขอจบเพียงเท่านี้จะดีกว่า
หมดปัญญาสรรคำพร่ำเฉลย
ทั้งที่อยากจะร่ำคำภิเปรย
กลัวจะเชยเสียสิ้นไม่ยินดี
สุดท้ายนี้ส่งจิตสุดคิดถึง
คงตราตรึงอยู่ใกล้ไม่หน่ายหนี
ถึงอยู่ห่างต่างฟ้าต่างราตรี
ส่งฤดีถึงกันฝากจันทรา ฯ
หน้าส่วนตัว
1100
