21 ธันวาคม 2552 20:17 น.
อรรธนิศา
ความเข้าใจใยดีเรามีให้
ความเชื่อใจในกันมั่นเสมอ
ฉันภูมิใจยิ่งนักที่รักเธอ
ไม่เคยเผลอเลือนใจที่ให้กัน
เราฟันฝ่ามรสุมคลุมชีวิต
เคยพลั้งผิดหลายหนทนโศกศัลย์
แต่ความรัก ศรัทธา ค่าอนันต์
จึงไม่หวั่นหวาดใดจำใจทน
เราต่างฝ่ายหมายสร้างทางชีวิต
ร่วมกันคิดร่วมใจไปทุกหน
แม้ลำบากเพียงใดใจยอมทน
สร้างเพื่อตนเพื่อตัวกลัวไปใย
เพื่อให้ถึงจุดหมายต่างฝ่ายฝัน
เพื่อถึงวันรอคอยที่สดใส
รวมชีวิตสองเราที่เข้าใจ
วันนั้นไซร้สุขสันต์ วันวิวาห์
21 ธันวาคม 2552 19:33 น.
อรรธนิศา
หากเธอเห็นว่าใครไหนดีกว่า
เขามีค่าควรน้อมดีพร้อมสรรพ์
มีดวงใจรักแท้แน่นิรันดร์
ศรัทธามั่นจริงจิตหวังชิดชม
พี่ยินดีที่จะสละรัก
ยอมอกหักเพื่อให้เธอได้สม
แม้จะต้องหมองไหม้ใจระทม
ยังพอข่มใจห้ามความจาบัลย์
เพราะรู้ดีแก่ใจไร้คุณค่า
ไม่อาจพาเธอพบสบสุขสันต์
เพราะขาดทุนสำรองของสำคัญ
ไม่อาจบันดาลให้ได้สำราญ
พลอยยินดีที่เธอเจอคนใหม่
เขาเอาใจให้เปรมเกษมศานต์
บันดาลให้เธอสุขทุกวันวาน
นึกต้องการสิ่งใดก็ได้มา
พี่ยินดีปลีกใจยอมไกลห่าง
ใช่ว่าหมางเมินใจอย่างใดหนา
แต่จำใจไกลห่างทางอุรา
ก็เพราะว่ารักแท้เห็นแก่เธอ
21 ธันวาคม 2552 18:03 น.
อรรธนิศา
มิตรน้อยที่น่ารัก
แม้เราจักต้องพรากจากกันหนา
แต่ไม่เคยคิดลืมปลื้มทุกครา
ทุกเวลาเคยเย้ากระเซ้ากัน
น้องจากไปเพื่ออนาคตอันสดใส
แม้ดวงใจอาวรณ์ตอนจากขวัญ
แต่ดวงใจพี่นี้ยินดีครัน
ที่น้องนั้นจากไปเพื่อได้ดี
ขอให้น้องตั้งหน้าเพื่ออนาคต
ให้หมดจดสดใสในราศี
ให้ยึดถือคุณธรรมและความดี
ทุกวิถีทุกทางอย่างตั้งใจ
แล้วความหวังที่น้องเคยต้องการ
ก็จะผ่านมาหาอย่างสดใส
และคงไม่ลืมพี่ผู้อยู่ไกล
คอยเอาใจอยู่ช่วยด้วยเต็มจินต์
แม้ว่าพี่และน้องต้องจำพราก
พี่ขอฝากดวงใจใฝ่ถวิล
คราใดที่สายลมพรมระริน
นั่นคือจินต์พี่พรมตามลมมา
21 ธันวาคม 2552 17:56 น.
อรรธนิศา
ม่านราตรีคลี่ใยคลุมไปทั่ว
เมฆหมอกมัวหม่นมิดจิตหวั่นไหว
พยายามปิดเปลือกตานิทราไป
แต่ก็ไม่อาจข่มอารมณ์ตาม
สายลมโชยพลิ้วผ่านสะท้านจิต
นึกถึงมิตรคราใดพาใจหวาม
ต้องเหินห่างร้างไกลไปชั่วยาม
ต้องอยู่ท่ามความเปล่าเงียบเหงาใจ
ในยามนี้แสนเหงาและเศร้าเหลือ
ช่างน่าเบื่อการพรากจากไปไหน
คิดถึงมิตรล้นทรวงสุดห่วงใย
อีกเมื่อไหร่คืนกลับเฝ้านับวัน
ป่านนี้
โอ้คนดีคงหลับลงกับฝัน
หลับเถิดหนาส่งจิตคิดถึงกัน
คิดถึงฉันสักนิดยามนิทรา
ฉันยังคิดถึงเธอเสมอมั่น
ทุกคืนวันฝันใฝ่อยากไปหา
อยากสนิทชิดใกล้ไม่ห่างตา
ได้พูดจากันบ้างเหมือนอย่างเคย
น้ำเสียงเธอยังก้องอยู่สองหู
ยังชื่นชูน้ำคำพร่ำเฉลย
ยังอยากฟังเธอร่ำคำภิเปรย
ที่เธอเอ่ยเอื้อนคำไม่รำคาญ
แม้จนดึกจนดื่นค่อนคืนแล้ว
หูยังแว่วสำเนียงเสียงเธอขาน
พยายามหลับตาลงปลงดวงมาน
คงไม่นานได้พบประสพกัน
18 ธันวาคม 2552 11:46 น.
อรรธนิศา
วันที่เราห่างเหินเหมือนเมินหมาง
ฉันสุดอ้างว้างใจอาลัยหมอง
นึกถึงภาพความหลังครั้งเคียงครอง
น้ำตานองสองเบ้า นึกเศร้าใจ
เราไม่เคยเหินห่างกันอย่างนี้
จนไม่มีแม้ข่าวคราวเคลื่อนไหว
ไม่มีแม้อักษรสุนทรใด
มีแต่ไกล ไกลห่างอย่างไม่เคย
คิดถึงเธอทีไร หัวใจเศร้า
อยู่กับเหงา อ้างว้าง อย่างชาเฉย
ไร้คู่คิดชิดชอบปลอบชมเชย
โอ้อกเอ๋ยช่างเศร้าเหงากระไร
วัน วันอยู่กับการคอยละห้อยหา
เคยผวาหลายหนจนหวั่นไหว
เห็นลาง ลางร่างน้อยคล้ายกลอยใจ
พอเข้าไปหมายทักชะงักงัน
นึกถึงเธอทีไรหัวใจวุ่น
อยากหยุดครุ่นคิดถึงคนึงขวัญ
ยิ่งห้ามใจยิ่งวุ่น ครุ่นทุกวัน
จึงต้องฝันเศร้า เศร้าเหงาต่อไป
หน้าส่วนตัว
1015
