๏ ครบหกรอบ ปีนี้ แล้วนี่เรา อยู่จนเขา เรียกว่า "ตา" แล้วนี่ ผมจากเทา เป็นขาว แซมเต็มที อยู่มาถึง วันนี้ ย่อมดีใจ ๏ บางคนอยู่ อยู่มา ลาไปก่อน ความแน่นอน ชีวี มีที่ไหน บางคนเป็น แค่ "น้า" ลาจากไป เราเห็นได้ พลัดพราก จากทุกยาม ๏ สิ่งทุกอย่าง มีเกิด ย่อมมีดับ ต้องยอมรับ ให้ได้ ไม่ต้องขาม ไม่มีสิ่ง เที่ยงแท้ แม้ความงาม นอกจากความ ดีตอบ มอบแก่กัน ๏ ต่อแต่นี้ ชีวิต หยุดคิดไกล คิดแค่ไป ก็ทุกข์ ไม่สุขสันต์ ทำตนเป็น ประโยชน ให้แก่กัน อย่ายึดมั่น สิ่งใด ไม่จำเป็น ๚๛ 'อรรธนิศา'
๏ วันที่สิบพฤศจิกามาบรรจบนี่ก็ครบสี่สิบปีที่ครองขวัญถึงวันนี้ที่มีกันและกันผ่านคืนวันเรื่องทั้งหลายมากมายมา๏ มีทั้งสุขทั้งเศร้าเคล้าปะปนเราอดทนร่วมกันไม่หวั่นหนาแก้ัปัญหาทุกอย่างด้วยกันมาก็เพราะว่าห่วงใยที่ให้กัน๏ ครบรอบสี่สิบปีแล้ววันนี้ขอบคุณที่อดทนไม่เหหันขอบคุณในวันนี้ที่มีกันจะรักมั่นสัญญากว่าจากจร ๚๛
๏ ๗๑ ปีเข้ามาแล้วหรือนี่ทุกนาทีมีค่ามาเสมอทำชีวิตให้สนุกสุขที่เจอไม่ต้องเลอเลิศล้ำเกินจำเป็นขอความสุขที่ได้จากคนรักไม่มากนักเพียงพอขอเพียงเห็นคนรอบข้างมอบให้ทุกเช้าเย็นก็เหมือนเป็นยาให้ได้ชื่นจินต์ขอให้ตื่นขึ้นมาได้ทุกวันเพียงแค่นั้นก็สุขได้ถวิลให้ร่างกายแข็งแกร่งได้ยลยินให้ชีวินคงมั่นทุกวันไปให้ยืนได้ด้วยขาทั้งสองข้างไปทุกทางมิว่าที่หนไหนมิต้องให้คนข้างอ้างว้างใจยืนเคียงไหลกันชื่นทุกคืนวันให้ทุกปีที่มาเป็นเช่นนี้ให้ชีวีมีสุขได้สังสรรค์ให้ได้พบคนรักได้ทุกวันขอเท่านั้นวันเกิดก็เลิศแล้ว ๚๛
๏ ครบรอบ 39 ปี แล้วนี่หนาไม่นึกว่าจะอยู่ทนจนป่านนี้ทะเลาะบ้างอะไรบ้างก็ยังมีใช่หวานจี๋จนเลี่ยนคงเอียนไป๏ อยู่กันแบบเป็นเพื่อนคอยเตือนกันขอบางวันมีสนุกและสดใสเถียงกันบ้างทะเลาะกันจะเป็นไรเมื่อเข้าใจก็จักรักเหมือนเดิม ๛
ประตูเจ็ดเปิดอ้ามารอรับหันหลังกลับไม่ได้ต้องไปต่อเพื่อนบางคนก้าวไปไม่รีรอไม่เคยท้อก้าวข้ามตามเพื่อนไปจะวันนี้หรือวันไหนต้องได้ผ่านเมื่อถึงกาลเวลาอย่าหวั่นไหวต้องไปต่อให้ได้ก้าวต่อไปบางคนไม่อาจผ่านกาลเวลาภูมิใจที่ก้าวหน้ามาถึงนี่ผ่านวิถีโลกกว้างไม่กังขาเห็นสิ่งแปลกสิ่งใหม่ในโลกาเพื่อนมากหน้าหลากหลายได้มาเจอก่อนจะก้าวต่อไปประตูหน้าต้องตั้งหน้าทำดีมีเสมอสุขภาพต้องแกร่งแรงนะเอออย่าได้เจอโรคภัยจะไปดี
หน้าส่วนตัว
1624
