26 ธันวาคม 2552 23:15 น.
อรรธนิศา
พักคารมนมนานเกรงหวานด้อย
คิดถึงต้อยเกินจักหักห้ามไหว
จึงประดิษฐ์คิดถ้อยร้อยจากใจ
ส่งมาให้ได้อ่านผ่านอย่างเคย
อยากปะทะคารมคมคำหวาน
กับนงคราญเช่นก่อนวอนเฉลย
ทุกทุกถ้อยต้อยย้ำคำเปรียบเปรย
เข้าใจเอ่ยอ้างคำด่ำดื่มใจ
น้ำคำต้อยร้อยให้ไพเราะเหลือ
อ่านไม่เบื่อเมื่อเหงาเศร้าไฉน
พี่อ่านแล้วอ่านซ้ำจำติดใจ
จิตสดใสยิ่งล่ำด้วยคำเธอ
มีบางครั้งออดอ้อนแสนอ่อนหวาน
พาดวงมานซ่านซึ้งถึงเสมอ
ถึงน้ำตาลหวานด้อยถ้อยคำเธอ
ที่เสนอมาสมานสานไมตรี
พี่มีแต่โลกฝันแสนบรรเจิด
งามพริ้งเพริศน่าอยู่ดูสุขขี
สุขอยู่ได้ด้วยฝันอันโสภี
บทกวีร้อยกรองคล้องหทัย
เมื่อเงียบเหงาเศร้าทุกข์ช่วยปลุกปลอบ
ให้ชื่นชอบเสพสุขทุกสมัย
ยามคิดถึงคะนึงหาเหลืออาลัย
กล่อมฤทัยด้วยบทกลอนพอหย่อนใจ
แม้ยามนี้เหว่ว้าแลหาเพื่อน
เปรียบดังเดือนข้างแรมไม่แจ่มใส
ถึงมีเพื่อนก็ไม่เหมือนดัง เพื่อนใจ
คอยอยู่ใกล้ได้ชื่นรื่นกมล
พี่จะรอพบอยู่ในโลกฝัน
เพื่อพบกันชื่นสุขทุกแห่งหน
หากมีเธออยู่ใกล้ไร้กังวล
ดังสายฝนชุ่มชื้นพื้นพสุธา
ยูงทอง อาจสดชื่นกลับยืนต้น
ด้วยน้ำฝน น้ำใจใช้รักษา
กลีบที่เหี่ยวคงฟื้นคืนชีวา
ผลิดอกมางดงามคู่ จามจุรี
แม้จะไม่สูงเทียบเปรียบดอกฟ้า
ถึงคุณค่าจะด้อยน้อยศักดิ์ศรี
ก็ยังคงความงามตามมาลี
หากยินดีประดับไว้ในแจกัน
25 ธันวาคม 2552 21:28 น.
อรรธนิศา
ถ้าตรงนี้มีเพลงบรรเลงกล่อม
ฉันจะยอมทรุดนั่งฟังเสียงหวาน
ให้ดนตรีสู่โสตปราโมทย์มาน
คงสำราญกว่าแดน แคว้นใดใด
หากมี เธอ อยู่ด้วยช่วยปลอบจิต
จะไม่คิดเหห่างร้างไปไหน
ฟังดนตรีมี นาง เคียงข้างใจ
สุขอันใดไหนเล่าจักเท่าเทียม
25 ธันวาคม 2552 19:50 น.
อรรธนิศา
แล้ววันที่คอยรอก็มาถึง
วันที่ซึ่งสำเร็จเสร็จสมหมาย
แม้เป็นเพียงก้าวแรกที่เยื้องกราย
แต่ก็คล้ายเป็นก้าว..ก้าวต่อไป
พ่อและแม่ดีใจเป็นที่สุด
ที่ "ลูก" รุดก้าวย่างอย่างผ่องใส
เรียนสำเร็จสมหวังที่ตั้งใจ
พ่อแม่ก็ ภูมิใจในอุรา
ขอให้ก้าวต่อไปในชีวิต
ให้สิ่งคิดสมมาดปรารถนา
วันนี้เป็น "วันดี" แสนปรีดา
รับปริญญาเป็น "บัณฑิต" ได้ชิดชม
24 ธันวาคม 2552 22:17 น.
อรรธนิศา
เราคบกันมานาน....จนป่านนี้
นานพอที่จะเข้าใจได้หลายอย่าง
รู้ความคิด.....น้ำใจในทุกทาง
ซึ้งกระจ่างเสียยิ่งกว่าสิ่งใด
ฉันมีความจริงใจให้เสมอ
จึงเทิดเธอสูงยิ่งกว่าสิ่งไหน
แม้ความคิดคำนึงถึงใคร..ใคร
ฉันก็ไม่ซาบซึ้ง.....แม้ครึ่งเธอ
ฉันภูมิใจในเธอเสมอมั่น
ซึ้งสัมพันธ์ไมตรีดีเสมอ
จึงทูนค่ารักเทิดไว้เลิศเลอ
หวังให้เธอคนเดียวเหนี่ยวน้าวใจ
แต่ความคิดความหวังเคยตั้งมั่น
ถูกเธอบั่นมันหักซ้ำผลักไส
ไม่ยอมคิดคำนึงถึงจิตใคร
เหมือนจะให้สัมพันธ์ถึงวันวาย
ฉันยอมเสียความภูมิใจในชีวิต
ที่เคยคิดเคยหวังตั้งใจหมาย
เมื่อเธอไม่ยอมรับ.....กลับทำลาย
ถึงเสียดายก็ต้องฝืนกล้ำกลืนทน
เราคบกันมานาน.จนป่านนี้
นานพอที่จะเข้าใจใช้เหตุผล
แต่เมื่อเธอไม่เข้าใจในกมล
ฉันก็จนปัญญาอธิบาย
24 ธันวาคม 2552 21:55 น.
อรรธนิศา
พิษอื่นใดไหนเล่าเท่าพิษรัก
พอสมัครปักใจก็ไหลหลง
เฝ้าละเมอเพ้อพร่ำร่ำพะวง
มิอาจปลงใจห้ามความตราตรึง
เมื่อเริ่มความสัมพันธ์เริ่มมั่นจิต
ยิ่งเพิ่มพิษสะกิดให้ใฝ่คิดถึง
ยิ่งห่างกันฝันใฝ่ใจรำพึง
ยิ่งซาบซึ้งยิ่งทำให้คร่ำครวญ
ครั้นพอรักไม่สมอารมณ์ใฝ่
ยิ่งพาให้อกช้ำเริ่มกำสรวล
พิษความรักปักใจใฝ่รัญจวน
พอนึกหวนยิ่งเศร้าไม่เข้าใจ
ต่อแต่นี้หากแม้จะมีรัก
จะขอปักภักดิ์คนโดนผลักไส
คนที่พลาดรักร้างต้องห่างไกล
เพราะหัวใจเขาเป็นเฉกเช่นเรา
หน้าส่วนตัว
1285
