28 พฤษภาคม 2549 23:32 น.
อนุศักดิ์ ศักดิ์อนุชัยชาญ
เมื่อยามโศกไม่โศกให้ใครเขาเห็น
ทุกข์นั้นเป็นอย่างไรใจรู้หมด
ใจจึงหมองหม่นเศร้าเหงาระทด
ซึมสลดด้วยพิษคิดถึงเธอ
เมื่อยามหมองไม่ร้องไห้ให้คนหยัน
ใจหวาดหวั่นอย่างไรไม่พลั้งเผลอ
หัวใจรักปรารถนาอยากมาเจอ
ถึงจะเก้อถึงจะท้อก็จะทน
เมื่อยามรักรักแค่ไหนบอกไม่ถูก
แต่พันผูกหัวใจไปทุกหน
จะอยู่ไหนใกล้ไกลใจกังวล
คิดถึงคนที่รักยามจากกัน
โอ้ยามนี้แสนเหงาและเปล่าเปลี่ยว
จะแลเหลียวรอบกายก็ไหวหวั่น
นี่มิใช่การพรากจากนิรันดร์
แต่สักวันก็ต้องพรากและจากลา
เมื่อยามสุขสุขบ้างเป็นบางหน
สุขกับคนที่รักและปรารถนา
บางครั้งสุขอยู่กับคราบน้ำตา
ยังดีกว่าไม่พบสุขต้องทุกข์ใจ
เมื่อถึงยาม...ที่ต้องครองรักร้าง
จึงอ้างว้างปวดร้าวหนาวไฉน
ไม่มีเธอเหมือนโลกนี้ไม่มีใคร
จึงหวั่นไหวไปทุกยามแล้วความรัก
27 พฤษภาคม 2549 23:28 น.
อนุศักดิ์ ศักดิ์อนุชัยชาญ
วันใดไม่มีพี่
เธอคงมีเพื่อนใหม่ไว้ปลอบขวัญ
ถึงแม้นว่าไม่มีใครแทนใจกัน
ถึงวันนั้นเธอคงมีที่สำรอง
วันใดไม่มีเธอ
จริงเสมอสำหรับพี่นี้หม่นหมอง
ไม่มีใครแทนที่ที่เธอครอง
เพราะทุกห้องหัวใจให้เธอยล
วันใดที่..
สองเรานี้ต้องพรากจากอีกหน
ชีวิตพี่คงถึงกับคราอับจน
แล้วจักทนอยู่เพื่อใครจริงไหมเธอ
วันนี้มีเราสอง
ร่วมเคียงครองสุขนักรักเสมอ
มั่นคงบนความจริงใจใช่ฝันเพ้อ
วันใดเก้อใจก็พร้อมตรอมใจตาย
วันนี้....
วันที่พี่หัวใจใกล้สลาย
วันที่รอ...วันที่หวังพังทลาย
วันที่สายใยรักถูกตัดใย
วันนี้...ไม่มีเรา
มีแต่ความเงียบเหงาเข้าใจไหม
มีแต่ความหม่นหมองเข้าครองใจ
มีอะไรในทุกอย่างตายทั้งเป็น
27 พฤษภาคม 2549 13:38 น.
อนุศักดิ์ ศักดิ์อนุชัยชาญ
ยามรัก...น้ำผักขมชมว่าหวาน
รสซาบซ่านหวานอยู่มิรู้สิ้น
แต่พอนานนานไปใจชาชิน
น้ำผักหวานก็ขมลิ้นกินไม่ลง
หน้าส่วนตัว
736
